Van de week zat ik om een uur of vijf op het café-terras (ja, alweer, la vie est dure en Provence), tussen de middag was het – nota bene half oktober – nog te warm voor het apéro in het dorp. Er kwam een giga-touringcar aangeslopen, op de zijkant stond Azur Evasion. Ik snapte: een begeleid toeristen-uitje voor vakantievolk aan de Côte d’Azur dat geboekt had voor een dagje rondneuzen in het arrière-pays. Ik snapte niet hoe de chauffeur erin geslaagd was zijn reuzen-vehikel onbeschadigd door het anorexia kronkelstraatje achter ons enige stoplicht te laveren. Er stapte niet al te vlot een hele bundel van dames op zekere leeftijd uit en achter mijn glaasje rosé voelde ik me ineens een stuk kwieker. Ik kon het niet helpen, maar ineens zat dat klassieke chanson van Jasperina de Jong in m’n kop: Jo met de banjo, Mien met de mandolien. Of zoiets.

Ik zag hoe er naar boven getijgerd werd, het veel belovende uitzicht, maar het kasseien-traject heeft een hellingspercentage van zo’n 20% waar zelfs professionele wielrenners liever niet aan zouden beginnen. Uit de bus werden wandelstokken en nog meer van die dubbele die met nordic walking of zoiets te maken schijnen te hebben. Ik hoor wel vaker iets waarvan ik niks weet.

Ik tik hier af en toe dat er in mijn dorpje nooit iets gebeurt, des te beter, maar dit was dus een onvoorzien evenement dat me zo boeide dat ik nog een glaasje bestelde.

De eerste dame, in een onooglijk wit jurkje dat niet bij haar leeftijd paste, die weer afdeelde, maakte een superchagrijnige indruk. Ze had ook maar minder dan de helft van de beklimming aan gedurfd. Ik zag haar denken: wat moet ik hier?

Oké, we zijn maar een village de caractère, we zitten dus in de onderbond van die plus beaux villages de France, maar we hebben heus wel wat te bieden. ’Niet leuk genoeg zeker?’, wilde ik die vrouw verwijtend voor haar minder geschikt geschoeide voeten werpen. Op de een of andere manier voelde ik me door haar diep beledigd.