Over een jaar beginnen de Olympische Spelen in Parijs en dat zullen we weten ook. Nog geen startschot gelost, maar de media barsten al uit hun voegen. Ruzies, boosheid, corruptie, uitbuiting, schandalen en affaires, het kan niet op, we zijn tenslotte in Frankrijk.
Ik snap zoveel niet van ze, maar ik heb echt helemaal nooit begrepen waarom de Fransen zo nodig dat giga-sportspektakel naar Parijs moesten halen. Toch niet om die stad op de wereldkaart te zetten? Het festijn schijnt € 4,4 miljard te kosten, toeschouwers moeten eerst een bank beroven voor ze een kaartje kunnen betalen, ik las dat iemand heeft uitgerekend dat je € 100 per seconde kwijt bent als je bij atletiek naar de 100 meter wilt kijken. Van zulke berekeningen word ik altijd heel vrolijk.
Surfen in Tahiti
Uiteraard moet alles op z’n Frans en dus lekker origineel. De opening niet gewoon in een duf maar overzichtelijk stadion, maar op 160 boten in de Seine. Die eerst nog schoon gemaakt moet worden voor het lange baan zwemmen of zo. En hoezo, de Olympische Spelen van Parijs? De surfers moeten spelevaren in nota bene Tahiti, Frans Polynesië in de Stille Oceaan, en bij ons in de buurt gaat er in Marseille Olympisch gezeild worden en in Nice wordt er even gevoetbald. Handballers gaan ook niet naar la capitale, die moeten naar Lille.
Ik ben in niet geringe mate sportminded als dat zo heet, maar die Spelen, ik weet het niet. Altijd gelazer en idioot duur, plus het gedram van super eigentijdse ultra-moderne types die het voor elkaar krijgen een Olympisch ticket uit te reiken aan beklagenswaardige brekebenen die breakdancing met sport verwarren.
Kunstwedstrijden op de Olympics
Ik vermoed dat Pierre de Frédy Baron de Coubertin (1863-1937), die in 1896 aan de basis stond van de huidige Spelen, dat opgewonden gehups ook niet had zien zitten. Maar dat weet ik niet zeker, want in zijn tijd omvatten de Olympics ook kunstwedstrijden. Geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen, maar hij won in 1912 wel mooi goud op het onderdeel literatuur. Nou ja, als basketballer had hij geen kans gemaakt, hij was maar 1,62 meter. Historicus en pedagoog, kennelijk ook een onderwijshervormer. Een Fransman waar ze hier volgens mij best trots op mogen zijn. Al heeft hij “Deelnemen is belangrijker dan winnen” nooit gezegd. Die wijsheid komt van een of andere bisschop in Pennsylvania en De Courbertin heeft diens gedachten hooguit een keer samengevat. Geeft niet, andermans veren en zo, meer Fransen zijn al eeuwen in dat trucje gespecialiseerd. Dan vind ik dan wel weer leuk van ze.
Geen vrouwen in de sport
Tot zijn laatste snik verzette De Coubertin zich tegen vrouwen in de sport. ’t Valt hem niet aan te rekenen, maar zijn dat WK-paardenstaartenvoetbal in Australië en Nieuw-Zeeland en de Tour de France Femmes van Olympisch niveau?
Ik begeef me op glibberig terrein. Ik zet maar een punt.
