En toen was ik het zat. Ik ging dit in een hoogstpersoonlijke ‘showdown’ uitvechten. En wel meteen.
De bank.
Ik had er genoeg van. Al een jaar of twee probeer ik mijn huidige woonadres er bij de bank doorheen te krijgen, tot op heden zonder succes. Alle schriftelijke adreswijzigingen en verhitte telefoongesprekken ten spijt, blijft mijn bankrekening in beheer bij het bankfiliaal van mijn vorige woonplaats. En jawel, ik bankier via internet, maar bij alles wat ik doe wordt het verkeerde filiaal als mijn bankconnectie vermeld. Is dat erg? Ja! Want in de praktijk betekent dat gezeur en gedoe. Heb ik een RIB nodig (Relève d’Identité Bancaire) – zeg maar je bank-identiteitsbewijs – dan verschijnt daarop het oude adres en ben ik bij voorbaat al verdacht. Vraag ik een nieuw chequeboek aan (je kunt hier nog steeds niet zonder) dan kan ik dat op het oude bankfiliaal komen ophalen. Is toch bijna anderhalf uur rijden. Aan doorsturen doen ze niet. Wil ik een adres toevoegen aan m’n lijstje van mensen aan wie ik weleens iets overmaak, dan moet ik de gegevens persoonlijk bij de bank komen opgeven. Pas daarna mag ik via internet verder bankieren. Is mijn Carte Bancaire verlopen, dan kan ik het nieuwe kaartje bij het filiaal komen ophalen. Het oúde filiaal dus!
En daar was ik na twee jaar helemaal klaar mee. Ik ging dus maar even babbelen met het filiaal in de grote stad waaronder mijn huidige woongehuchtje valt. In persona. Dat kun je beter niet doen in je gebruikelijke ‘pull de camionneur’ en spijkerbroek, leek me. Dus voor de gelegenheid had ik me gestoken in volledig oorlogstenue, te weten een hoogst ernstig te nemen power suit, serieuze pumps en een zinloos mapje onder de arm maar dat vond ik wel bijpassend indrukwekkend. Ik ging ook gehuld in mijn klassieke wintermantel, ooit in Rome gekocht.
Ik werd allervriendelijkst ontvangen, dat was meteen al een tegenvaller want ik stond geprogrammeerd op oorlog. Ik werd ook niet ‘in de wacht gezet’ (u màg daar gaan zitten tot een belangrijk iemand tijd voor u heeft), wat de vervreemding nog vergrootte. Ik werd meer dan beminnelijk te woord gestaan door een weelderige dame die begon te vertellen dat ze in een naburig dorpje woont. Het schiep een band, terwijl ik nota bene gekomen was om over de lamzakkerige dienstverlening te klagen. No way, service ‘over-the-top’: het ging meteen geregeld worden, alles kwam in orde. Ik hoefde straks thuis alleen maar even in te loggen en ik zou al m’n gegevens ‘up-to-date’ kunnen bewonderen.
Yeah, sure. Na twee jaar soebatten zou alles ineens in orde zijn?
Ja dus. Vlekkeloos. Niks op aan te merken.
Ik denk dat ik het wel weet: persoonlijk contact. De dame van de bank zei met een stralende glimlach dat ze het fijn vond me te ontmoeten, de filiaalmanager kwam me een handje geven. Je bestaat hier pas echt als ze je ‘vis à vis’ gezien hebben. Ik kwam langs, dus ik besta.
Nou ja, ‘t scheelt toch zo’n vijf kwartier in de auto.
Va (à la) banque
Dit bericht delen op:
Komt zeer bekend voor. Ons officiële adres is in Flayosc maar onze postbus staat in Lorgues. Hoop gedoe om de afschriften van je bank te krijgen. Niet dus. Werd gewoon terug gestuurd naar de bank. Adres onbekend. Je adres aanpassen online vergeet het maar. Dus een bezoekje naar de bank om het adres aan te passen is noodzakelijk. kost wel ff 20 €. Na klagen gelukkig weer terug geboekt.
Dat bedoel ik.
Persoonlijk contact. Heel belangrijk. Weten we meteen het geheim van de Fransen. Met je power suite is ook best wel strategisch slim gedaan. Misschien wat vaker doen. Dan kan je je kogelvrije vest met versleten ellebogen thuislaten.
Ik voel me beter thuis in m’n huiselijke combat gear, maar voor op het echte oorlogspad is zo’n power suit niet verkeerd.
Zolang je maar niet nagefloten wordt door rondvliegende kogels, zou ik zeggen: Babe, go for it!
Zo groot is die stad nou ook weer niet Leegschrift ;-]
Oh, fluitje van een cent dus.
Kleine correctie misschien: moet het niet carte bancaire zijn?
Dat moet het inderdaad. Merci, aangepast.
Heerlijk! Zo herkenbaar. En zo goed om dit in de Nederlandse taal te schrijven ;)
Ik heb een linkje naar dit artikel geplaatst op infofrankrijk.com en nederlanders.fr
Dag meneer Noë,
Dan verzoek ik u dringend die links weer te verwijderen. Mag ik u even herinneren aan het feit dat ik uit uw clubje geflikkerd ben omdat men mijn stukjes een te hoog RTL-Boulevard gehalte vond hebben? Kijk even naar de correspondentie die daarover op 18/08/2017 is gevoerd op Facebook. En nu zomaar mijn stukjes zonder mijn toestemming plaatsen? Nee, dat gaat zomaar niet! Dus weg met die links.
Ik schrik me helemaal rot! Natuurlijk heb ik het betreffende linkje naar deze pagina onmiddellijk verwijderd. Maar waar ik van schrik, oprecht van schrik, is dat u mij kwalijk neemt dat een discussie op Facebook heeft plaatsgevonden over uw werk en u “uit mijn clubje geflikkerd ” zou zijn.
Ik weet bijna 100% zeker dat u zich vergist. Op de Facebookpagina’s van Infofrankrijk.com en nederlanders.fr worden namelijk geen discussies gevoerd. Ik vermoed dat u deze vervelende ervaring uit een andere Facebookpagina.
Graag wijs ik er op dat de pagina’s “Nederlanders en Frankrijk” (https://www.facebook.com/groups/294756617251941/)
niet door ons worden beheerd. Ik hoop dat u zich realiseert dat hier sprake is van een misverstand.
Nou meneer Noë, ik ook. De discussie werd ook niet rechtstreeks op infofrankrijk of nederlanders gevoerd, maar op Facebook, via tamelijk vervelende privé-berichten. U kunt zich wellicht voorstellen dat ik onaangenaam verrast was. Vandaar mijn reactie. Overigens kan ik op uw sites helemaal niet discussiëren, ik zou dan eerst (opnieuw) lid moeten worden. Mocht het zo zijn dat iemand zich als vertegenwoordiger van uw sites voordoet, dan vraag ik me oprecht af hoe dat mogelijk is.
Kijkt u voor de goede orde ook even naar het commentaar van Evert Kleingeld hierbij.
Heerlijk! Zo herkenbaar. En ZOOO goed om in de Nederlandse taal te schrijven.
Ik ben persoonlijk ook uit het clubje van Meneer Noe “geflikkerd”.
Mijn “misdaad” was niet een RTL-Boulevard gehalte maar het feit dat ik wat kritische vragen durfde te stellen over sluikreclame op zijn site en het zowaar waagde om een verbeteringsvoorstel te doen zodat er een wat objectievere voorlichting zou kunnen komen.
Dat bleek een misdrijf te zijn strafbaar met virtuele liquidatie.
Daar is op zich wel mee te leven maar het nare was dat na mijn liquidatie Meneer Noe geweigerd heeft mijn lidmaatschap op te heffen ( ik mag alleen niets meer zeggen maar ik ben nog wel lid ) ondanks dat ik te kennen heb gegeven niets meer met zijn site te maken te willen hebben.
Bovendien heeft hij daarna wel toegestaan dat op zijn site karaktermoord is gepleegd. En niet 1 x maar herhaaldelijk.
Daarop aangesproken deelde hij mee dat dat zijns inziens onder vrije meningsuiting viel. Als ik daar over wenste te communiceren met hem mocht dat slechts per aangetekende post en met een door een notaris geviseerd kopie paspoort en idem kopie bewijs van mijn adres.
Toen ik dat stuurde weigerde hij echter dat in ontvangst te nemen.
Nu met ingang van mei 2018 de privacy wetgeving aanzienlijk wordt aangescherpt (hoog tijd !) ga ik dus actie nemen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.
Meneer Noe trekt zich namelijk niets aan van de wetgeving. Om te beginnen deelt hij de prive gegevens van zijn “leden” en ook van “niet leden” middels een gigantisch aantal cookies met derden terwijl zijn site niet eens de verplichte cookie waarschuwing geeft bij het inloggen.
Onze ervaringen staan daarbij niet op zichzelf. Recentelijk is ook weer een Nederlandse advocate ritueel afgeslacht op zijn site omdat zij blijkbaar concurrentie vormde voor zijn vaste ‘bedrijfsadviseur’.
Ik denk dat u volkomen terecht eist dat Meneer Noe toestemming moet vragen voor hij uw teksten op zijn site inbrengt en mocht hij daar geen gevolg aan geven dan wil ik dat met alle genoegen meenemen in mijn procedures die ik bij de Franse Internetautoriteit – de CNIL – en de Nederlandse AP tegen Meneer Noe heb opgestart.
Niet alleen bij de bank schijnt persoonlijk contact belangrijk te zijn, je ziet het ook bij de kassa’s van supermarkten, winkels of gewoon bij de boulanger! Wij zeggen dan altijd ieder heeft “z’n kilo aandacht nodig”.
Maar soms denk ik dat voor een boel, vaak alleenstaande en oudere mensen, het enige menselijke contact is van die dag!
Ons blijft het altijd verbazen in iedere geval!
Dank je wel voor het herkenbare stukje!
Daar heb je gelijk in Leonoor. Maar ik kan me niet voorstellen dat bankmedewerkers erg om menselijk contact zitten te springen. ;-]
U stelt het eigenlijk helemaal goed mevrouw Vonk; De discussie werd noch op nederlanders.fr noch op infofrankrijk gevoerd maar op Facebook, via tamelijk vervelende privé-berichten. Dat heeft plaatsgevonden als reactie op uw bijdragen in de Facebookgroep Nederlanders en Frankrijk. Blijkbaar bent u ook uit die groep verwijderd.
Welnu, nederlanders.fr, infofrankrijk.com en ondergetekende hebben niets – maar dan ook niets – met het beheer van die groep te maken. Het is de pagina van iemand anders. Op geen enkele manier kan ik daar iets aan doen.
Tenslotte nog dit, ik wil niet dar er een misverstand ontstaat over wat ik precies gedeeld heb; dat is NIET uw integrale artikel en tekst. Ik heb slechts een linkje naar uw bericht op uw (deze) website geplaatst. Op deze website heb ik dat vervolgens gemeld.
Ik hoop echt dat ik met deze reacties de begrijpelijke verwarring wegneem.
Zo, dat was me de Facebook-discussie wel. Ik was boos omdat mijn stukjes doorgeplaatst werden op nederlanders fr waar ik al een paar jaar niet meer welkom ben. Iets dergelijks gebeurde met de site nederlanders en frankrijk. Ik zal dus wel een lastpak wezen, of gewoon geen leuke stukkies schrijven, of allebei. De huidige beheerder van nederlanders fr wast de handen in onschuld, hij heeft mij nooit de wacht aangezegd. Klopt, dat was voor zijn tijd, maar hij heeft mij ook nooit gevraagd of hij mijn stukjes (met link, dat wel) mocht plaatsen. Van de kant van nederlanders en frankrijk – waar nederlanders fr niets mee te maken heeft – niks meer vernomen. Checken of ze mijn stukjes nog steeds doorplaatsen kan ik niet, ‘t is een besloten groep waar ik zoals gezegd niet welkom ben. Blijft over: de conclusie dat er veel te veel NL-clubjes zijn, dat er trollen zijn die daar graag misbruik van maken en dat je daar slechts bij toeval achter komt. Voor alle duidelijkheid: iedereen is van harte welkom mijn stukjes desnoods te viéren-delen. Maar doe het niet, als je me niet bij je cluppie wil. Met mijn stukjes krijg je namelijk mij erbij, en dat wou je toch niet? Bon, ga ik nu een stukje schrijven, er moet weer een Recept van de week af.
Hallo Renee,
Vandaag zag ik je foto als nieuw lid van Nederlanders.fr
En toen moest ik aan het volgende liedje denken van Gerard Cox.
Nou goed oppassen voor de lynchmob hoor……
Als ik vijfenzestig ben
Gerard Cox
Wie helpt mij de trappen af
Als ik vijfenzestig ben
Als jij ook oud en krom zult zijn
Nu ranker dan een den
‘k Speel ook geen gitaar meer voor je
Want m’n hand staat krom
De snaren zijn gebroken en m’n mond blijft stil en stom
Ik heb niet zoveel praats meer en ik oog ook wat vermoeid
‘k heb me toen ik jong was veel te veel met bijzaken bemoeid
Na ‘n leven vol van strijd zal je zien dat ik m’n echec erken
‘k Zie ‘t vast niet meer zo zitten als ik vijfenzestig ben
Als ‘t zover is, help jij me dan de trap af van m’n huis
‘k Ga in ‘t openbaar de knieval doen voor Telegraaf en Duys
En ik zou roepen dat ik toch maar weer van ‘t houtje ben
Wil jij dan op me schieten als ik vijfenzestig ben
Ja ja, dat wisten The Beatles ook: https://vimeo.com/10898084 Dank dat je me even wegzet als bejaarde.
Helaas, Wel een mooi nummer van de Beatles, Renee, maar ik kan er niet op antwoorden want er zit geen antwoord knop aan.
Ik kan geen andere reden zien voor een journalist(e) om lid te worden van de club van de Heer Noe dan voortschrijdende dementie. Vandaar.
Heb je zijn HUISREGELS wel eens gelezen ?
Dan laten we daar maar bij Evert.
ben ik nou zo naif of wat? als iemand een stukje schrijft is het toch van die persoon persoonlijk eigendom. Je vraagt toch ff eerst of je iets mag delen? iets met copyright of zo, zeker in geval van proffesionele tekststukjes makers lijkt me dat meer dan normaal. om eerlijk te zijn vind ik dat heel brutaal
Nee hoor, je bent helemaal niet naïef, zo is het precies. Maar als ik iets op internet zet (op m’n blog, op Twitter, op Facebook) mag je het van mij best delen, graag met bronvermelding. Ik word pas een beetje boos als je me eerst niet wilt kennen (dus als je me uit je clubje gooit omdat je m’n stukjes niet pruimt) en vervolgens wel m’n stukjes op de site van je clubje zet. Vind ik ook een beetje raar.
Overigens – on topic – vind ik dat Credit Agricole een geweldige bank is als je in La France profonde woont.
Met kantoortjes in de kleinste dorpen. En van tijd tot tijd kun je er ook wat geld uit de muur halen.
Maar als ze je kennen – en hier kent iedereen iedereen – dan lopen die aardige dames het vuur uit hun sloffen als je eens wat nodig hebt. Bij het lokale kantoortje in Aurignac is de cheffin Pascale getrouwd met Eric de garagist. En je komt dus alle inboorlingen tegen bij Eric en Pascale.
Een paar jaar geleden had ik wat geld op 4 jaar vast gezet met een rente carre van 4.1 %.
Een mooie rente want waar krijg je dat ?
Maar toen wilde mijn vrouw met alle geweld ineens een auto kopen want ze kon een hele mooie BMW coupe op de kop tikken voor ( relatief ) weinig maar dat viel dus wel buiten de financiele planning.
Ik maar eens gaan klappen met Pascale. Of ik er 10 Mille uit kon halen zonder boete ?
“Natuurlijk” zei Pascale “maar je kunt het beter laten staan en dan bieden wij je een speciaal credietje aan voor de aankoop van die auto aan 2 % zonder aflsluitkosten. Een CA speciaaltje.”
Ik heb er ook een Assurance Vie afgesloten. Dat is de favoriete belegging van de Fransen.
Dat kun je dus veel beter doen dan een pensioen inkopen want na 7 jaar kun je je dan een belastingvrij inkomen uitkeren. Je betaalt alleen wat belasting over de vermogensaanwas.
Ja internetbankieren doen we dus allemaal maar het is toch heel belangrijk om op goede voet te staan met de lokale mensen – of het nu la Banque is, of la Mairie, of de mensen op de markt, of de mensen van La Maison de Sante, of van de Pharmacie, of van de Bricoleerwinkel in het volgende dorp waar ze alles weten en je grasmaaier en bosmaaier ook nog repareren voor een vriendenprijsje. Tot aan de inspecteur van het SIP kantoortje toe en de notaris want daar valt zowaar ook nog wel wat mee te regelen want in Frankrijk is er op elke regel wel een uitzondering.
Onbekend maakt onbemind.
And in Rome you do as the Romans ( en dus niet als een eng nationalistisch clubje in het verkeerde land).
We zijn het helemaal eens Evert, je moet de lokale mensen kennen. En de allerbeste manier om ‘ingeburgerd’ te raken is je neus regelmatig laten zien in de kroeg, de huismaker van het dorp. In onze dorpskroeg schenken ze ook nog eens een prima wijn van de lokale cave, dus een straf is het zeker niet.
Ja dat is moeilijk want wij hebben geen kroeg meer. Wel in het volgende dorp op 6 kilometer.
Daar ben ik gisteren nog feest wezen vieren want er was iemand jarig.
Vroeger – heel vroeger – was de dorpskroeg in mijn huis – in wat nu onze sejour is.
Er zat hier bij ons veel olie in de grond en daar waren de Duitsers gek op want die hadden zelf nauwelijks olie.
En dus zat in en om ons dorp in de oorlog een hele SS divisie. En de Duitsers zaten ‘s avonds in mijn sejour dus wijn te drinken. En in onze chais stonden de vaten. En er sliep er ook 1 bij ons die ingekwartierd was.
De zoon van de waard – die ons het huis heeft verkocht – nu een oude baas van 93 maar nog super fit – was bij de Maquis. Dus die gaf zijn oren goed de kost.
De buurman – die een jaar of 8 geleden de geest heeft gegeven – kon het prima vinden met de Duitsers.
Hij was informant. Iedereen was heel blij toen hij de pijp uit ging.
Op zijn huis zit een bordje. Daar is iemand doodgeschoten want die had een motorfiets van de moffen gejat.
Die moest zich zelf aangeven want anders zou de SS alle mannelijke leden van de bevolking “terechtstellen”.
Maar vanavond ga ik wel een toernooi de belote spelen in de Salle de Fetes. Daar hebben ze ons al vaak voor gevraagd maar ik zei altijd nee want ik ken de regels niet. Maar gisteravond in de dorpskroeg in het volgende dorp kwam ik er achter dat de regels en de telling precies hetzelfde zijn als klaverjassen. En zo kun je altijd nog wat opsteken in de kroeg.
Kijk, dat bedoel ik! Wel jammer dat jouw dorp geen kroeg meer heeft, maar zo’n belote-toernooi is ook een prachtig ‘roddelkader’. En je hebt heel wat te vertellen, zo te lezen. Vergeet niet ook je oor goed te luisteren te leggen. Veel plezier!
Nou ja Renee – roddelen ? – nee dat klinkt wat onaardig.
Laten we het maar houden op het uitwisselen van plaatselijke nieuwtjes met soms een sterk persoonlijk karakter.
Super nuttig want je weet gelijk wie je wel of niet een klusje moet laten doen. En wie het met wie doet…..
Heb je hier al lokale verkiezingen meegemaakt en hoe dat in zijn werk gaat ?
Als je het leuk vindt wil ik er best eens een blogje over schrijven.
Hier in het dorp is het hardstikke leuk – er zijn ca 80 inwoners en er zijn 2 concurrende lijsten die elkaar in evenwicht houden met rond de 40 stemmen. En mijn vrouw en ik geven met onze 2 stemmetjes net zo’n beetje de doorslag meestal.
Het is altijd druk bij ons zo rond de verkiezingstijd want ze voeren campagne alsof hun leven er vanaf hangt.
En het leukste is – je kan ook schrappen. Dus als er iemand op de lijst staat voor de conseil municipal die een klusje niet goed heeft gedaan schrap je hem of haar er gewoon af.
Voor de volgende verkiezingen wordt het helemaal te gek want de conseil municipal voor dit dorp van 80 inwoners moet van de huidige 7 naar 13 ( !). Echt waar hoor. Maar zoveel zijn er hier helemaal niet die goed lezen en schrijven kunnen. Nou dat wordt allemaal best spannend in La France Profonde…..
Nou Evert, ik zou zeggen: tik eens wat op. Dan zien we wel.
Nou Renee Ik heb een (proef) artikeltje klaar liggen.
Waar kan ik het naar toe sturen ?
Naar info@kijkzuidfrankrijk.com Evert.
Tja persoonlijk contact…. een toverwoord en niet alleen in la douce France. ?
Ja dat is wel zo. Persoonlijk contact is wel een toverformule.
Maar vroeger in Nederland kreeg ik wel vaak last van maagzuur als ik contact had met ambtenaren en andere “hoogwaardigheidsbekleders”. Nadat ik 35 jaar daarvoor uit Nederland was vertrokken moest ik contact zoeken met Nederlandse (semi) ambtenaren van het CVZ (nu CAK) over ziektekostenverzekering.
En daar kwam meteen weer narigheid van.
Daarna heb ik in Duitsland, en in Engeland gewoond en gewerkt en nu in Frankrijk 15 jaar gewoond en daar nooit meer last gehad met ambtenaren/fonctionnaires.
Volgens mij ligt dat er aan dat hier de fonctionnaires dienaren zijn van de Republiek. En wij zijn dus de citoyens en eigenlijk hun baas en zij zijn er om ons te dienen.
Maar in Nederland denken zij dat zij door Willem hoogst persoonlijk zijn aangesteld om ons te ‘besturen’.
Zij beschouwen dus de Nederlanders als ónderdanen.
Dat is het verschil….althans volgens mij – gezien uit mijn persoonlijke ervaring.