Hel en verdoemenis, beloofde de méteo vanmorgen in de krant en op tv. Meer bepaald, kou en sneeuw-ellende: er was een heuse ‘vague de froid’ op komst. Dus de echtgenoot als pakezel misbruikt voor het transport van forse moppen haardhout van het schuurtje naar het huis, dikke lagen winterkleren klaargelegd, alvast rijk gevulde rodebonensoep in elkaar gedraaid en na het ochtendbad een verbod op het gebruik van warm water afgekondigd. Mij pakken ze niet.
Dat is weleens anders geweest. Een aantal jaren geleden woonde ik even in een afgelegen (huur)huis op het dunbevolkte platteland dat geheel op stroom was aangewezen. Tijdens dreigende stroomstoringen werden we preventief afgeknepen ten gunste van de vanzelfsprekend véél belangrijkere rich & famous aan de kust.
Want de stroomvoorziening hier in de regio PACA (Provence, Alpes, Côte d’Azur) houdt niet over. Slechts 40% wordt in de eigen regio opgewekt, de rest wordt geïmporteerd. Bovendien is het elektriciteitsnet ver onder de beoogde capaciteit met als gevolg nogal regelmatige stroomuitval, met name in de winter. Het net moet worden opgewaardeerd met een hele hoge hoogspanningsleiding dwars door de Provence, de ‘ligne Boutre-Carros’, maar daar wordt al sinds mensenheugenis over gesteggeld door pro’s en contra’s. Uit eco-overwegingen zou het nieuwe netwerk ondergronds moeten, uit veiligheidsbezwaren juist bovengronds. Het grootste deel van de getransporteerde stroom verdwijnt trouwens via export naar Italië. Met als gevolg dat we hier als snel een ‘pic de consommation’ hebben: als iedereen bijvoorbeeld tegelijk onder de douche gaat staan ’s ochtends, want iedereen heeft een elektrische boiler. Of als er ’s avonds bij thuiskomst massaal elektrisch gekookt wordt en ook nog eens de stroom vretende elektrische kacheltjes aan gaan.
Dus geldt voor elk huis waar ik woon sindsdien dat er een open haard, een gasfornuis en een noodstroomaggregaat moet zijn. Dat het nog doet ook, want ook dat ging in het verleden weleens mis.
“Nog méér?” vroeg de echtgenoot cynisch, uithijgend tegen de enorme berg hout die hij inmiddels onder de overkapping van het terras had opgestapeld.
“Neu, zo kan ie wel” vond ik tevreden, “hier krijg ik een warm gevoel van.”
“Anders ik wel”, mopperde de echtgenoot, en stroopte zijn legerjekkie af.
Tja, echt koud was het inderdaad nog niet. En naarmate de zon verder over de bergkam tevoorschijn piepte werd het warmer en warmer. De thermometer in de serre gaf tegen aperitieftijd zelfs 19 graden aan. Achter glas, dat wel, maar toch, een koudegolf?
“Drankje buiten?” haalde de echtgenoot me even later achter m’n bureau vandaan. Buiten stonden de tuinstoelen in de zon (aha, vandaar die sleepgeluiden!) en de fles rosé op tafel. De echtgenoot – zònder trui – schonk de glazen vol en liet zich behaaglijk in z’n stoel terugzakken: “heerlijk hier.”
Ik kon hem geen ongelijk geven. Dus ging de bonensoep de diepvries in en werd het een nogal zomerse buitenlunch, met een portie garnalen op de grill, een lekkere salade erbij en een koele fles rosé die tot de laatste druppel op ging. Tijdens de koffie, zo rond een uur of drie, werd het fris. Maar dat mag ook wel in januari.
Toen ik weer achter m’n bureau schoof kon ik het toch niet laten om even naar het weer elders te gluren. Sneeuw, storm en hoog water in Nederland verwacht, hoosregens en sneeuw in België, in Noord-Frankrijk ‘vigilance rouge’ en ‘orange’, de rest van het land geel en hier… niks aan de hand.
“En daarvoor heb je me laten sjouwen” monkelde de echtgenoot.
“Tja, niks onbetrouwbaarder dan het weer. Dus ik ben toch wel blij met zo’n bos hout voor de deur.”
Hij keek me hoogst dubieus aan, maar hield z’n mond. Hem pakken ze ook niet.