Zoals ik in vorige afleveringen schreef, is kerst in de Provence omgeven met tradities en symboliek. Maar ja, les temps modernes ... Na het gros souper ging je met de hele familie naar de nachtmis, maar wat als die al om 20 uur op het programma staat? Of om half tien? Er is een groeiend tekort aan curés (pastoors) die op kerstavond vaak een aantal parochies moeten afwerken. En hoe moet het dan met het gros souper als je ver voor middernacht in de kerk verwacht wordt? Van oudsher was de bedoeling: eerst riant eten, dan de mis, en tenslotte de toetjes. Traditie op losse schroeven, in een aantal gemeenten doen ze die slotronde tegenwoordig in de mairie of in de salle polyvalente zodat iedereen elkaar prettige/zalige kerst kan toewensen. Vind ik jammer, ik ben meer voor het geijkte patroon.
Maar goed, op enig moment is het dus tijd voor les treize desserts. Ook die dertien nagerechten – symbool voor Jezus en zijn apostelen – worden allemaal tegelijk geserveerd. Dat klinkt erger dan het is, want het gaat voornamelijk om gedroogd en geconfijt fruit, noten, noga, koekjes, lichte taartjes en de ‘pompe à l’huile’ (ook fougasse genoemd), een typisch Provençaals brood dat overal bij past. Na de koffie met vanzelfsprekend een digestiefje wellicht nog een potje pétanque op het schaars verlichte baantje naast het huis voor de slaap definitief toeslaat.
Wordt vervolgd …
