Was door thuissecretaris naar het dorp gestuurd. Want op mijn kantoortje was er een rupture de stock, ingewikkeld Frans voor ‘het is op’, van sigaren vastgesteld. Ik ben zo’n antiek dienstbaar werkgevertje dat dan meteen in de auto springt. Want voor je ’t weet, moet je allerlei oervervelende klusjes zelf opknappen. Bovendien was ik nieuwsgierig naar de situatie in mijn comatueuze commune. Dat de twee restaurantjes van half oktober tot pasen op slot en grendel zitten, is normaal. Ik ben er al jaren aan gewend. Maar vorige week was ook het café dicht. En dat hoort niet. Ik was toen ook in de tabac en vroeg ongerust wat er aan de hand was. Niks bijzonders, gewoon de kroegbaas met vakantie. Ik zei dat ik dat onverantwoord vond. En dat je wel heel harteloos moet wezen als je de huiskamer van het dorp een week dicht gooit.
Het werd nog een heel debat daar in de tabac. Of ik soms vond dat die man geen recht op vakantie had. “Jawel”, zei ik, “maar laat ie dan voor vervanging zorgen”. Ik riep ook nog dat ie mij had kunnen bellen. En dat ik vroeger serveerster was in een bowlingcentrum in Rotterdam. Moest ik uitleggen wat bowling is. Terwijl ik in het gokpaleis dat onze tabac ook is om een euromillion-lot vroeg, zag ik hoe er iets opgeschreven werd.
“Wat doe je?”, vroeg ik. Er werd me een aantekening getoond en ik las ‘Renée ramplaçante’ (vervanger). Nu ben ik dus als de dood dat ik volgend jaar echt een hele week dat café moet runnen. Toch eens een keertje leren mijn mond te houden. Bemoeizucht is me vaker duur te komen staan.
Gisteren weer een heel avontuur in de tabac. Iedereen bij ons weet dat het bakkerswinkeltje op woensdag dicht is. In de goed bedoelde wet staat dat een boulangerie maximaal zes dagen per week open mag zijn. Ter bescherming van de bakkers die vaak al om 3 uur ’s nachts aan hun baguettes moeten beginnen. Bij ons kun je woensdag toch iets van brood krijgen bij de tabac. Moet je er wel vroeg bij zijn, anders is het uitverkocht. Ik trof er een klagende mevrouw die ik niet kende, blijkbaar nieuw in het dorp. Nog niet gehoord dat de bakker op woensdag zijn nerinkje gesloten houdt. De verwarring spatte van haar gezicht toen ze hoorde dat het brood in de tabac al op was.
Ik stak de straat over en liep bij Epicerientje van het kruidenierswinkeltje binnen. Ik was nu toch in het dorp, dus dan ook maar fourage inslaan. Ik werd stralend verwelkomd en kreeg te horen: ”J’ai un cadeau pour toi”. Dat overkomt me zelden. Ze boog zich onder de kassa en toverde een pot beurre cacahuètes(pindakaas) tevoorschijn. Een paar weken eerder had ik haar gevraagd of ze dat had. Nee dus. Maar ze had het onthouden en had – waar dan ook – beslag weten te leggen op een potje. Ik was haar dankbaar en deed een heel verhaal over pindakaas in verband met la cuisine indonesienne. En dat ik daar wel een beetje verstand van heb. Nou, ze wilde wel een keer komen proeven. Reken maar dat het gaat gebeuren.
Toen ik weer thuis was, zeurde de thuissecretaris dat ik erg lang onderweg was geweest voor een doosje La Paz-sigaren. De stemming verbeterde toen ik het potje pindakaas uit mijn tas tevoorschijn haalde. Voor de lunch werd het een nostalgisch bordje rijst met pindasaus, ik deed er een Provençaalse salade bij.
