Margôt van Slooten-Preng is vinoloog, met een passie voor de Provence. Je kunt haar volgen op haar blog ‘Tussen Noordzee en Méditerranée’ https://margotvanslooten.com
Op Kijk, Zuid-Frankrijk! vertelt ze over wijn en over haar belevenissen.

Wandelen in het noorden van Nederland valt qua zwaarte veelal in de categorie ‘ommetje’. De meestal aanwezige (tegen)wind fluit in de oren en geeft je er gratis een loopneus bij. Wandelen in Zuid-Frankrijk is van een geheel andere orde. Tien kilometer over stenige paden of huiveringwekkende smalle geitenpaadjes gaan een stuk minder fluitend. Dan vallen die grofweg geschatte 14.000 stappen in de categorie ‘meer dan flinke tippel’. Immers, er is geen meter vlak en zelfs als het vlak lijkt, is het toch stiekem vals plat. Met een beetje pech in combinatie met een messcherpe mistral of tomeloze tramontane die het voornemen heeft je van het rechte pad te duwen. Uiteraard kan het er verschroeiend heet zijn, ook al loop je – heel verstandig – in de vroege ochtend of namiddag of in het voor- en najaar. Juni is trouwens een fijne maand, heb ik ervaren. Bijkomend voordeel van deze maand is dat de wijnstok vol in het blad staat en er al trossen gevormd zijn. Uitstekende omstandigheden voor wijnwandelen!

Sentier de Pierrouret
Mooi en inspirerend wijnwandelwerk ontdekte ik aan de zuidzijde van de Luberon. De vruchtbare Pays d’Aigues heeft vele wijngaarden, schilderachtige dorpjes zoals Ansouis, Cucuron, Vaugines, La Tour d’Aigues en natuurlijk Lourmarin, geklasseerd als un des plus beaux villages de France. Mijn voeten kriebelen in de wandelschoenen, en route! Het Office du Tourisme van Lourmarin heeft een leuk wandelrondje van 4 km uitgezet, het Sentier de Pierrouret. Zonder de akelige geitenpaadjes langs enge rotswanden, maar mét een flinke dosis wijnstokken. Ik wandelde met de carte IGN in de hand, omdat ik ooit deze route al eens had gelopen, maar de details kon ik mij niet meer herinneren. Pas later kwam ik erachter dat er een officiële en beschreven route is, die start aan de voet van het kasteel. Mijn beschrijving is daarmee dus afwijkend van de beschreven route en ging tegen de klok in. Waarom zou je ook voor makkelijk gaan?
Aan het eind van het dorp, richting de Combe de Lourmarin, is een parkeerplaats. Daar ben ik gestart. Let op: als je louter de wandeling komt en met de auto arriveert, kies dan bij voorkeur niet voor een vrijdag. Dan is er in het hele dorp geen plek meer vrij voor je bolide. Oorzaak: marktdag (zeer zeker een aanrader, maar kom vooral vroeg, rond 8 uur is ideaal). Na het marktbezoek gaan lopen kan ook, je bent immers geen uren onderweg. De vier kilometers zijn te overzien, al ben je in Zuid-Frankrijk altijd wat langer onderweg dan je denkt.

De echte Lubeon
Net na de parkeerplaats gaat een licht glooiende asfaltweg het land in. Je loopt langs een mooie bastide, gelegen op de laatste flanken van de Combe de Lourmarin, daar waar de ‘echte’ bergen van de Luberon beginnen.
Ik ben nog maar net op pad wanneer ik aan de linkerkant van de weg Château Fontvert ontdek.
Eindelijk, en ook min of meer bij toeval, gevonden: ik ben de wijnen van dit domein al op veel wijnkaarten tegengekomen en ben razend benieuwd. Sterker nog, ik sta al met een voet op het erf en wil proeven! Het verstand wint het van het hart dit keer: ik heb immers nog niet eens een kilometer afgelegd. Doorlopen dus.
Op het laagste punt van de route, passeer je voor de eerste keer het riviertje de l’Aigue Brun. Een stroompje slechts. Water in het verder droge landschap. De weg loopt verder, stijgt ook iets en buigt om de beboste Collet du Pierrouret heen. Je loopt er door een typisch Provençaals landschap: dennenbomen, de volop bloeiende brem, een grote olijfgaard, abrikozen-, kersen- en amandelbomen. En, op de glooiingen van de beboste heuvel, wijnstokken!
Ter hoogte van het dorpje Puyvert linksaf, richting een plek met de geweldige naam Poutoutou, daar daalt de weg naar het laagste punt, en steek je nogmaals de l’Aigue Brun over. Het is juni, maar al flink heet. In de schaduw, bij het water, is het heerlijk om een kleine pauze te houden.

Een eigen wijnwandeling
Een idyllisch plekje, waar je met een beetje mazzel een ijsvogel of een waterspreeuw kan tegenkomen. Hoewel er volop vogelgekwetter is, behoor ik niet tot de gelukkige vogelaars vandaag. Dartelende juffers met zwarte vleugels (bosbeekjuffer, mannetje) zijn er wel. Verder gaat het, nu geflankeerd door prairies met amandelbomen: garrigues. Langzaam maar zeker nader je het dorp weer en kom je aan de achterkant van het kasteel uit.
Ik wandel nog even door, via het dorp naar de ‘wijk’ Saint Andre’, naar de fijne gîte waar ik verblijf. Nog op tijd voor een late lunch. Wanneer ik over het stenige binnendoorpaadje tussen dorp en gîte hobbel, bedenk ik dat het voor deze wijnwandeling (als je er een wijnwandeling van zou willen maken) beter is om de officiële route te volgen, zodat je aan het einde van de route een bezoek aan Château Fontvert kan brengen. De wandeling wordt door het Office du Tourisme overigens niet als wijnwandeling gepromoot, maar ik vind dat deze prima in past in deze categorie.

Proeven? Graag!
Een vervelend gegeven is dat je bij ‘grote’ châteaux en domaines vaak niet zonder afspraak kunt aankloppen. Het is blijkbaar nog niet tot iedereen doorgedrongen dat wijntoerisme een ideale combinatie is van observeren, praten, proeven, drinken en door de wijngaarden wandelen. De kleinere producenten zijn een stuk laagdrempeliger. Logisch, zij moeten hun naam nog opbouwen en hebben geen puissant hoge marketingbudgetten. Ik schaar mijzelf onder de doelgroep ‘serieuze wijnliefhebber’ en zou wel willen betalen voor een begeleide rondleiding of een proeverij. Wanneer de entree gratis is, koop ik in ieder geval een van de geproefde wijnen, wel zo fatsoenlijk, ook al valt de wijn mij tegen. Schijnheilig of niet assertief genoeg? Zeker niet: hard werken en wijn maken dwingen respect af. Echt slecht gemaakte wijn kom je overigens zelden meer tegen. Mijn ervaringen in de Luberon zijn trouwens zeer positief. Proeven kan bij vrijwel elk domaine. Ik bezocht onder meer Domaine Les Vadons en Château Val Joanis. Van harte aanbevolen!