Ajajajaj, net op tijd! Eind van de ochtend trof ik Madame Mahmoud aangeplakt tegen haar ‘pot de yaourt’ -zoals zo’n zonder-rijbewijs-autootje hier in de volksmond heet- terwijl ik met gierende banden de bovenaan ons pad geposteerde brievenbus rondde. Ze is punctueel, zeg maar haarscherp op tijd, als ze me komt helpen met de huishoudelijke klussen die ze met liefde van me overneemt. Vat dat gerust letterlijk op, ze zoent me bijna als er ook nog een overhemd of twee te strijken valt, en stoft de boeken in de kast op eigen initiatief met graagte ook aan de achterkant af.
Ik was verlaat. Klem gezeten achter een vrachtwagen die de volle breedte van zo’n slingerend bergpaadje in beslag nam. Dat laat je het wel uit je hoofd om een vrijwel zekere dodelijke inhaalmanoeuvre te wagen. Ik heb zelfs niet geprobeerd om een heel klein beetje linksig om die enorme vrachtbak met minstens enkele tonnen grind aan boord, heen te gluren. Kansloze operatie. Dus verlaat thuis.
Daar houdt madame Mahmoud niet van. Als zij komt, hoor ik er te zijn. Als ik er niet ben, gaat zij niet naar binnen. Want binnen is mijn man, soms best aardig hoor. Maar daar gaat het niet om. Daarbinnen is een mán. En ze kan daar dus niet in het gezelschap van iemand van het mannelijk geslacht aangetroffen worden zonder chaperonne (ik dus). Mag niet van Allah. Of van háár man, daar wil ik afwezen. Ik heb daar verder geen moeite mee, iedereen zijn eigen overtuiging, maar het is weleens lastig.
Ik ben wel vaker van huis, dat hoort nou eenmaal bij het werk. Interview hier, excursie daar, rondleiding elders, wijnproeverijtje links en rechts. Alleen in het laatste geval gaat mijn man graag mee. Als chauffeur, tuurlijk. ‘La vie est dûr en Provence’, inderdaad.
Bien, in alle andere gevallen hou ik qua timing zoveel mogelijk rekening met madame Mahmoud, ze komt maar één keer per week en het is al zo’n zenuwpeesje.
Maar als ik ergens versneld weg probeer te komen omdat de tijd dringt, zeg ik er sinds een tijdje niet meer bij waarom. Ik heb nu al een paar keer meegemaakt dat mensen me er fijntjes -soms ook minder fijntjes- op wijzen dat het belachelijk is dat ik zoveel rekening hou met een ‘werkster’. En dat ‘die Arabes’ zo langzamerhand toch wel héél erg dominant aanwezig zijn. Met een beetje pech wordt Daesh (IS op z’n Frans) er ook nog bijgehaald.
Ik pik dat niet. Madame Mahmoud is een vriendin, ik mag haar Yamina noemen, we tutoyeren elkaar, we wisselen recepten uit, ze brengt heel speciale citrusvruchten uit Tunesië voor me mee en maakte een handbeschilderd zijden hesje voor me. Ze deelt mee in mijn wijnazijn, plukt de olijven van de bomen in de tuin waarvan ik dan weer een mooie fles olie krijg, ze verklaart met regelmaat dat ik haar nader ben dan een groot deel van haar familie. Dus van madame Mahmoud moet je afblijven.
Dat kan ik niet altijd zeggen als ik ergens zakelijk aanwezig ben. Dan zeg ik niks. En denk ‘je mocht willen dat je zo’n vriendin had’, pak m’n spullen en vertrek.
In de hoop nog nèt op tijd thuis te zijn.