Ik ben niet zo gewend aan openbaar vervoer. Bij mij in de buurt en omstreken ben je aangewezen op eigen transport. Publieke bussen rijden hooguit twee keer per dag, op onheuse tijden, en dan nog moet je maar zien dat je in de buurt van een halte bent geraakt als er eentje langskomt. Schoolbussen zijn uitsluitend voor scholieren bestemd, en terecht. Ik weet het, had ik maar niet afgelegen moeten gaan wonen, maar daar gaat het helemaal niet over. Ik ben zeer tevreden met mijn ‘petit coin au bout du monde’ en ik beschik over een prima auto. Ik bedoel alleen te zeggen dat ik me – als ik toch eens in het openbaar vervoer verzeild raak, in een grote stad bijvoorbeeld – een beetje ontheemd voel. Zeg maar gerust als Alice in Wonderland. Wist ik veel dat je niet zomaar in de tramway in Nice een kaartje kon kopen. Daarvoor moet je naar een ticketkantoor of een ander ‘point de vente’, of je moet er een speciale app voor op je mobiel installeren. In de tram zelf kan dat allemaal niet, ik stond dus even snel weer buiten als dat ik ingestapt was.
Bon, enige tijd later ticket bemachtigd, prettig plaatsje gevonden en zacht zoevend op pad. De tram was vrijwel leeg op dit tijdstip, dus waarom er uitgerekend iemand tegenover mij kwam zitten snapte ik niet helemaal, plek zat tenslotte. De man van onbestemde leeftijd met een onbestemd uiterlijk leek ook niet om een praatje verlegen; hij keek onbestemd naar buiten. In het begin dan. Na enige tijd begon hij uitvoerig in zijn neus te grutten, je zou hem gerust een grootgrutter kunnen noemen, zoveel werk maakte hij ervan. Ik vond dat onaangenaam genoeg om een ander plekje op te zoeken. Zónder uitzicht op z’n grot-excursie, zullen we maar zeggen. Bovendien was er buiten meer dan genoeg te zien dat wèl aangenaam was om naar te kijken. En omdat ik zelf niet hoefde te sturen, kon ik optimaal genieten van straten, pleinen, gebouwen, die ik anders waarschijnlijk met de blik strak op de verkeerssituatie gericht, voorbij gereden zou zijn. Ik kan het wat dat betreft beslist aanraden, zo’n ritje door de stad.
Ergens halverwege het traject moest de neuspeuteraar afstappen, en kwam langs mijn plekje vlakbij de trambestuurder heen. “Sale pute”, voegde hij me in het voorbijgaan toe met een woedend dreigende blik. “Je t’attends!” Ik kromp van schrik ineen in m’n stoeltje. Waar had ik dat nou weer aan verdiend? Ik had zelfs niks gezegd over zijn graafwerkzaamheden, ik was alleen een paar plaatsjes verderop gaan zitten. En wie had zich nou eigenlijk misdragen? Volgens mij ga je in het openbaar vervoer niet onsmakelijk in je reukorgaan zitten grotzooien. Dat heet beschaving. En je noemt iemand ook niet zomaar ‘vuile hoer’. Vind ik ook iets met beschaving te maken hebben.
Maar ik vond nog wat anders: ik vond het doodeng. Hoezo zou hij me opwachten? Het kon niet anders of de trambestuurder had het ook gehoord, maar die keek onbestemd de andere kant uit. Noem me laf, maar ik ben voor de zekerheid maar een paar haltes extra blijven zitten. En de volgende keer ga ik gewoon weer met de auto. Provinciaaltje, precies. En dat bevalt prima eerlijk gezegd.
Provinciaaltje
Dit bericht delen op:
Tja, in de Randstad is dat al jaren bon ton. Als mijn Lief laat van werk kwam in Den Haag en met de Randstadrail naar Zoetermeer zou moeten rijden haalde ik haar altijd op in Den Haag. Mij te listig met al dat tuig. Maar inderdaad, ook hier heb je de schoolbussen en verder alleen ‘s ochtends en eind van de middag een ‘postkoets’.
Nou, daar ben je dan lekker mee.
Om grofheden om het openbaar vervoer mee te maken moet je echt niet naar Nice. Ook in ons Belgenlandje zit de tram vol onbeschoftheid. Ik rij ook altijd met de wagen maar aangezien de groenen het in Gent volop moeilijk aan het maken zijn om met de auto de stad in te rijden, dacht ik, tja, waarom niet eens een ritje met de tram. Ik moet daarvoor wel eerst vijf kilometer met de auto, maar ah, dat is maar een detail.
Wij dus, mijn vrouw en ik, vrolijk met de tram naar Gent centrum. Een heerschap begon meteen al mijn vrouw op te vrijen. Dat zijn vrouw en twee kleine kinderen er naast stonden en beschaamd volgden, deerde hem niet. Bij de volgende halte kwam er eentje naast ons zitten die meteen een benen-spreidstand aannam waardoor je eigen zitplaats meteen met de helft afnam. Nog een halte verder kwam er eentje met een rugzak langs. Hij bleef recht staan, net achter mijn vrouw en parkeerde zijn rugzak in de nek van mijn vrouw.
Of de groenen het in Gent nu verder moeilijk maken of niet, ik rij met de wagen naar de stad !
Nou Rik, als ik dit zo lees heb ik nóg mazzel gehad. Maar ook voor mij geen OV meer als het niet strikt noodzakelijk is. (Overigens vond ik je reactie nu pas: in de spam. Heb je meteen ‘gewhitelist’.)
Jemig Renée, kan men voorstellen dat je daarvan schrikt.
Sinds we in Zweden wonen, ben ik wat relaxer geworden maar in Nederland , met name Amsterdam, daar werkte ik, had ik altijd een mes bij me. Niet leuk
Maar je moet wat!!
Liefs van ons….. :-))
Hè bah! Dat vind ik ook doodeng…
Tijdens mijn verblijven in Nice maak ik graag gebruik van de tram. Echt heel handig en in mijn ogen een grote aanwinst voor de stad die toch al vergeven is van de auto’s. En die grutters? Ach, c’est la vie.
C’est vooral vies. ;-]
Aj, ook ik ben een provinciaaltje …
Over het openbaar vervoer in Amsterdam en de Randstad kan ik ook diverse onsmakelijke verhalen vertellen.
Maar dat houd ik maar voor mij zelf …..
Stille groet,
Nee, doe maar niet Rob. Wij provincialen begrijpen elkaar ook zo wel.
Pepperspray mag in Frankrijk. Bij ons te koop in een ouderwets winkeltje waar Laguiole messen worden verkocht, kleine en hele grote en gevaarlijk! Samen met batterijen en alarmpistolen en luchtdruk geweren. Ik neem mijn spray mee, als het een nachtelijke tocht gaat worden over straat. Je weet het maar nooit.
Ik heb een tijdje een Laguiole gehad, een hele mooie, gekregen van een vriend. Nou ja gekregen: je moest er een centime voor ‘betalen’, zo wilde het bijgeloof, anders zou het wapen zich tegen je kunnen keren. Helaas vergat ik m’n mes op zeker moment thuis te laten toen ik moest vliegen. Geconfisqueerd. Nooit meer terug gezien. Sindsdien doe ik het wapenloos.