Als volleerde Provençaalse heb ik er zelf ondertussen ook een ruime hand van, van overdrijven bedoel ik. Net als de regionale weergoden. Het begon vorige vrijdagnacht – ik zat nog buiten – met een schichtig aarzelbuitje en een verkenningsbliksempje, maar nog geen half etmaal later was de temperatuur op mijn terras van 38 naar 21 graden gekukeld. Ik had wel naar enige afkoeling uitgekeken, maar zo draconisch hoefde het nou ook weer niet. Meteen haastje-repje op zoek naar die ene lange broek die ik natuurlijk niet kon vinden. Lag al weken in de wasmand, want nog lang niet nodig, toch?

Het regende als een plassende koe en de harteloze coalitie Mistral en Tramontana was op een vernielzuchtige recordjacht toen ik zaterdagmiddag goed gecapuchoneerd voorzichtig naar het dorp tufte.

In het café lag een stapeltje folders over een pique-nique sur l’herbe avec un film d’opéra en plein air. Gezien het weer leek me dat geen goed plan, maar het zou pas over een paar dagen zijn. Ik las het vlugschrift, opgeleukt met frôbel-tekeningetjes, door en snapte dat er twee avonden achter elkaar in het gras gepicknickt ging worden bij een bioscoopdoek waarop verfilmde opera’s te zien en te horen zouden zijn. Eerst La Bohème, de volgende avond Carmen.

En dat was niet zomaar iets, het ging om het Festival International du film d’opéra. Ja mevrouw, een internationaal filmfestival bij jou in het dorp, wie had dat gedacht! Ik niet en ik vreesde heel even – moge God dat verhoeden – dat we een filiaal van dat decadente cinemagedoe in Cannes zouden worden. Ik zei tegen Jean-Marie achter de tap dat het internationale festival volgens mij helemaal verkeerd getimed was, want de toeristen zijn alweer weg. Of ik een keertje niet zo overdreven kritisch wilde doen, klonk het verwijtend.

Ik besloot naar La Bohème te gaan. Op de folder stond dat het spektakel om 21 uur zou beginnen. Maar toen ik tegen die tijd aanlegde, zat er bijna niemand meer op de grasmat. De voorstelling was naar 19.30 uur vervroegd. ’t Trekt in het groen toch een beetje fris op als de zon al op één oor is gaan liggen, moeten de slome duikelaars van de vast heel internationale festival-directie overdreven laat bedacht hebben. De foodtruck stond er nog wel en ik scoorde er even vlug een sterk overdreven gezout patatje dat al meer dan enige tijd in de olie gezwommen had.

Die Carmen heb ik maar laten zitten.