Als de aanleiding niet zo dieptriest was, had ik er vast hartelijk om gelachen: Frankrijk en de Fransen voelen zich beledigd! Door wie? Door Marokko en de koning (zie foto) van dat land, Mohammed Zoveel, uit mijn hoofd de Zesde in Romeinse cijfers. En waarom dan? Nou, na die verschrikkelijke aardbeving in het Atlas-gebergte haastte Frankrijk zich alle mogelijke hulp aan te bieden die als de wiedeweerga in een ommezien aan de overkant van de Méditerranée bezorgd zou kunnen worden. De speurneuzende reddingshonden nog één keer pissen op Franse bodem en dan hup, het vliegtuig in. Maar Marokko zei dus: laat maar.
Ik was minstens verbaasd toen ik ervan hoorde. Ik heb één Marokkaanse vriend en die zegt echt helemaal nooit ‘laat maar’ als ik ’m wat te drinken aanbied. Kan alleen in het weekeinde, in de rest van de week werkt Bouchemar zich rot in onduidelijke functies die je niet meteen associeert met ‘een auto van de zaak’, en mijdt ie het café.
De koning was in Frankrijk
Natuurlijk vroeg ik me af waarom Marokko niks van een Frans main tendue (uitgestoken hand) wilde weten. Had die koning misschien klachten over de kwaliteit van Franse spullen? Hij was in Frankrijk toen het noodlot toesloeg, voor een behandeling in verband met een auto-immuunkwaal. Maar nee, het is oud zeer dat veel verder teruggaat. Marokko was ooit een protectoraat van Frankrijk en zoals steeds in kolonieën waren de Europeanen ook in dat deel van Noord-Afrika in eigen waarneming nogal superieur. De plaatselijke bevolking liep blessures op die nog lang niet vergeten zijn. Aan de andere kant, ik heb het even nagevlooid, er zouden nu zo’n anderhalf miljoen Marokkanen in Frankrijk wonen en iets van 670.000 met een dubbele nationaliteit. Die doen dus niet zo moeilijk als ‘we’ als Frankrijk wat aanbieden.
Franse tenen zijn lang
Er speelt ook wat anders. Marokko en buurland Algerije hebben mot over de westelijke Sahara en de Franse regering is bij die match supporter van Algerije. Want in dat land valt tegen een redelijke prijs wel wat aan brandstoffen op te kopen.
Het lastige van Frankrijk en de Fransen is wat mij betreft dat ze zich door het minste of geringste beledigd (offensé) voelen. Moest ik erg aan wennen toen ik in dit land verzeild was geraakt. Zelfs een niet-cynische blague (grapje) kan helemaal verkeerd vallen en als je de faits divers in de krant zo’n beetje volgt, je wordt er doodgegooid met berichtjes over uiteenlopende types die de toch al overbelaste rechters een burn-out injagen omdat ze insulté (uitgescholden, beschimpt) zouden zijn, en dat gaat natuurlijk zomaar niet. Omdat ik inmiddels geloof dat de Fransen met een soort heisa-gen geboren worden, hou ik in Frans gezelschap zoveel mogelijk mijn mond. Voor je ’t weet, word je voor de kadi gesleept. Franse tenen zijn erg lang.
‘Die arrogantie!’, klonk het in Parijs
En nu is dus het hele land beledigd. Door Marokko dat ook nog eens geen landgenoten terugneemt die Frankrijk wil uitzetten. Om die reden doen de Fransen nogal huiverig als er een Marokkaans visumverzoek besnuffeld moet worden.
‘Die arrogantie!’, zullen ze in Parijs gescholden hebben toen Marokko geen tricolore hulp wilde. Voor straf zal er – denk ik – nog diepgaander over visa voor Marokkanen geklessebest worden. Niet over dat van de koning, die is een handig uithangbordl voor de Franse medische stand.
