De météo zei dat het het verschrikkelijk ging regenen, dus ik dacht: nog gauw even naar het café voor het apéro onder ons. Al bijna eind oktober, het dorp is dus – zoals elk jaar – in coma. De restaurantjes tot volgend jaar pasen uit de running, de épicerie, de tabac en gelukkig ook de cave doen gewoon zoals het hoort. Alsof er nog vakantievolk is Het is maar hopen dat de boulangerie en de slager er dan nog zijn. We zijn in ons dorpje met maar iets van duizend mensen.
Het was al begonnen te miezeren toen ik naar huis reed en daar bovenaan de vast door Romeinen met een beperking, – zo heet dat toch? – aangelegde trap vanuit de tuin naar mijn onderkomen, een grote witte hond zag staan. Die op zijn knoppen zwaailicht en sirene had gedrukt.
Ik dacht: oppassen. Ik ben nog even als een oud vrouwtje tot een stumpelaar met een wandelstok veroordeeld, niks mis mee als je eraan gewend bent. Jaren geleden in mijn vorige dorpje had ik als gevallen vrouw iets met een enkel, zo’n sportblessure die Groot Nieuws betekent als het om internationale voetbalvedettes gaat. Toen kreeg ik van gemeentewege spontaan twee krukken uitgereikt en zelden werd ik zo omzichtig tegemoet getreden.
Maar die hond dus daar bovenaan mijn trap en ik met mijn stok.
Ik had in het dorpscafé al gehoord dat mijn verre buurman een nieuwe verloofde had gecontracteerd. En dat binnen een week of vier. Ik had in die man nooit een soort Snelle Henkie gezien, juist niet. Eerder zo’n Provençaal van de pantoffelparade, in de sectie on verra. Ik vond het slecht nieuws. Die vorige vriendin had een moestuin laten aanleggen en ik mocht er onbeperkt komen oogsten. Ik haalde er in het seizoen courgettes waarmee ik in de keuken van alles kon. Ze heeft jammer genoeg geen afscheid genomen toen ze blijkbaar op de keien was gezet. Van die potager (moestuin) zal wel niks resteren.
En nu is er dus ineens een nieuwe buurvrouw van wie ik alleen maar weet ik dat ze – toe maar – Mercedes rijdt. Zag ik op onze piste in het achteruitkijkspiegeltje. En dat ze een grote witte hond heeft, was me in het café al verteld.
Die dacht me dus tegen te houden toen ik aan de regen wilde ontsnappen.
Ik legde mijn wandelstok neer en riep enchanté (prettig kennis te maken) en deed de eerste treden van die trap. Het was meteen in orde. Kwispelstaartend werd ik in mijn eigen huis verwelkomd. De thuissecretaris kwam naar buiten met een paar koekjes, de Grand Blanc trad binnen. Ging nog net niet op de bank zitten, mijn kat Chez Guevara kwam schouderophalend langs lopen. Hij en ik vallen bij honden beter in de smaak dan bij veel mensen.
Ik tik hier soms dat er bij ons niks te beleven valt. Dat is dus niet waar.
Leuk zo’n lieve hond als buur, beter dan een verre vriend.
Jammer van het recept .Een beetje Herfst Blues?
Tot volgende week!