Raoul Duchemin schrijft al jaren over restaurants en eten & drinken in Zuid-Frankrijk, onder meer voor mijn tijdschrift Côte & Provence. Met enige regelmaat levert hij ook bijdragen aan ‘Kijk, Zuid-Frankrijk!’
Een kennis die in Cannes woont, zei dat ik een keertje bij La Cuisine d’Aqui moest binnenlopen. In de Rue Louis Blanc, vlakbij de Marché Forville. Ik ben met enige regelmaat in die stad, maar van dit restaurant had ik nog nooit gehoord. Niet zo gek, want het is nog niet zo lang open. Een paar weken later toen ik weer eens in de buurt was, dacht ik zo rond lunchtijd: waarom ook niet? In Cannes kun je op zo ongeveer elk gewenst niveau goed eten; mijn voorkeur geldt Mantel in de Rue Saint-Antoine, in de oude wijk Le Suquet. O ja, de prima chef Noël Mantel heeft zijn zaak na een opknapbeurtje (open keuken en zo) ineens een andere naam gegeven. Het restaurant heet nu ‘Table 22 par Noël Mantel’. Gelukkig is de kwaliteit van zijn vrij traditionele schotels op het vertrouwde hoge niveau gebleven.
Maar ik liep dus naar La Cuisine d’Aqui (aqui is Provençaals voor ici), een pandje van Madurodam-afmetingen met iets van zes tafeltjes en een minimaal terrasje. Boven de deur vermeldt een bord dat het hier om ‘specialités Provençales’ gaat en dat is ook zo. Al vallen socca en pissalardière formeel natuurlijk onder de keuken van Nice. Ik koos voor een ‘assiette specialités’ van het huis (€ 14) met onder meer een in olijfolie en knoflook gemarineerde paprika en ‘petits farcis’ (gevulde groentes). Glas rosé erbij, lekker! Ik keek genietend rond en ineens meende ik de oude mevrouw bij het fornuis te herkennen. Maar waarvan? Na een kwartiertje peinzen wist ik het. Ze stond vroeger in de keuken van restaurant Assiette Provençale aan de oude haven. Ook geen verkeerd adres trouwens. Ze kwam me het dessert brengen (citroentaartje, € 6) en ik raakte met haar in gesprek, Madame Martinetto. Ze vertelde dat ze haar Assiette Provençale aan haar zoon had over gedaan, ze was de jongste niet meer, al 79. Maar na een paar maanden met pensioen sloeg de verveling genadeloos toe en besloot ze gewoon weer een restaurantje te beginnen. Met gerechten waar ze altijd al goed in was, vaak volgens recepten van haar moeder. “Nou ja”, zei ze, “ik doe het wel rustiger aan hoor. Ook nog ’s avond open, dat zou me teveel worden”. Ze verhaalde uitgebreid over haar familie en dat haar vader ook altijd chef was geweest.
Ik zei dat ik haar bewonderde en dat ik voortreffelijk gegeten had. Ik kreeg een glimlach terug. Van de oudste chef van Cannes die net (weer) begonnen is.
