Eerst even voor alle duidelijkheid: ik heb niets tegen kinderen, ik héb ze zelfs.
Maar ik kan en wil niet snappen waarom ze alom (te vaak) luidruchtig en onaangepast aanwezig moeten zijn.
Ik citeer even uit mijn boek ‘Opgestroopte mouwen’:
“‘Merde!’ schold mijn vriend François, de kleine aannemer. Hij had me uitgenodigd voor een aperitiefje, om mijn terugkomst te vieren. Alle tafels op het terras waren door luidruchtige noorderlingen met blèrende kinderen bezet. De ouders bestelden koffie met veel melk, het nageslacht knoeide met rietjes in flesjes en besmeurde stoelen met gesmolten ijs. Ik voelde me vreemdeling in eigen dorp.”
Had François iets tegen kinderen? Nee, in het geheel niet. Nadat zijn echtgenote met de noorderzon en met achterlating van de baby was vertrokken in het kielzog van een flamboyante amant, voedde hij zijn dochter met geduld en toewijding in z’n eentje op. Thans past hij op de kleinkinderen. Hij neemt ze niet mee naar het café en ze mogen pas aanschuiven in een restaurant als de opvoeding voltooid is. Dat wil zeggen dat ze netjes op hun stoel blijven zitten, niet knoeien met het eten, keurig verorberen wat het menu schaft en pas van tafel mogen (om te plassen bijvoorbeeld) als daar netjes om gevraagd is. Niks rennen, niks blèren, niks overlast geven.
Hij knikte dan ook meer dan instemmend toen ik hem onlangs vertelde een van mijn favoriete restaurants in Antibes het helemaal gehad heeft met baby´s, kinderwagens en andere ongemakkelijkheden, zoals rondrennende kinderellende. Sinds kort hangt er een bordje op de deur: geen toegang! Zoals je bij andere restaurants wel eens ziet dat je hond niet naar binnen mag.
Ik heb het over restaurant Michelangelo, een gereputeerde ´Italiaan´ met een ruim bemeten interieur en een prettige binnenplaats waar het goed nazomeren is.
Mamo, de eigenaar wil rust in de tent. En niet alleen omdat er met regelmaat een ‘bekende’ een vorkje komt prikken. Zoals Belmondo een paar weken terug -ik vond hem oud en broos geworden- en vaste gast Karl Lagerfeld.
Nee, de rust moet er ook zijn voor al die andere gasten die gewoon ongestoord willen kunnen eten.
“Madame Etincelle” (ja, hij zegt het echt, mevrouw Vonkje) “les très jeunes enfants “troublent la tranquilité de mes autres clients. Il invoque également des “problèmes de sécurité”. Oftewel: die piepjonge kinderen verstoren de rust en zorgen ook nog eens voor een veiligheidsprobleem.
Hoe dat zo? “Kinderwagens blokkeren (vlucht)routes, rondrennende kinderen kunnen obers laten struikelen, hete soep over zich heen krijgen, kaarsen van tafel gooien…”
Hij krijgt bijval. Bijvoorbeeld van de gérant van het visrestaurant Bacon (Michelinster) in Antibes, die tegen de Nice-Matin zei: “Gemiddeld betalen onze gasten 150 euro per couvert. Dan willen ze wel in alle rust kunnen genieten”. Op zijn adres zijn kinderen min of meer welkom tijdens de lunch, als het meestal niet zo druk is. Maar ´s avonds liever geen (te) jong spul, en kinderwagens.
Ook elders signaleer ik een trend. Er worden al tal van ‘singles only’-reizen aangeboden, met een gegarandeerd kindvrij hotel.
En steeds meer luchtvaartmaatschappijen bieden kindvrije vluchten/zônes aan, zoals Signapore Airlines, Air Asia, Malaysia Airlines en het Australische Scoot Airlines. Ik ben niet tegen, integendeel.
Als je kinderen neemt, heeft dat consequenties, dat weet ik uit ervaring. Maar zadel er een ander niet mee op. Morgen begint het Fête de la Gastronomie. Ik eet met vrienden in een kindvrij restaurant. En de dag erop kook ik voor het complete thuisfront. Thuis.
De nieuwe trend: kindvrij
Dit bericht delen op:
Waarschijnlijk voor de ouders ook wel zo prettig, als ze weten waar hun kroost wél mag rondrennen, zonder verstoorde blikken van andere gasten. Als ik in een recensie lees dat er volop rekening wordt gehouden met de “kleintjes”, weet ik dat ik daar niet naar toe wil.
‘t Is nou eenmaal waar: people like people like themselves ;-)
Goed verhaal weer, als altijd!
Dag Lisette,
Klopt als een zwerende vinger.
En merci voor het compliment.
kan me ook flink ergeren aan ouders die hun kinderen vrij laten in anderen overlast te bezorgen
helaas vaak ouders van nederlandse origine
(zeg dan ook vaak dat WIJ in belgië wonen hetgeen niet echt zo is)
maakt een hotel/restaurant ervan melding kindvriendelijk te zijn,
mijdt het als de pest
één grote janboel
zat laatst in een vliegtuig naar amerika
klm
dus landgenoten aan boord
en jawel
aan de andere zijde van het gangpad twee jengelende ongecorrigeerde peuters
en nog een jonger iemand die met grote regelmaat lag/zat/hing te dreinen
iedereen had er last van
zelfs het toch goed getrainde cabinepersoneel sloeg de ogen ten hemel
ontsnappen was niet mogelijk
…………
je zou aparte vluchten met kinderen jonger dan 6 jaar moeten organiseren
of ze met hun begeleiders in geur- en geluiddichte containers vervoeren
(maakte het ooit mee dat een nederlandse
hotemetoot, in de businessklas N.B., haar spruit van een schone luier voorzag)
Dag Maaike,
Je hebt helemaal gelijk. Maar die geur- en geluiddichte containers vind ik echt een trouvaille hoor. ;-D
Kijk hier ff voor meer reacties: https://www.facebook.com/renee.vonk.3/posts/198036813711967?comment_id=492092&offset=0&total_comments=9¬if_t=share_comment
Last hebben van een ander is nooit fijn! Of dat nu de jammerende kinderen van een tafeltje verderop zijn of de luidkeels pratende gasten, die jou gewild danwel ongewild laten meeluisteren. Je gedragen in een restaurant geldt voor iedereen!
Zolang voor heel veel mensen het krijgen van kinderen niet vanzelfsprekend is, vind ik het niet gepast om te spreken over ‘het nemen van kinderen’. Kinderen krijg je!
Dag Theda,
Met het eerste heb je gelijk, met het tweede niet. Vroeger ‘kreeg’ je ze misschien, tegenwoordig heb je dat nogal zelf in de hand. Behalve als het niet lukt natuurlijk, maar in dat geval is er ook geen sprake van ‘krijgen’ of ‘nemen’.