Hoorde ik dat nou goed? In de categorie overzichtelijke fysieke mankementjes tel ik best een beetje mee, geeft niks hoor, maar als het om audio gaat, ben ik zo vlijmscherp als een goed geslepen mes waarmee ze tegenwoordig in de crime-scene zo’n verschrikkelijke furore maken. En de ideale tactiek van oost-indische doofheid beheers ik gelukkig ook tot in de finesses. Ik hoor niet wat ik niet wil horen. Leidt thuis en op kantoor weleens tot commotie, maar dan verwijs ik graag naar mijn dochter die bij vervelend nieuws altijd zegt: ‘ik moet er niet aan denken, dus denk ik er niet aan.’ Die briljante kunst is me jammer genoeg niet gegeven.
Wat ik meende te horen, was de eerste cigale van het jaar en dat betekent van alles voor me. Ik riep de echtgenoot erbij die niet verder kwam dan ‘zou kunnen’, maar ik wist het zeker: de eerste cigale, het echte bewijs dat de zomer is begonnen, de aankondiging van het mooiste Provençaalse concert waarvoor ik zoals elk jaar een vrijkaartje heb, ja, ineens was het allemaal weer goed na anderhalve week elke middag regen en onweer, ik ging op mijn terras zitten en liet zomaar een hele fles rosé opmaken. Wat kon mij het schelen, ze waren er weer, ik verwelkomde ze met hart en ziel en ik bracht een toast uit. Bonjour, monsieur, madame, wat heb ik jullie gemist!
Toen ik hier kwam wonen, wist ik eigenlijk niks van ze. Ik dacht dat ze krekels waren, maar cigales zijn – heb ik me laten uitleggen – insecten. In de winter slaapzuchtige ondergrondse mijnwerkers, maar als het zo’n beetje juni is, verkassen ze naar de bomen, ze worden liever niet gezien, wat ik ook weleens heb. Dat zal best een band scheppen, maar voor mij telt toch in de eerste plaats hun muzikaliteit. Oké, het is geen Bach, maar toch al gauw wel duizend maal beter dan dat gerap van eigentijds namaak-artiestenvolk. Iemand in mijn omgeving heeft stom genoeg onthouden dat ik rap een keertje veroordeelde als Rottige Absolute Pokkenherrie. Ik ben geen achttien meer, maar dus nog steeds niet gesnapt dat je soms je mond moet houden, vooral temidden van snotneuzen.
Nee, dan de cigales! Ik heb ooit vast wel opgezocht hoe ze hun vioolsnaren strijken en of het met romantiek of ordinaire seks te maken heeft, maar dat ben ik vergeten en kan me ook niks bommen. Ik weet dat ze de geruststellende opera van de Provence zingen en beter kan ik het de komende tijd niet treffen. Opwaaiende zomerse klanken, niks compositie in notenschrift, geen strenge dirigent met zo’n zwaaistokje, gewoon een beetje meer dan oorstrelend je gang gaan, in de wetenschap dat de Provence niet zonder je kan. Le chant de Provence, ik lijk wel een verslaafde en we hebben nog maar één optreden gehad.
