’t Was vast een merkwaardig toeval, maar van de week sprak ik twee kennissen die me vertelden dat ze naar respectievelijk Nederland en Vlaanderen terug gingen, Nee, geen vakantiegangers, maar mensen die al heel lang min of meer bij mij in de buurt wonen.

Het was dezer dagen een graadje of 38, en dus lag het nogal voor de hand dat ik vroeg: “Op de vlucht voor de hitte?” Je hoort en leest tenslotte overal dat we er maar aan moeten wennen dat de toekomst verhit zal wezen. Ook en vooral bij ons in het zuiden. Als je dan als noorderling niet zo hittebestendig bent als een gietijzeren kookpan kies je er misschien voor de Méditerranée weer in te ruilen voor de Noordzee. En ik heb gehoord dat ze in België en Nederland tegenwoordig best drinkbare wijn maken, voor dat goddelijke druivensap hoef je hier niet meer te blijven. Hoewel? Ik heb nog nooit een slok Benelux-wijn geproefd.

Maar die kennissen hadden hun interne gps-systeem om een heel andere reden richting het noorden afgestemd. Te weten: kinderen en kleinkinderen. Kan ik me best iets bij voorstellen, maar mijn kinderen hebben liever dat ik in Frankrijk blijf. Paar keer per jaar gratis kost en inwoning in wat in elk geval nu nog het mooiste en lekkerste stukje van de wereld is. Blijft nog wel een tijdje zo hoor, ik maak me er niet zoveel zorgen over.

Ging ik na die gesprekjes natuurlijk toch zitten prakkepeinzen. Zou ík ooit naar Nederland terug willen? Ben er al bijna twintig jaar niet meer geweest, ik zie niet veel Nederlandse tv, wat weet ik eigenlijk nog van dat land? En mis ik hier iets? Een kroket maak ik zelf wel (en beter dan de Febo, als die nog bestaat), haring vind ik vies en als kind al gruwde ik van die types die zo’n vis bij zijn staart pakken en dan in hun keel laten glijden, en wat is er nog meer Nederlands? Heel veel mensen, denk ik. Las iets van 17 miljoen, dan moet het er wel erg druk zijn. En dat vond ik al toen ik emigreerde, bij iets van 14 miljoen. Ik voelde me er al slecht op m’n gemak toen ik zo verstandig was in mijn Eend toe te geven aan de lokroep van het zuiden. Geen seconde spijt gehad, en nee, ik wil nooit meer terug.

Ik legde de kwestie aan de echtgenoot voor en vroeg: “Wat zou er met me gebeuren als ik naar Nederland ging?” Zonder zelfs maar een paar seconden na te denken, antwoordde hij: “Jij? Je wordt er als verward persoon opgepakt”. Ik denk dat dat best eens zou kunnen. Ik zou niet meer weer weten hoe ’t er hoort, hoe je je er moet gedragen. Er is vast heel veranderd, ik zou er compleet van het padje raken als een non in een bordeel.

Ik ben een Provençaalse par désir, die moet je daar laten.