Het was bij 38 graden veel te idioot heet voor het midi-apéro op het café-terras. Dus dan maar de avondsessie, uurtje of zeven. Maar ja, we hebben hier dus zo’n verstandelijk minder bedeelde zon die zelfs niet kan klokkijken. Een normale koperen ploert (wat is dat toch een briljant en treffend bedacht synoniem voor die hemelse gloeilamp annex warmtekanon) houdt het na een in elk geval voor zijn slachtoffers slopende werkdag voor gezien. Om een uur of vijf met je kaartje naar de prikklok, dat is toch keurig netjes?

Die van ons wist weer eens van geen ophouden. Om half acht nog steeds zo warm dat ik tot heiligschennis besloot: ik vroeg om een ijsklontje in m’n rosé. Dan maak je van een godendrank ordinaire limonade. Ik was er vaak genoeg voor gewaarschuwd.

In de Provence staat rosé op de hoogste tree van de statusladder. Dat vind ik tegenwoordig heel terecht, maar hoe anders was dat toen ik dertig jaar geleden of zo immigreerde. Toen leek het me verstandig wijn uit eigen gehucht in te slaan. Op het château, naar mijn idee eerder een door verbouwingen danig verfomfaaide boerenbedoeling, werd ik in het bureau de vente ontvangen door een kathedraal van een verschijning die in weinig tot niks aan een Provençaalse deed denken. We zijn hier over het algemeen van geringe hoogte, ook daarom val ik nooit op; gelukkig maar.

Of ik wilde proeven. “Allez”, zei ik, de doofstomme gok van iemand die nog Frans moet leren. De eerste slok en de spijt sloeg onbarmhartig toe. Vin de pays uit het land van bocht. Laf en hulpeloos liet ik me toch 5 flessen aansmeren. Je moet toch wat als je wilt inburgeren.

Ondertussen zijn we een paar decennia verder en zit het met de Provençaalse rosé meer dan snor. Ik vind het helemaal niet erg dat ik tot de grootverbruikers gerekend mag worden. In het dorp waar ik nu woon, hebben we een gereputeerde cave. Meteen na de verhuizing ging ik erheen. “En?”, vroeg de echtgenoot toen ik thuiskwam. “Gevaarlijk lekker”, vonniste ik. Hij wist genoeg en ontkurkte de fles die ik had meegebracht.

Ook vandaag is het weer gestoord heet. Ik denk dat ik maar niet naar het dorp ga. Straks wat Provençaalse limonade op m’n eigen terras. De cigales doen niet moeilijk over een ijsklontje.