’t Was weer eens zo’n gevreesde week van de angsthazerij. Knap warm, om niet te zeggen verzengend heet, plus een continue theatervoorstelling van het onbarmhartige duo Mistral en Tramontana, nou dan weet je het wel: één verkeerde peuk en de hele boel vliegt in de hens. Ik ben zo bang als een hoogbejaarde wezel voor natuurbrand en mijn huis staat nogal in de bossen. Voor mijn departement werd code oranje (groot risico op brand) afgekondigd, voor eentje verderop zelfs code rood, en de tv-beelden uit Griekenland en zo waren al helemaal niet geruststellend. Jaren geleden alweer heb ik er een keer middenin gezeten, in zo’n alles verwoestende vuurzee, ik heb er wat ze geloof ik een trauma noemen, aan overgehouden. Er kwamen af en toe Canadairs (van die blusvliegtuigen) overvliegen, ik herken ze aan hun motorgeronk nog voor ik ze zie, maar ze moesten gelukkig een heel eind verder hun bulk water lozen. Dat klinkt onaardiger dan ik het bedoel, ik heb heus compassie voor de mensen die daar wonen.
Ik legde de echtgenoot een sigarenverbod voor het buitengebeuren op, één vonk kan genoeg zijn. “Dat weet ik al tientallen jaren”, klonk het vilein, “meer dan genoeg zelfs.”
Gisteren was het vrijdag, die hufterige windvandalen waren blijkbaar al met weekendverlof en de temperatuur was wat minder extremistisch. Om een uur of negen ’s avonds vond ik dat er – na dagen airco binnen – wel op mijn terras gegeten kon worden, het rookverbod bleef ten strengste gehandhaafd. Veel meer dan een tamelijk kale salade Niçoise had ik niet in de aanbieding, gewoon even een vluggertje in de keuken, er was ook kaas en meloen.
Zoals altijd gingen de cigales om half tien collectief naar bed, ik denk daar het mijne van, maar als die lui dat wél fatsoenlijk vinden, soit.
We zaten maar wat te lezen en te palaveren toen ik toch weer over bosbranden begon. Nooit een lopend viertje als een wandeletappe in de Vierdaagse, maar het echte Formule 1-werk. We hebben bij ons in Zuid-Frankrijk volgens mij een prima brandweer, maar ja. Er zijn zoveel toeristen die geen idee hebben van de gevaren. Je hoeft er geen gezellige barbecue voor aan te steken of een blinkend frisblikje tijdens een boswandeling weg te gooien, of het kan al mis gaan. Ze zouden een beetje moeten uitkijken. Dan is bij hun volgende vakantie onze natuur er ook nog.
“Weet je wat?”, vroeg de echtgenoot, “schrijf dat maar lekker op in je rubriekje”. Hij ging naar binnen en stak een bevrijdende sigaar op.
