Ja ja, ik ben verhuisd. En ’t was erg, heel erg, maar dat weet iederéén die weleens verhuisd is, dus daar gaan we niet verder over doorzeuren. Het lijkt me alleen wel leuk om er af en toe een anekdote in te gooien over wat wèl goed ging, of memorabel was. Bijvoorbeeld dat het horloge dat ik van m’n opa geërfd heb er na 89 jaar ineens mee ophield na de eerste nacht in het nieuwe huis. Voor de grappenmakers: nee, ik ben geen 89, dat is de leeftijd van het horloge. Enne, ik doe niet echt aan bijgeloof, maar ik schrok toch. Ga je wonen in de buurt van een reeds eeuwen geleden overleden gehucht in de Provence Verte, en houdt de polspendule van opa er na jaren trouwe dienst mee op…
“Tut hola”, oordeelde de echtgenoot, die overigens al een tijdje kampt met het opwindmechanisme van z’n eigen ultramoderne tijdmetertje, dat op polsbeweging reageert, maar na een nachtje stevig doorpitten steevast gereanimeerd moet worden door stevig schudden waarna het gelijk gezet kan worden met de tijdsaanduiding van BFMTV, en weer een dagje doorsukkelt.
Op de derde dag van m’n verblijf alhier had ik wat cash nodig. Je wilt een broodje kopen bij de dorpsboulanger, een glaasje in de kroeg kunnen afrekenen, een krantje en een doosje sigaren bij de tabac kunnen betalen. Of er ergens een flappentap in de buurt was, vroeg ik aan de waardin van de minuscule en minimaal bezette dorpsbistro. Daar moet je zijn als je wat over dorp en omgeving wilt weten, dat heb ik in al m’n Zuid-Franse jaren wel geleerd. Voor de zekerheid bestelde ik wel eerst een rouge (jawel, om 11 uur des ochtends, en die ging erin als het woord in een ouderling, wegens echt heel lekker) en vroeg naar de dichtstbijzijnde ‘distributeur de billets’.
“Simple.”, kreeg ik te horen vanaf het enige andere bezette tafeltje, waaraan een zo te zien ras-Provençaal met doorgroefde gelaatsrekken onder een doorleefde lederen flaphoed z’n Var Matin zat te lezen. “En ville.” Hij bedoelde de nabije stad, 12 km verderop. Toen greep de kroegbazin in (of misschien moet ik kroegtijgerin zeggen, ze oogt behoorlijk weerbaar, maar we zijn nog in de aftastingsfase) door simpelweg op te merken dat ik gewoon kon oversteken naar de tabac.
“Le tabac, madame?” vroeg ik verbaasd.
Ze gebaarde nonchalant naar de overkant van het pleintje, achter de fontein.
De echtgenoot was er al geweest in verband met de aanschaf van een doosje sigaren, plus de krant. Begreep ik goed dat de Tabac tevens de dorpsbank was? De echtgenoot had er niets over gezegd, of er was hem natuurlijk weer eens niets opgevallen.
“Mais oui!” zei ze alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. “Als je klant van de Crédit Agricole bent, kunt je daar pinnen.” Ze draaide zich om en ging het koffie-apparaat poetsen.
Ik haastte me het straatje over, liet mijn bankkaartje zien en vroeg om 35 euro.
“Hier uw bankpasje voorhouden aub”, zei de tabagiste, en toonde me een betaalapparaatje. Ik zocht naar een gleufje om m’n bankpasje in te schuiven.
“Ah non”, zei de tabaksmevrouw, “payer sans toucher!” Betalen zonder contact, gewoon je kaartje voor het machientje houden. Daar had ik even niet van terug. In dit afgelegen gehucht in the middle of nowhere waren ze dus moderner dan in menige grote stad.
Banken en ik: nooit vrienden geweest. En al helemaal niet met de Crédit Agricole. Kwart eeuw geleden een rekening geopend op advies van een makelaar. Al jaren van plan dat ‘account’ op te zeggen, wegens nul dienstverlening. Maar ja, het gedoe… Dus altijd maar weer uitgesteld. En nu zit ik ineens goed, en kan ik – tot op zekere hoogte – flappentappen bij de sigarenboerin.
Inmiddels heb ik ook de plaatselijke cave ontdekt die een meer dan behoorlijke huiswijn (en meer) biedt, AOC en al. Met een kaartje betalen? Geen probleem. Ik geloof dat ik me hier nogal thuis ga voelen.
De Banque Tabac
Dit bericht delen op:
Heerlijk Renee! En die kroeg is prima. Lekker klein en een beetje ongezellig. Precies zoals het hoort ??
You got it Martinke! Met een heerlijke norse kroegbazin met doorrookte stem.
“Payer sans toucher” schijnt in het voorbij lopen van moderne digitale zakkenrollers de makkelijkst manier zijn om aan geld te komen. Ik doe er niet aan mee.
Maar wat een prachtverhaal heb jij weer geschreven!
Vrolijke groet,
Klopt Rob, ik zal er ook geen gewoonte van maken. Maar ‘t is mooi dat het kan.
Renee, ik maakte mij al zorgen na de kroegverhalen uit jouw vorige woonplaats(Tourrettes?), maar je hebt alweer een nieuwe gevonden…..’ t leven zou wel heel zwaar zijn geworden….
Kan me hierbij aansluiten, woon zelf in 83680 en als die Tabac annex kroeg toch dicht zou zijn, vroeger kon je er ook nog heerlijk lunchen voor weinig geld.
Nog veel sterkte de komende tijd, verhuizen is geen verhaaltje van een paar weken.
Geen zorgen Co, deze kroeg is ook ten dode opgeschreven, maar we blazen ‘m nieuw leven in ;-]En je hebt gelijk, uitverhuisd zijn we nog lang niet maar au fur et a mesure komen we er wel.
Het gaat nog wat verder, de EU, wel de banken, willen vanaf 2018 het echte geld uit de roulatie nemen.
Alles via bankpasjes en internet.
En dan is het meteen gedaan met onze vrijheid.
Zijn we allemaal eindelijk gelijk, allemaal gevangenen van het systeem.
Jos.
Tussen willen en regelen staan nog wel wat praktische bezwaren in de weg Jos. We houden hoop….
Het begin is er weer, wat een mooi verhaal!!
En we gaan gewoon verder Akoningspier :-]
Wat een fijn sfeerplaatje weer! Heel veel woonplezier daar!
Gaat beslist lukken Caroline, merci!
Prachtig verhaal. Hoed af.
Merci Johan. Zet maar weer op hoor, straks een receptje ;-]
ja heerlijk he, die verrassingen van het platteland die zo laat aan komen waaien :-)
ik ontdekte een paar jaar geleden al de pinmogelijkheid in onze kroeg
ook transacties ‘ondertekenen’ moet bij CA met een digitaal pennetje op een schermpje dat een onmogelijke hellingshoek heeft, verdraai je pols, zoiets
ik haat ook banken, maar moet toegeven dat wij topservice krijgen bij CA, misschien omdat we met al onze verzoeken en moeilijk-doenerij een uitdaging zijn om het personeel scherp te houden?
Jaaaaa, dat vreselijke pennetje! Het ergste is dat het achter je bewegingen ‘aan sleept’ dus je ziet pas wat je opgeschreven hebt als je bent uitgekrabbeld. En dat ziet er meestal niet uit als je handtekening… De arrogantie bij de CA in m’n vorige woonstee was ronduit stuitend, maar ik heb het idee dat het hier wat gemoedelijker gaat. On verra. Enne… hou ze scherp hè! :-]
c’est sur ;-) van dat scherp houden!
Eh oui! :-]
Bedankt voor weer een mooi verhaal, Renée.
Graag gedaan Simon, voor jou altijd :-]
Schitterend verhaal om lezen! Nu ben ik wel benieuwd waar u in de Provence verte woont … Lieve groet, Dina
Merci Dina, en zo te zien wonen jullie ook niet verkeerd. Mooi huis!
Merci!
:-]
Dat thuisvoelen zal zeker moetten lukken. Aan de basis behoeften wordt voldaan zo te lezen, dus ……..
Jij snapt het Nanny ;-D
Dat je zo plots (althans voor je lezers) je vertrouwde omgeving in S zou verlaten was voor mij een grote verrassing. Mogelijk is dit “al lang overleden gehucht” voor jou het einde-van-de-wereld, maar zolang er nog een bakker, bistro en tabac (mét bankfaciliteiten!) is, vind ik dat een grote luxe. Op mijn stek in de Aveyron is van dit alles al lang geen sprake meer, zelfs geen depôt de pain. Voor alle voorzieningen moet je in de stad zijn op 17km rijden, maar dat went wel. Trouwens ons gehucht wordt terug leven ingeblazen door enkele jonge gezinnen, die de lage grondprijzen wel zagen zitten.
Het ga jullie goed in dat 5 sterren gehucht!
Nou Max, zo plotseling was het niet. Als trouwe volger van m’n blog moet je toch geweten hebben dat we al langer weg wilden: ik heb het allemaal al eens opgeschreven. Denk aan de Monegaskse buren, aan het feit dat de kroeg voor de zoveelste keer dicht ging, dat de slager ermee ophield, dat de bakker hetzelfde deed en er een depôt de pain kwam, dat de epicerie verdween, de garagiste het hoofd amper boven water kan houden, en veel jonge gezinnen de grondprijzen helemaal niet kunnen betalen en dus naar een flatje in de stad verkassen. Bovendien, zolang er zoveel tweede huizen het merendeel van het jaar leeg staan, is het nog maar de vraag of die paar jonge gezinnen (die ongetwijfeld hun boodschappen doen in de grandes surfaces in de buurt) voor een herleving van de middenstand in het dorp zullen kunnen zorgen. De kern is op sterven na dood Max, met alleen het toeristenseizoen redt het dorp het niet. Helaas.
nou Max, hier ook Aveyron calling: dichtstbijzijnde kleine super zit op 22km. mag geen stad genoemd worden. voor een speciaal schroefje moet ik ook 65 km rijden. Niet erg hoor, heerlijk rustig. hier ook de hoop dat de jonge gezinnen het een beeeeetje op pijl kunnen houden, maar de stimulans moeten ze helemaal uit zichzelf halen, hulp wordt er niet geboden
Uw dorp heeft een place d’e l’apero! Ik ben jaloux!