Het is zo ver: de echtgenoot heeft ‘de blik’. Ik had het al bijna opgegeven, maar vorige week viel ineens het kwartje. We bekeken het BFMTV-journaal gevolgd door de météo, gepresenteerd door Fanny Agostini, een hupse verschijning die zich luchtiger kleedt naar mate het kouder wordt; waarschijnlijk om toch nog iets van warmte aan het huiskamerpubliek mee te geven. Maar een zekere wulpsheid – die ze geraffineerd combineert met een voortreffelijke gespeelde kinderlijke onschuld – kan haar ook niet ontzegd worden. De echtgenoot had daar geen oog voor. Zoals hij ook nooit oog had voor de haat, nijd en afgunst die vaak onderhuids sluimert bij de zo op het oog aimabele en amicale omgang tussen dames onderling. Of de vileine subtiliteiten waarmee vrouwen elkaar compleet de grond in kunnen boren zonder zelfs maar een woord te zeggen; een gebaartje, een blik, en de ‘vriendin’ hangt tot op het bot vernederd en afgezeken in de denkbeeldige touwen. Ik spreek uit ervaring, ik heb MMS gedaan, de Middelbare Meisjes School. Inderdaad, een school met uitsluitend meisjes, ontstaan als afsplitsing van de HBS (Hogere Burger School) omdat ‘meisjes toch geen gevoel voor exacte vakken hadden en dus maar beter talen konden leren’. Christelijke school ook. En een absolute jungle. Nooit eerder geweten dat meiden onderling elkaar zo konden haten en vooral treiteren. Ik werd er een meester in, maar dit terzijde. Het was daar pakken of gepakt worden. Je hoorde bij één kamp en koos je verkeerd, dan kon je beter naar een andere school verkassen.
Ik koos strategisch en werd secondant van Marion: zittenblijver, rijke ouders, ‘looks’ en een losbol. En daardoor aanvoerster van het kamp ‘on top’. Ik mocht haar niet, maar dat deed er niet toe; pesten kon ze als de beste. In de drie klassen dat ze naast me zat, heb ik veel van haar geleerd. Hoe je iemand onder druk zet om je huiswerk te maken, hoe je iemand onmogelijk maakt, hoe je iemand van school getrapt krijgt. Respectievelijk via chantage of omkoping, door het roddelcircuit in te schakelen, door te verklappen dat iemand het heeft aangelegd met een leraar. Om dat laatste werd Marion zelf van school gestuurd. En daarna was ik de baas. Ik kwam bleu binnen, maar ik vertrok als bitch. Klaar voor de maatschappij.
In de loop der jaren heb ik dat met haantjesgedrag vergelijkbare ‘positiespel’ aan de echtgenoot proberen uit te leggen. Gewoon, omdat hij dan wellicht zou snappen wat er om hem heen gebeurde. En er wellicht – net als ik – uiteindelijk de lol van zou inzien. Maar het bleef blanco. Tot ik een tijdje geleden ineens door een welgemeend gebromd “nou ja zeg!” vanaf de naastgelegen canapé werd opgeschrikt. Weervrouwtje Fanny was van onder tot boven in beeld en dat liet niets aan de verbeelding over. Voor een uiterst sombere weerkaart paradeerde ze in een laag uit- en hoog opgesneden ‘ultramini-jupe’, waarbij een ‘petite robe noire’ zou verbleken.
“Mwah, warme studiolampen”, grijnsgeeuwde ik. Maar de schellen waren gevallen.
Tegenwoordig kijkt de echtgenoot ànders. Nu word ík attent gemaakt op wat er zoal aan vrouwelijke manipulaties voorbij komt. En niet alleen op tv. Een laag uitgesneden kassière bijvoorbeeld, die hij voordien slechts als verlengstuk van de kassa had gezien, is ineens een studie-object. Een stel vriendinnen aan een cafétafeltje, waarvan hij de onderlinge concurrentiestrijd pas nu in volle hevigheid bevat, mag op zijn warme antropologische belangstelling rekenen.
’t Is even wennen, dat wel. Maar sinds de echtgenoot ‘de blik’ heeft hoef ik nooit meer iets uit te leggen aan een muur van onbegrip. Een halve blik is voldoende.
Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat hij er zó lang over deed het geheim van de MMS te doorgronden? Toen ik het ‘m vroeg, luidde het antwoord: “Fanny! Echt geen enkele weersvoorspelling van haar klopt, krijg je zon voorspeld, dan wordt het regen. En dan heb je bij BFMTTV ook nog die Sandra Larue, eveneens gespecialiseerd in beknopte zomerse kleding hartje winter, maar een kloppende weersvoorspelling? Ho maar!”
“Jawel”, wierp ik tegen, maar dàt doen ze nou juist niet expres. Dat krijgen ze ook maar ingefluisterd door de redactie.”
Even zag ik de twijfel opflikkeren. “Zal best”, besloot hij na enige reflectie, “maar die malle pakjes zoeken ze er toch echt doelbewust bij.” Hij had een punt.
Gisteravond zou ons regen bespaard blijven, volgens Fanny. Mooi niet, het goot, en zelfs hagelstegen. “Nergens verstand van, behalve van te korte jurken”, somberde de echtgenoot. Hij porde de kachel op, trok zijn legerjakkie aan en ging de honden uitlaten. Bij de voordeur hoorde ik hem verzuchten: “Die verdomde MMS, zelfs bij Météo France kom ik er niet vanaf.”
En van ‘de blik’ ook niet, dacht ik er tevreden bij.