Het is nog steeds heet, bloedheet, hier in de Var. En ook de rest van de Provence zucht onder de canicule die van geen ophouden lijkt te weten. Jawel, voor dit weekeinde belooft de weerman enige verkoeling. Maar ook een stevige mistral. En na het weekeinde konden de temperaturen best weer eens omhoog schieten. Intussen heeft het al twee maanden niet geregend. En dat betekent dat het weer brandweer is. Een gortdroge vegetatie, wind en warmte: de ideale cocktail voor een fikse bosbrand. Hier in de Provence gaat het vrijwel elk jaar een aantal keren mis. Omdat een nonchalante hufter een brandende peuk uit zijn autoraampje piekt, omdat een of andere sukkel op vakantie z’n barbecue niet de baas is. Omdat kaal gebrand bosland een bouwbestemming kan krijgen en daardoor ineens veel meer oplevert. Ik heb het in de afgelopen jaren allemaal zien langskomen, en ik word er bloedlink van. Dat mag ik, want een paar jaar geleden heb ik zo’n bosbrand van nogal nabij beleefd, zeg maar gerust overleefd. Mijn toenmalige huis stond op een eenzame heuvel, middenin een natuurgebied, met slechts één kronkelig toegangspad dat pas zo’n vijf kilometer verder bij de dichtstbijzijnde buren aansloot. Het vuur kwam van achteren, daar waar het huis geen ramen had, en het sloot me razendsnel in doordat er ineens een hevige mistral opstak. En nee, je ziet het niet aankomen, dus iedereen die nu roept ‘had je maar op tijd weg moeten gaan’ is bij deze van harte uitgenodigd om het zelf eens te proberen en ‘en passant’ drie honden en een kat van een ontijdige crematie te redden. ’t Is me gelukt ze allemaal in hun kladden te grijpen en de auto in te worstelen die met opengedraaide raampjes -lekker weer, nietwaar- voor de deur stond. De overwaaiende vonken hadden de auto al bereikt, de smeulende bekleding op de voorstoel kon ik doven door erop te gaan zitten. Terwijl ik de auto startte, laaide de oprukkende brand achter het huis hoog op. En terwijl ik wegreed zag ik de vlammen er aan weerskanten als een vuurbal omheen laaien. Achtervolgd door een muur van vuur, en biddend dat er geen brandende boom voor me op het pad zou vallen, ben ik de heuvel afgeracet. Ik heb het gehaald. En toen ik eenmaal op veilige afstand omkeek, zag ik de eerste Canadair zijn verlossende lading water boven de brandhaard uitstorten. Van mij dus nooit een kwaad woord over die cowboys van de brandbestrijding. Soms -in de winter- zie je ze oefenen boven het Lac de Saint Cassien een kilometertje of wat verderop. Kijk hier maar hoe dat in z’n werk gaat. Ik vind het dus onbegrijpelijk dat onder de vorige regering besloten is dat er ernstig bezuinigd moest worden op de brandbestrijding. Er werd een aantal van die oude, maar betrouwbare Canadairs afgeschaft, en er werden bases gesloten: alle blusvliegtuigen staan nu op Marignane bij Marseille. Dat is dom en kortzichtig en ik mag hopen dat ‘monsieur normale’ Hollande de levensgevaarlijke maatregel van zijn voorganger Sarkozy terugdraait.
Bij Lacanau in de Gironde gingen onlangs ruim 650 hectaren natuurschoon in vlammen op, de grootste bosbrand tot nu toe in heel Frankrijk. Maar zo groot had die niet hoeven zijn. Toen de brand nog redelijk te bestrijden leek, werd er dringend gevraagd om de inzet van Canadairs; dat was op de eerste dag, rond het middaguur. Maar pas na vieren kwamen de eerste blusvliegtuigen over scheren. Wegens te lange afstand, wegens administratief gedoe, kreeg de brand alle tijd om uit te laaien tot de catastrofe die zo’n tweehonderd ‘pompiers’ op de grond zonder bijstand vanuit de lucht niet onder controle kregen. Met dank aan de bezuinigingen.
Gisteren stonden ze weer bij de kassa van de supermarkt: scholieren, gestoken in het tenue van de sapeurs/pompiers, die geld inzamelen voor de lokale brandweer door je boodschappen in te pakken. Dat gaat meestal verkeerd. De eieren en de perzikken belanden bijvoorbeeld onderin de boodschappentas, met het hondenvoer en het bier er bovenop gestapeld. Geeft niks, ik heb gul gegeven. Want als de overheid het niet doet, moeten we zelf die Canadairs maar in de lucht zien te houden.
Intussen zou ik iedereen dringend willen verzoeken om niet met vuur te spelen.
‘t Is weer brandweer!
Dit bericht delen op:
Rene.
Wat je schrijft steun ik van ganser harte. Menigeen weet niet wat vuur kan, en onderschat het dan ook. In mijn werkzame leven, als beroeps brandweerman, heb ik dat meerdere malen van nabij meegemaakt. Ik heb dan ook respect voor je optreden en het redden van je medebewoners. Bezuinigingen op deze “Helden” is het slechtste wat ons als bewoners kan overkomen. Als hommage aan mijn collega’s heb ik dan ook een film gemaakt.
zie http://www.youtube.com/watch?v=hx_piy-v5Sc
Dag Jos,
Ik kan het alleen maar met je eens zijn. Ik heb met instemming en bewondering naar je film gekeken (ik herkende het bassin in Salernes, vrienden van me wonen er pal naast), en ik zet hem ook op twitter, in de hoop dat iedereen snapt wat vuur kan doen, en dat snel ingrijpen noodzakelijk is. Zonder onze pompiers waren we nergens, maar we moeten vooral ook zelf blijven opletten. Dank je wel voor je bijdrage.
Indrukwekkend verhaal. Ik kan er helemaal in meevoelen. Ik heb zelf deze zomer twee weken in jouw mooi streek de Var doorgebracht, in een afgelegen huis. Ook wij moesten een paar kilometer rijden om uit het dal te komen. Vanwege de droogte hebben we één van de eerste dagen echt met elkaar besproeken wat te doen bij bosbrand. Door de vele helicopters bleven we steeds alert.
Wat moeten die mannen en vrouwen van de sapeurs-pompiers hard werken. Want niet alleen blussen ze branden, maar ze worden ook opgetrommeld om eerste hulp te verlenen, bijvoorbeeld aan een klein meisje met een ernstige snee in haar kin en nog heel veel meer… Wees dus allemaal voorzichtig en heb respect!
Dag Karen,
Zo is dat! Laat iedereen dus vooral de knip trekken als de boodschapjes worden ingepakt. Of straks, als de pompiers tegen kerst met hun oerlelijke kalenders langskomen. Gewoon kopen die handel. Voor de hoofdprijs!
bloedstollend dat verhaal van je vlucht met honden en het poezebeest
ja dom dom dom om zeer nuttige instanties zoals in dit geval de blusvliegtuigen weg te bezuinigen
het is juist een hoofdtaak van de overheid om haar bevolking te beschermen en te beveiligen
laten ze het financieren van franje en andere versieringen liever stop zetten i.p.v. zoiets belangrijks als een broodnodige, goede brandweer in te krimpen
(in nederland zou ik wel een aantal slooprijpe onzin ondersteuningen van rijkswege kunnen noemen )
verder sterkte gewenst in de hitte
Dag Maaike,
Ik vermoed en hoop dat Hollande -zeker na die enorme brand in de Gironde- inziet dat we onze pompiers niet kunnen missen. En anders moeten we maar gewoon luid en duidelijk actie gaan voeren: touche pas a mon pompier! Of zo.
Kippenvel van je verhaal over de uitslaande vlammen. Ik vind de immer rondvliegende helikopters zowel beangstigend (dreigend gevaar) als geruststellend.
Dag Caroline,
Dat heb ik meer met Canadairs, als die langskomen wéét je dat het foute boel is. Het geluid herken ik inmiddels ongezien……
Weinig dingen zijn zo benauwend als een immense bosbrand….in het verleden ook diverse malen meegemaakt in de Ardêche….deze mannen en vrouwen zijn echte helden die absoluut hun bestaansrecht niet zouden moeten hoeven bewijzen….schande!
Dag Frits,
Eens. Als er nou ergens niet op bezuinigd zou moeten worden……
aangrijpend verhaal Renee, Jaren geleden ( ja ook dat) was ik als militair gelegerd in het Harde toe daar op vrijdag ( verlofdag) de grote brand uitbrak. Van dichtbij (veel te dichtbij) heb ik mogen meemaken wat een snelheid en onverwachtheid zo’n brand heeft. Het ene moment is ie daar, het volgende moment raast die door de dennentoppen, over je heen en is voor je…. denk dat je wel een klein dan wel uitbreid dank-je-wel gebedje hebt gepreveld toen alles achter de rug was. Vanuit te fris Holland DP
Dag Pieter,
En dat was nog maar de samenvatting….
En jawel, ik heb gevloekt en gebeden, en vooral vol gas gegeven. Dat was volstrekt onverantwoord, maar het was alles of niets.
Jij weet ongetwijfeld als geen ander hoe snel en verradelijk een bosbrand zich ontwikkelt. En als zelfs je ruitenwissers al vlam vatten, dan wil je maar één ding: weg! M’n oude Nissan Patrol heeft het volgehouden tot onderaan de piste, zo’n vijf kilometer verderop. Daarna was het foutu. Maar we hebben het gehaald. Dus kon ik dit stukje schrijven. In de hoop dat mensen opletten, geen domme dingen doen. Want ‘mijn’ bosbrand was aangestoken; ruzie over een stukje land. Driehonderd hectaren naar de kloten. Hoe krankzinnig kun je zijn?
je reactie herinnert mij aan een frans boek waar de vetes’ van twee families hun weerslag vinden in de huidige generaties. Over starheid en onwrikbaarheid en dat alleen om principes
herinner me het boek nu: “Le Mas Theotime” by Bosco. Meeslepend ! Gelukkig heb jij, de honden en de kat de dwaasheid overleefd
Dag Pieter,
Dat is de beroemdste roman van Henri Bosco. Een mooi verhaal, goed beschreven personages, maar gelukkig gaat de vergelijking niet echt op hoor. ;-]