’t Is al een maand geleden dat het me onvermijdelijk opviel en het beviel me helemaal niet: geen ‘plein air’-concert van de cigales meer! Ik ben meer van Bach dan van de pokkenherrie van rock, hiphop of hoe heet dat allemaal, en een strijkers-ensemble van cigales in de tuin dat klassieke Provençaalse hymnen ten gehore brengt, kan me niet lang genoeg doorspelen.
Hun ouverture was dit jaar aan de late kant, zo ongeveer half juni. Zoals altijd begonnen ze terughoudend, maar zo te horen was er van een repetitie of een masterclass geen sprake. Er werd niet gewacht op een Bernard Haitink-achtige dirigent. Ik leefde op en wist: het is zover, vive l’été!
Wel jammer dat we een paar van die uitbundige hittegolven kregen waarbij je beter binnen kon blijven zitten, maar de charme van cigales-musici is dat ze gewoon tot halftien ’s avonds blijven doorspelen. En niet eens op verzoek of in ruil voor een verleidelijke bonus.
Het was nog niet eens half augustus toen ze hun instrumenten al ingepakt hadden. In mijn beleving een maandje te vroeg. Ik ben al een heel tijdje een Provençaalse en ik weet dus zeker dat de cigales normaal gesproken pas ergens in september hun biezen pakken.
Waren ze onverhoeds verhuisd? Elders een beter contract? Verontwaardigd vroeg ik me af wat ik verkeerd gedaan zou kunnen hebben. Tijdens ons dagelijks apéro legde ik de kwestie voor aan mijn dorpsgenoten in het café. Ik werd gerustgesteld, het lag niet aan mij. Echt iedereen bevestigde dat de cigales er in de wijde omgeving belachelijk vroeg mee gestopt waren. Maar waarom dan?
We vroegen om nog een zomers glas rosé en gaven na ampel overleg unaniem het klimaat de schuld. Dat is tegenwoordig wel zo makkelijk, alles wat fout gaat, ligt aan het klimaat.
Maar vanmorgen in de Var Matin een paginagroot artikel over het mysterie van de stilte in de orkestbak van de cigales. In het hele departement hadden ze hun strijkstok veel te vroeg aan de platanen gehangen. Zoals het zo’n krant betaamt, had de redactie deskundigen geraadpleegd die allerlei verklaringen opperden, maar het niet zeker wisten. Ik vind experts die twijfelen de beste in hun vak, maar dat is een ander verhaal.
Afhankelijk van het weer, de politiek en nog een paar van die dingen denk ik dat we bij het apéro tot minstens juni volgend jaar een topic maken van het raadsel van de aftocht der cigales. Hopen en bidden maar dat ze dan weer toonaangevend zijn.
