Dus het was een enorme puinzooi in het toch niet zo douce France. Een bijna fanatiek francofiele vriend belde verschrikt vanuit de polderdelta. Of het nog veilig was, hij zou naar het cultuurfestival van Avignon. Ik kon ’m geruststellen want ik had net gelezen dat de prefect van het departement Hérault dé oplossing had uitgeknobbeld om een eind te maken aan de emeutes, het oproer van vooral jongelui die met vernielingen en plunderingen Frankrijk internationaal voor schut zetten. De prefect liet via de media weten wat er terstond moest gebeuren: al die snotneuzen een klap voor hun kop geven en dan naar bed sturen. Dat zou de kortste weg naar ordeherstel wezen. Ik was de enige niet die ’m uitlachte, deze kandidaat voor het erelidmaatschap van het Simplistisch Verbond. En ik werd eigenlijk ook wel vrolijk van het bericht dat drugsdealers tegen de muiters hadden gezegd dat ze moesten ophouden, want met al die politie op straat, kwam de lucratieve drugshandel in gevaar.

Nog geen kwart van het verhaal

Dat de boel ontplofte nadat een 17-jarige verkeerszondaar door de politie was doodgeschoten, verbaasde niemand die weet hoe treurig het met Frankrijk gesteld is. De rest van de wereld keek ervan op, maar de toeristische slogans over de mooie natuur en pittoreske dorpjes zijn zijn nog geen kwart van het ware verhaal over dit gespleten land. Ik spreek weleens voormalige landgenoten op vakantie die dan hun blinde liefde voor Frankrijk loftrompetteren. Dat ik het maar mooi voor elkaar heb, met het hele jaar in dit fantastische land. Vilein nodig ik ze dan uit een kijkje te gaan nemen in de banlieus van Marseille of een andere grote stad. Geen mens die eraan begint natuurlijk.

Een bordkartonnen decor

Het toeristische ideaalbeeld van de Champs-Élysée, de Gorges du Verdon en de Tour de France is het bordkartonnen decor van een verontrustend toneelstuk over armoe en verval. De vakantievierder bestelt nog maar eens een glas rosé en heeft niks in de gaten. Geen verwijt hoor, ik snap dat wel.

La Douce France is een verzinsel

Als je hier gewoon woont, kom je er al gauw achter dat La Douce France een verzinsel is. Jongeren in die beruchte buitenwijken leiden een uitzichtloos en armoedig bestaan, volgens een rapport van de Verenigde Naties is de Franse politie racistisch en discriminerend, de Raad van Europa spreekt van buitensporig politiegeweld bij de recente betogingen tegen de recente pensioenhervorming die ook nog buiten het parlement om is doorgedrukt. Klinkt allemaal minder gezellig en dat is het ook. Wie hier wat langer is en een beetje oplet, voelt aan z’n pastis dat Frankrijk een kruitvat is. Eén vonkje en je hebt de poppen aan het dansen, met pantservoertuigen in de straten.

Kom gerust genieten

Ik ben niet zo’n Frankrijk-fan, eigenlijk nooit geweest ook, maar ik woon op het Provençaalse platteland van de druivenranken, de olijfbomen en de verstilde dorpjes van de kunstschilders. Van het oproer dat de wereld verbaasde, merkten we bijna niks. Op de terrassen was het genoeglijk als altijd. Dus je kunt hier gewoon zorgeloos genietend vakantie vieren. Frankrijk in de fik, dat is een stuk verderop.

Mocht ik u toevallig tegenkomen, ik zal niet zeuren over de stadsguerrilla in dat heel andere Frankrijk. U wilt het toch niet horen.