Getuige à décharge

Madame Mahmoud, de vriendin die mij helpt in het huishouden, kwam briesend van verontwaardiging de kamer binnen zeilen. Ik zie haar zelden kwaad, maar nu stonden alle stekels overeind.
“J’ai reçu un PV!” Kan. Iedereen krijgt weleens een prent.
“Pour bruler un feu rouge!!” Kan ook, zelfs met haar pruttelpotje dat je zonder rijbewijs mag besturen kun je door rood rijden.
“À Strasbourg!!!”
Dat leek me minder waarschijnlijk; ik zie haar niet zo gauw in haar ‘pot de yaourt’ (maximum snelheid 45 km/h) over onduidelijke binnenweggetjes de 815 kilometer naar de officiële zetel van het Europese Parlement tuffen om daar een rood stoplicht te negeren.
Dat had ze zelf ook bedacht. “Denken ze soms dat ik met m’n autootje op de TGV ben gestapt?”
Een briljante vondst, maar in de praktijk zou dat betekend hebben dat ze dan toch eerst naar het TGV-station zo’n 40 km verderop gekacheld zou moeten zijn. De actieradius van mevrouw Mahmoud is uiterst beknopt, ze krijgt het al benauwd als een ritje op bekend terrein meer dan 1 à 2 kilometer bedraagt. Of bij het idee dat er op het smalle bergweggetje naar ons huis een tegenligger zou kúnnen opdoemen. Uit voorzorg parkeert ze niet op de krap bemeten ‘berge’ voor de deur, maar bovenaan het steile pad dat naar onze voordeur leidt.
“Ik ga dat niet betalen!, brieste ze verder, “ik laat het voorkomen!”
Vastberaden trok ze de stofzuiger uit de bezemkast en stoof er furieus achteraan het huis door.
Ze had gelijk. Waarschijnlijk was haar kenteken gedupliceerd en op een andere auto geplakt; er zouden beslist nog meer bekeuringen volgen. Maar naar het tribunaal…. Ik had zo m’n bedenkingen. Ik heb eerder meegemaakt hoe zo’n tribunaal hier werkt.
Een jaar of wat geleden gingen mijn man en ik mee met onze vriend Jacob, een beetje rare eenling die al een eeuwigheid geleden de brave Hollandse burgermaatschappij verliet om zich als een soort van stateloze te vestigen waar het hem uitkwam, zolang het hem uitkwam. Ik moet zeggen, in ons dorp houdt hij het al flink lang uit, dus dat rusteloze is er wel een beetje afgesleten in de loop der jaren. En van de licht ontvlambare vechtersbaas van vroeger, die zijn schamele kunstgebit dankt aan een paar rake klappen van de gendarmerie, is ook niet veel meer over. Vroeger -in zijn stoere tijd- voorzag hij in zijn levensonderhoud als bosarbeider. In die periode heeft hij een keer een groot deel van ons departement in het donker gezet, toen een omgezaagde boom de verkeerde kant uitviel en een hoogspanningsleiding velde. Een ongeluk, maar hij werd er voor opgepakt. Met de trein -geboeid, onder begeleiding van de gendarmerie- werd hij het land uitgezet. Met de volgende trein was hij weer terug, en dook de bossen weer in. Bosarbeider is een loodzwaar beroep, en niet alleen omdat het omzagen van mansdikke bomen een enorme aanslag op je fysiek doet. Dat doet de bijbehorende, rijk besproeide omgang met ruige kameraden in niet mindere mate. En Jacob moet oppassen sinds hij in een haarspeldbocht tussen twee dorpen door een tegenligger werd geschampt. Niet zijn schuld, maar híj had die slok op. En híj moest voorkomen.
Jacob was een hamerstuk, niks in te brengen, de gendarme van dienst had gelijk, vond de rechter, omdat hij een gendarme was. Jaartje rijbewijs kwijt, twee jaar proeftijd. Van zijn motto ‘gezag is er om te ondermijnen’ kwam weinig terecht. Sindsdien rijdt Jacob over geheime sluipweggetjes naar de kroeg.
Ik vrees dat Madame Mahmoud niet veel méér in te brengen zal hebben bij het tribunaal: betalen, en verder niet zeuren. Tenzij je onomstotelijk kunt bewijzen dat je op dat tijdstip echt niet in Strasbourg was.
Nou, dat kan ze. Op dat tijdstip was ze namelijk bij mij. Dat zal ik voor het tribunaal met de hand op mijn hart -of twee vingers in de lucht- bewijzen ook, als getuige à décharge. Kan best dat ik me een dagje vergis, maar dat doet er niet toe. Voor zover ik weet is iemand onschuldig tot het tegendeel is bewezen, niet andersom. Dus handen af van ‘mijn’ Madame Mahmoud!