We waren in Frankrijk eventjes euforisch. Want bij het WK rugby met 96-0 (geen tikfout) van Namibië gewonnen! Wie doet ons dat na? De wereldtitel voor het grijpen!

Zou het?

Ik ben geen enthousiaste francofiel, nooit geweest ook, en als je een tijdje in de tricolore République hebt rondgehangen, ga je in het woordenboek bijna vanzelf op zoek naar het Frans voor zelfoverschatting, estime de soi.

Ik begrijp best wel dat je als vakantieganger hier in het zuiden van het land denkt: niet verkeerd. Dat vinden de Fransen zelf trouwens ook. En dan natuurlijk van heel Frankrijk. Maar ik plaats inmiddels graag wat vraagtekens. Niet speciaal ter hoogte van een middeleeuwse fontaine die het vanwege de sécheresse al een tijdje niet meer doet en ook niet bij je dorpscafé waar de rosé nog (?) rijkelijk vloeit, tegen een plus-gepeperder prijs. Iets met inflatie of daaromtrent, maar dat ligt natuurlijk niet aan Frankrijk of de Fransen. Ze denken dat ze nooit iets fout of onhandigs doen. Het idee alleen al!

‘Beter goed geveerd dan betrouwbaar gefabriceerd’ 

Dat ligt volgens mij toch iets genuanceerder. Ik ga niet zeuren over de – tot voor kort – bedenkelijke kwaliteit van Franse automobielen met hun allicht romantisch gedachte idee van ‘beter goed geveerd dan betrouwbaar gefabriceerd’ en ik begin evenmin over de tragiek van de Concorde, dat lag sûr & certain aan de Britten. Maar als je staken tot de voornaamste nationale sport (nu even na rugby) verheft, in de overtuiging dat je er iets mee op schiet, alsof de rode kaart nog uitgevonden moet worden, dan ben je als Frankrijk toch een beetje seniel.

Na het gejubel over de monsterzege op Namibië, extra speciaal omdat dat een vroegere Duitse (!) kolonie is, ging het onbegrip de sfeer in het land weer bepalen. Over West-Afrika, de Fransen daar overal – op Tsjaad na – weggeschopt. Ze vinden dat raar en zelfs ingrat (ondankbaar), ik niet. Nogal vaak in Afrika geweest, ik had bijna in Dakar (Senegal) gewoond. Toen in allerlei opzichten een charme-stad, het Parijs van dat deel van de wereld, maar het is er niet meer pluis. Zelfs daar niet. Zoals in veel van die landen die ooit vanuit Parijs bestuurd werden.

‘Papa m’a dit’

Sommige Fransen begrijpen best veel, Marie Curie, Louis Pasteur en zo en ze kunnen ook wel mooi schrijven, maar toen de hele wereld al gesnapt had dat het tijdperk van de koloniën echt voorbij was, wist Frankrijk het beter. Gewoon maar een beetje minder de koloniaal uithangen, en er ondertussen voor zorgen dat wat er aan bodemschatten te verdienen viel, naar bankrekeningen in Parijs werd overgeboekt.

President Mitterrand (de Franse chef van 1981-1995) stuurde destijds gemakshalve zijn zoon naar Afrika als ie wat geregeld wilde hebben. Ik werd er vrolijk van toen ik las dat die zoon zich in Afrika de bijnaam ‘Pappa m’a dit’. had verworven. Zoals ik het ook wel humor vind dat die onlangs in Gabon afgezette presidentiële familie Bongo zich nergens zorgen over hoeft te maken. Ze zitten dik in het onroerend goed aan de Côte d’Azur.

Nu is Frankrijk dus met pek & veren besmeurd over de Méditerranée teruggejaagd. Waarom, dat snappen de Fransen niet. Ik houd dat op zelfoverschatting.