Auto van de zaak

Gisteren reed ik aan het eind van de middag de auto naar de dorpsgarage voor een onderhoudsbeurt. De volgende dag haal ik hem dan tegen sluitingstijd weer op, dat vindt de garagist het makkelijkst en ik vind het best. Bij inlevering krijg ik het enige leenwagentje mee, dus geen probleem. Maar nu moest er nog even aan gesleuteld worden. “Deux minutes”, riep de monteur vanonder de motorkap. Het bleken Franse minuten. Een half uurtje later kon ik de afgetrapte Citroën ZX -die met draaiende motor en open portier op me stond te wachten- het deels opgebroken parkeerterreintje afrijden. Een tiental kilometers verderop begon er fanatiek een lampje te flikkeren. De benzinemeter. Blijkbaar had niemand er aan gedacht wat brandstof in de tank te gooien. Jawel, ik heb huis gehaald, en in de schuur staat permanent een tankje diesel, dus ik kon ook weer terug de volgende dag. Niet dus. Bij het omdraaien van de startsleutel klonk er een traag gezaag vanuit het binnenste. Bij de volgende poging slechts een klik: lege accu. En ik wist zeker dat ik de lichten niet had laten branden. “Nee”, vertelde de garagist die me na enige tijd kwam ‘depanneren’. “Dat heeft de vorige klant gedaan, een hele nacht. Sindsdien is het mis. Heb je misschien een tangetje? Ik moet een kabeltje opvissen. En sorry van de vergeten diesel.”
Het wrak bereikte de garage op eigen kracht, mijn auto rijdt weer als een trein, maar of het met de garagist goed afloopt…
Hij zit hier nog niet zo lang, een paar jaar geleden nam hij de kwijnende dorpsgarage van de vorige eigenaar over. Vol enthousiasme en bijgestaan door zijn kersverse echtgenote. Inmiddels is er een kindje. Dat was niet geheel gepland en al helemaal niet verstandig, want sindsdien kan/wil zij niet meer meehelpen aan de pomp, terwijl hij onder auto’s ligt te sleutelen. Wat betekende dat hij heen en weer rende tussen pomp, kassa en werkplaats, meestal met mobieltje aan het oor, vanwege onderdelen bestellen, klanten te woord staan en afspraken noteren. Dat werd hem teveel, hij besloot te investeren in een volautomatische pompinstallatie, waar je met je carte bancaire geheel autonoom kunt tanken. Kosten: een slordige € 60.000, geleend van de bank, dus dat zwaard van Damocles hangt nu boven zijn hoofd. Banken zijn hier net zo hufterig als in Nederland, ze draaien net zo gretig de geldkraan dicht als ze bloed ruiken. En dat ruiken ze. De garagist had er geen rekening mee gehouden dat in dit zo goed als uitgestorven gehucht, voornamelijk bewoond door bejaarden, bijna geen hond een carte bancaire heeft. Dus willen de meeste klanten gewoon cash aan de kassa afrekenen, net als toen, bij de oude pomp. Intussen klopt de overheid hem elk jaar met nieuwe en vaak belachelijke regeltjes, meer geld uit de zak. Dat gaat vaak om tienduizenden euro’s aan investeringen. “Doe ik het niet, dan kan ik de tent meteen sluiten. En ik verdien nog geen 1600 euro per maand, bruto!” Ik hoop dat hij het redt. En dat het dorp het snapt en dus niet alleen af en toe komt tanken, maar ook onderhoud en reparaties bij hem onderbrengt. Net als ik.
Volgende week moet m’n auto op voor de controle technique, die afspraak staat al in zijn agenda. “En ik zal zorgen dat de ZX echt in orde is hoor.” Hij bloosde er ontwapenend bij.