Altijd wat met die 11e november. Toen ik hier pas woonde meer dan eens m’n neus gestoten aan de deur van een gesloten winkel, want ik kon (en kan) maar niet onthouden dat ook die datum op de zo ongeveer onafzienbare Franse lijst van vrije dagen geboekt staat. Christelijke feestdagen, of iets vanwege de nationale historie, er hoeft maar iets te wezen of we maken er een officiële jour férié van waarop je lekker niet hoeft te werken. Afgelopen zaterdag herdachten we weer dat op de elfde van de elfde in 1918 via een wapenstilstand (armistice) het laatste fluitsignaal voor de Eerste Wereldoorlog had geklonken. Die heet hier La Grande Guerre, het heeft best even geduurd voor ik snapte dat ze daarmee de eerste en niet de tweede van die gruwelverwoestingen bedoelen.
Ik heb vast weleens eerder verteld dat ik in een soort vorig leven een tijdje in West-Friesland heb gewoond. Mijn aangetrouwde neven namen me onder hun hoede en ik leerde snel bij. Als iets prima of super goed is, dan noemen ze dat in Noord-Hollandse polder ‘niet verkeerd’. En een sigaar heet er een ‘dampertje’. Ik kreeg er ook een cursus Sint Maarten. Op de elfde van de elfde zou er een kinderschare met lampions bij mij voor de deur liedjes komen zingen. Ik diende hen te belonen met snoepgoed. Genoeg toffees, drop en koekjes ingeslagen, maar mooi dat er nul keer aangeklopt werd. Het boerderijtje stond blijkbaar iets te ver buiten het dorp, of de vaders en moeders vertrouwden me nog niet. En het regende alsof het klimaat al veranderd was.
Het was ook mis toen ik op een elfde van de elfde door de krant als verslaggever naar Brabant werd gestuurd voor een sfeer-impressie van de opening van het carnavalseizoen. Dat was dus eens maar nooit meer. Ik begreep er niks van, zag er de lol niet van in. Ik zal wel iets als ’sponsored by Heineken’ hebben opgeschreven en ik heb later ook altijd vastbesloten ‘nee’ gezegd tegen dat wereldberoemde carnaval in Nice.
Voorbije zaterdag de zoveelste domper op de elfde van de elfde. Had een mailtje van de uitgever gekregen dat ie mijn nieuwe boekje Boeketje Provence in de winkels ging leggen. Ha, dacht ik, heb ik eens een primeurtje op deze plek. De nieuwe Vonk-Hagtingius! Hoewel? Ik vind het meer dan gênant om ordinair reclame te maken voor mijn eigen parochie. Ik zal wel uit de tijd wezen, maar er zijn van die dingen, die doe je gewoon niet. Kreeg ik zaterdag te horen dat er op mijn platform al een soort advertentie voor Boeketje Provence staat. Eén moment van onoplettendheid en je bent je fatsoen kwijt. Is me trouwens wel vaker overkomen, maar dat is een heel ander verhaal.
Ik was zaterdag redelijk vroeg in het dorp. Ik ga al jaren even naar de kranslegging bij het monument voor de gevallenen in La Grande Guerre. Je ontmoet er dan dorpsgenoten die je zelden of nooit in het café treft. Tot mijn verbazing (en opluchting) was het kruidenierswinkeltje open. Épicerientje had ervoor gekozen maar een halve jour férié te vieren. Voor het eerst een meevallertje op de elfde van de elfde. Ik zat om knoflook verlegen.
