Vanwege een verplicht stempel op een of ander overheidspapier waarvan de eventueel zinvolle betekenis me ontging, bevond ik me op de mairie, het gemeentehuis. Misschien omdat het ooit een kloostertje was, is de stemming daar over het algemeen bedrukt. Alleen de gemeente-secretaresse is het volgens mij wel eens met de Britse schrijver en feministe Virginia Woolf (1882-1941) die ooit zei dat slaap de betreurenswaardige onderbreking van levensvreugde is. Op een rare manier heb ik een soort vertrouwensrelatie met die steevast hooggehakte secretaresse gekregen. ’t Begon ermee dat ze in mijn paspoort ontdekte dat ik ooit in Haarlem geboren ben en – dat zal je altijd zien – daar was ze pas geweest. Ik niet, al sinds mijn vroegste jeugd niet meer, en ze wist me er veel meer over te vertellen dan ik had willen weten. Verder treffen we elkaar met enige regelmaat in de tabac. Het uitstervend ras van rokers onder elkaar, dat schept een band. Als ik voor een tampon (stempel) weer eens naar dat raadhuis moet, vraag ik altijd of ze er is. Wel zo gezellig, in afwachting van een andere functionnaire die op zoek moet naar het stempelkussen. Dat vergt meestal geruime tijd.
Zelfs de burgemeester kwam een hand geven
Maar dit keer was de stemming anders. Uitgelaten zou te ver gaan, ik denk eerder: opgewekt. Zelfs de burgemeester zelf kwam me glimlachend een hand geven. Hij weet dat ik zijn uitverkiezing wantrouw, met die Noord-Koreaanse score van 100% van de stemmen.
Ik informeerde wat er aan de hand was en ik kreeg verteld dat het dorp een grote toekomst tegemoet ging.
“Hoezo?”, vroeg ik.
“Het label Village d’avenir is binnen!”, zei de burgemeester. Trots alsof ie alweer de verkiezingen had gewonnen.
Nederlaag voor taalbewakers
Ik wist weer eens van niks. In Frankrijk heb je ‘labels’ voor van alles en nog wat. Wat me daar vooral aan irriteert, is dat ze het Franse woord étiquette daarvoor niet gebruiken. Die zelfbenoemde bewakers van de Franse taal slikken tegenwoordig de ene nederlaag na de andere.
Van ‘village d’avenir’ had ik nog nooit gehoord en het leek me onwaarschijnlijk dat ons dorp met 900 nogal gedateerde inwoners iets met de toekomst te maken had. Of kon krijgen.
De redding van het platteland
Weer thuis zocht ik het uit. Een ‘programma’ van de regering in Parijs: bijna 2.500 dorpen met minder dan 3.500 inwoners had dat étiquette toegekend gekregen. Staat voor een potje geld waarmee die gehuchten de uitdaging van de toekomst te lijf moeten gaan. Opknappen van vervallen huizen en eigentijdse verbindingen, snelle kabels, dat soort dingen. Goed plan, maar op z’n Frans ingevuld. Dus dat wordt weer niks. Die lui in Parijs bieden voor hun idee van ‘de redding van het platteland’ per goedgekeurde (!) suggestie 40% van de kosten, met een maximum van € 1 miljoen. Maar alleen als het departement en de regio elk 20% dokken. Resteert voor de commune 20%. De vergadertijgers wrijven zich alvast in hun handjes.
Ik denk dat mijn dorpje maar beter niet blij had kunnen zijn met dat étiquette. We zijn er beter bij gebaat als de toekomst ons met rust laat. We hebben het al druk genoeg.
