Margôt van Slooten-Preng is vinoloog, met een passie voor de Provence. Je kunt haar volgen op haar blog ‘Tussen Noordzee en Méditerranée’ https://margotvanslooten.com Op Kijk, Zuid-Frankrijk! vertelt ze over wijn en over haar belevenissen.
“Jouw ervaringen met de Franse gendarmes trekt het luik der herinneringen bruusk open. Tot nu toe zijn het er drie. De eerste en oudste was het doen van aangifte bij de gendarmerie in Cadenet toen wij na enkele uren rivierplezier aan de Durance, een geforceerd slot ontdekten. Er viel niets te halen overigens, maar formeel toch aangifte gedaan. De jongste bediende mocht het proces-verbaal opmaken (hij sprak het beste Engels volgens zijn collega’s). We hebben het maar in Frans gedaan overigens…
Het ging na mijn eerste gendarme-ervaring een aantal jaren goed. Tot het moment dat ega vergeet om bij het binnenrijden van het dorp Riez, op weg naar de Gorges du Verdon, het gaspedaal enigszins los te laten. Onze kindjes zullen dit incident nooit vergeten. Enkele meters na het inrijden van het dorp (dat in het geheel nog niet lijkt op een dorpskern, typisch gevalletje omzet-technisch automobilisten pesten) worden we staande gehouden. Aangezien manlief graag rijdt, maar beslist niet graag Frans praat, en vooral niet met ‘instanties’, is het aan mij om de confrontatie aan te gaan.
Ik besluit om af te stappen op een zeer charmante, aantrekkelijke mannelijke gendarme en gooi al mijn charmes in de strijd. “Is er een probleem”, probeer ik en kijk er uiteraard uiterst cooperatief en vriendelijk bij. Nog voor het lieve jonge broekie kan antwoorden, stuift een vrouwelijke gendarme (type haar-op-de-tanden) naar voren en neemt het gesprek over. Geen discussie mogelijk. Ega reed te snel en dat kost 80 euro. Graag betalen, contant uiteraard. Helaas, dit bedrag zit niet in de contante vakantieknip, maar niet getreurd: wij kunnen gaan pinnen in het dorp. Onze identiteitsbewijzen blijven achter en er rest ons niets anders dan, heftig mopperend, op zoek te gaan naar de geldautomaat in Riez.
Tzummarum op z’n Frans
Slaapdronken hulplijn
En dan nog de derde confrontatie met een Franse diender. Zoonlief (inmiddels iets groter) is met zijn vriendinnetje in Parijs. Bij de Sacré Coeur is een vuurwerk ter ere van Quatorze Juillet. Ze gaan er naar toe natuurlijk, maar bij terugkeer in de hotelkamer, blijkt deze leeggeroofd te zijn. Het jonge stel houdt de kop erbij en gaat aangifte doen. De sfeer op het piepkleine bureau in de wijk is ontspannen. De nachtploeg is net voorzien van verse, dampende pizza’s. Ook nu wordt de best Engels sprekende jongste bediende naar voren geschoven om het proces-verbaal op te maken. Er komt iets op papier, maar zoonlief heeft het idee dat hij niet begrepen wordt. In het holst van de nacht besluit hij om hulplijn mama in te schakelen. Terwijl ik in diep dromenland ben, gaat de telefoon. Het is zoonlief. Hij zegt dat ik zo een Franse gendarme ga spreken. Prima, zeg ik slaapdronken. En zo komt het dat ik zeer aangenaam converseer met een bijzonder aardige Franse agent. Wellicht slechts een paar jaar ouder dan mijn zoon. Hij vraagt mij te bevestigen wat er gebeurd is. Dat kan ik, ook slaapdronken…”
Heerlijk.
Ach vervang gendarme door marrechaussee en het verhaal is krek hetzelfde?