Ik ben geen tricolore francofiel, helemaal niet. Ik verblijf alleen in Zuid-Frankrijk omdat mijn echtgenote nergens anders wil wonen en dan heb je weinig keus. ‘Follow the leader’, zeg ik altijd maar en dan kun je dus opeens in de subtropen belanden. En dan in Frankrijk. Altijd half werk in dit land, óók als het om het weer gaat. Ik bedoel: subtropen? ’s Winters lig je klappertandend in je bed en denk je terug aan zo’n koek & zopie op een Friese dorpsijsbaan, en in het ‘saison estivale’ word je uitgeknepen door een ubertropische canicule, zo’n hittegolf. Mag je nog blij zijn als je tuin niet affikt. Nou ja, de sécheresse, de droogte, is tegenwoordig een heel klimaatprobleem, weet ik ook wel, maar gelukkig nog niet in het café.
Waar je in het hoogseizoen getrakteerd wordt op luidruchtige toeristen. Eigenaardig volk dat zelfs ten tijde van het apéro nog café au lait bestelt, en dan cafeïnevrij. Ook dat nog. In dit dorp wordt echter geen koffie zonder koffie geleverd en dan heb je de poppen aan het dansen op het terras. Hadden we toch al, want vakantiegangers brengen hun kinderen mee. Je kunt zo ongeveer overal lezen of op de tv ingepeperd krijgen dat een vakantie met het hele gezin een fantastisch hoogtepunt in je leven is, maar dat is een fatale leugen. Met een (tweede) glaasje rosé in de hand mag ik graag kijken naar het lijden van ouders met jong tot extreem jong nageslacht. Allemaal 1.400 km doodongelukkig in de file gestaan (of uren op een vliegveld rondgehangen) en dan vaak met oma erbij die ook mee moest. En als omgekeerde mantelzorger haar ultieme best doet. Als reddende engel. Ik heb wel eens gelezen dat het aantal echtscheidingen in september, na de vakanties, spectaculair toeneemt. Verbaast me niks. Je moet het maar zien te overleven, een paar weken in een hittegolf met schreeuwlelijk grut en oma die haar crisisbezwering baseert op andere pedagogische fundamenten dan haar schoondochter.
Als ik dan vol leedvermaak op het terras naar de dodelijk vermoeide ouders kijk (“Je lust geen Orangina,? Drink op, kreng!”) en zie dat die Orangina toch maar wordt ingewisseld voor Cola omwille van de lieve vrede, moet ik altijd weer denken aan de Franse filosoof Blaise Pascal (1623-1662) die toen al – ongeveer – schreef dat de wereld er een stuk beter zou uitzien als iedereen gewoon thuis bleef.
Ik vind dat hij gelijk had.
Was ik directeur van Schiphol, dan hing ik die uitspraak als affiche op bij de rijen wachtenden voor de douane-controle.