Het venijn van de Hollandse winter 2022 zit in de staart. Met de nachtvorstige en berijpte ochtenden van de afgelopen weken vroor het verlangen naar wat zon op de botten ongemerkt in mijn gedachten. Tijdens het matinale losbikken van de bevroren autoruit mijmerde ik hoe mooi het zou zijn om ’s ochtends niet naar het noorden te hoeven rijden. De verleiding om resoluut zuidwaarts te koersen richting zon en milde temperaturen groeide. Een stil verlangen om de met uitbundig bloeiende kersenbloesems pronkende Luberon te zien, de stralende lente, de eerste rosé op een terras onder de nog kale platanen.
De koers Parijs-Nice
Zo’n feest was het helaas niet, maar gelukkig was er Parijs – Nice, de koers naar de zon. De eerste belangrijke etappewedstrijd van het voorseizoen, een voorproefje op de grote wielerrondes.
Jammer overigens, dat ze de naam van de eerste edities (voor 1954) van deze markante wielerkoers niet hebben bewaard: Paris – Méditerranée of Paris – Côte d’Azur spreken meer tot de verbeelding, geven net iets meer gevoel bij ‘de rit naar de zon’.
De eerste vijf etappes zijn altijd een opwarmertje. De nog melkfleswitte rennersbenen trappen dapper de eerste wedstrijdkilometers weg richting zuiden, op weg naar wat kleur. Zoals een maandagochtend op kantoor: onwennig van het weekend, vol van scoringsdrift en werkijver, in de wetenschap dat na noeste arbeid verder in de week het weekend nadert en daarmee Nice én de mildheid van de Méditerranée in zicht komen.
Wellicht fraaie helikopterbeelden van de Luberon
Etappe zes is een fijne etappe, de 214 kilometers van Courthézon naar Aubagne, dwars door het gebied waar ik zo graag kom, de Luberon. Ik verkneukelde mij bij voorbaat al op de beelden van Pernes-les-Fontaines, de Col de Murs, Apt, de Col du Pointu en uiteraard de passage door de belangrijkste doorgang in de Luberon, de Combe de Lourmarin. Wellicht zou de Franse regie ook wat fraaie helikopterbeelden van Bonnieux, Lacoste of Buoux laten zien, maar het imaginaire beeld van de doorkomst door Lourmarin en Cadenet deed mijn hart sneller slaan.
Elke seconde lentegevoel
Ik had beter moeten weten, mijn verlangen naar de Luberon had zich in een idioot tempo in mijn gedachten gefietst, zodanig ernstig dat er verzuring in mijn hersenen optrad en het lucide denken blokkeerde. De realiteit was confronterend: de wedstrijd loopt immers niet synchroon met de televisie-uitzending, die start pas in de staart van de koers. Vurig hoopte ik dat de wielrenners uit sympathie voor mijn verlangen hun benen even stil zouden houden. Waarom die moordende 40 km per uur halen? De helft langzamer is veel fijner, dan zie je ook wat onderweg. Ik hoopte dat zij, net als ik, vol verwondering het ontluikende Provençaalse landschap tot zich hadden willen nemen om van elke seconde lentegevoel te kunnen genieten. Even afstappen om een koffietje te doen. Of lekker recalcitrant bewust de ravitaillering missen voor een late lunch of een vroege vrijdagmiddagborrel, speciaal voor de renners in de staart van het peloton, voor wie winnen een mer à boire is, wetend dat Nice nog ver zal zijn.
Een salade met een pichon rosé
Ik zag het bijna voor me en hoopte vurig dat ze tenminste nog in Vauvenargues reden, een salade met een pichon rosé pakkend bij restaurant Le Couscoussier de Provence, met zicht op het Montagne Sainte Victoire en het Château de Vauvenargues, daar waar Picasso zijn laatste rustplaats vond. Helaas, de regie is onverbiddelijk en alle wielrenners trappen plichtsgetrouw stevig door. Ik val in de uitzending wanneer het peloton het Massif de la Sainte Baume aanvalt.
Een ‘fôret d’exception’
Het fôret de la Sainte-Baume is een van de magnifiekste bossen van Frankrijk, een ‘fôret d’exeption’, qua vegetatie anders dan het omringende landschap van de Provence Verte. In het frisse bos van Sainte-Baume staan imposante, eeuwenoude loofbomen er al eeuwenlang te staan op een relatief vochtige ondergrond. Je ziet er een buitengewone variëteit aan bomen, planten en bloemen, waarvan het hart van menig botanist sneller zal gaan slaan. Een tamelijk verlaten en nog niet door grote wegen doorsneden natuurgebied, ingeklemd tussen de enigszins snobistische Luberon, het kunstzinnige Montagne Sainte Victoire en de mondaine Côte d’Azur. Wandelaars en natuurliefhebbers kunnen er hun hart ophalen en anoniem verdwalen op de kilometers wandelpaden.
De legende van Maria Magdalena
De bergketen dankt zijn naam aan een heilige grot (‘baoumo’ in het Provençaals), waar volgens een legende Maria Magdalena zich terugtrok na jaren het evangelie verkondigd te hebben. Ze zou er 33 jaar gebleven zijn en toen ze voelde dat haar einde naderde, daalde ze af naar de vlakte, waar haar oude reisgenoot Maximim haar de laatste heilige communie gaf.
Het rosé-verlangen demarreert
De laatste pas, de Col de l’Espigoulier, levert mooie televisiebeelden op vanuit de helikopter. De renners slingeren zich daar steeds dichter naar de zon. Bij het naderen van het eindpunt in Aubagne, ruik je bijna Marseille en de kust. Voel je dat de Mediterranée nadert en opeens gebeurt het: het roséverlangen demarreert uit het winterpeloton. Het is een fijne rosé uit het Massif de la Sainte- Baume die zich profileert, om het voorjaar officieel in te luiden en te proosten op de lente: rosé van Domaine Saint-Mitre uit Saint Maximim la Sainte-Baume.
De Voorzienigheid greep in
Domaine Saint-Mitre ligt in het hart van de Provence, net boven Saint- Maxim-la-Sainte Baume, ten noorden van de A8. De naam van domein verwijst naar de heilige Mitre (=mijter). Mitre (433-466) werd geboren in Thessaloniki en wenste na bekering tot het christendom de rijkdommen van zijn familie niet meer te delen. Hij ging naar Aix-en-Provence en trad er in dienst bij de meedogenloze Romeinse landvoogd Arvandus. Mitre kreeg de opdracht om voor de wijngaarden te zorgen, maar Arvandus stelde zijn knecht op perverse wijze op de proef. Hij verwoestte de wijngaard, gaf Mitre de schuld en wierp hem in het cachot. De Voorzienigheid greep in: op miraculeuze wijze droegen de wijnstokken opeens weer volle vrucht. Arvandus was woest, liet Mitre onthoofden en er geschiedde een tweede wonder: de onthoofde Mitre pakte zijn bloedend hoofd weer op, kuste die (hoe dan?) en droeg hem naar de Notre-Dame-de-la-Seds in Aix-en-Provence, waar hij zijn hoofd deemoedig op het altaar legde. In 1383 werden zijn relieken overgebracht naar de cathédrale Saint-Sauveur in Aix-en-Provence. Het verhaal is afgebeeld op een paneel in een naar hem genoemde kapel achter het hoofdaltaar.
De cave dateert uit 1898
Het familiebedrijf van 35 ha wijngaarden maakt er witte, rode en roséwijn geklasseerd als AOP Coteaux Varois en Provence en IGP Vin de Pays du Var. De cave dateert uit 1898, en is onlangs gerenoveerd en uitgerust met ultramoderne apparatuur. Net zoals in de wielerwereld streeft het domaine om met het beste materiaal alles uit de druif halen; de kwaliteit van de oogst en de wijze van persing van de druiven staan hoog in het vaandel. De wijnen hebben finesse en een frisheid zoals het forêt de Sainte -Baume en worden regelmatig bekroond met medailles op wijnconcours in Parijs of Mâcon.
De koers op mijn proeftafel
Op mijn proeftafel nadert de wijnrit naar de zon zijn finale en pronken drie rosé’s van Domaine Saint-Mitre. Ook de koers gaat de finale in. Na de afdeling van de Col de l’Espigoulier wacht slechts een vlak slotakkoord. Drie rosé’s sprinten om de dagoverwinning.
Met lichte tred vlindert de ‘Papillon’ naar een knappe derde plaats. De wijn is gemaakt van de druivenrassen merlot (25%), grenache (25%), syrah (20%), cinsault (15%), rolle (10%) en een drupje (5%) van de tamelijk onbekende caledoc. Mooi meisjesachtig lichtroze kleur, geurt je al tegemoet als een lichtroze meisjeskamer in de eerste lentezon. Ik ontdek klein rood fruit en zure frambozensnoepjes. Luchtig gekleed, fris en fruitig de lente in stappend, alsof het rokjesdag is. Een wijn voor alle dag, om te drinken met vrienden en familie, om mee te nemen in de picknickmand. Door de opwekkende zuren fijn bij een gerecht met tomaat en basilicum, schaaldieren of sardines. Of gewoon als apéro-wijn.
Het zilver is voor Cuvee M
De tweede plaats is voor ‘Cuvee M’ (40% grenache, 30% syrah, 25% cinsault, 5% rolle). Sprankelend van kleur, heel lichtroze met lycheetinten. Expressieve, maar elegante geur met subtiele aardbeitjes tussen een lentebloemenbed. Smaakt krachtig, naar rood fruit en grapefruit. Een heerlijkheid, gedragen door de frisheid van de lentebries en perfect in balans. Minder snoeperig dan de Papillon, delicater en meer volwassen. Lekker bij Provençaalse recepten, alles van de grill (dorade!) en exotische curry’s.
De sprint wordt gewonnen door de Madon
De absolute winnaar van deze etappe is de ‘Madon’ (80% grenache, 20% syrah) met de heldere en lichtroze vertrouwde kleur van Provençaalse rosé. Sprint qua complexiteit in geur en smaak ver voor de massa uit: bloemig, aardbeien, frambozen en citrus met in de afdronk een flintertje staal dat van de velg afspat. Een echte gourmandise, een gastronomische wijn met een opmerkelijke rijkdom en verfijning. Drinkt fijn bij eendenborst, risotto van lentegroenten of coquilles. En vooruit, vandaag mag hij op podium, om alle eer in ontvangst nemen in de wijnrit naar de zon en drinken we hem zonder een hapje erbij.
Vooralsnog lijkt er geen sprake te zijn van postume toorn van Arvandus. Het zal de geest van de heilige Mitre zijn die het wijndomein beschermt tegen vineuze rampspoed. Wellicht versterkt door de goede grotgeluiden van Sainte-Baume. Hoe dan ook, ze maken er fijne rosé. Rosé die een koude ochtendstart doet vergeten. Rosé de een wielerwedstrijd glans geeft. Parijs-Nice was een heerlijk opwarmertje naar meer mooie wielerkoersen. De eerste rosé van het jaar een opmaat naar de zon in het glas. Nog geen Luberon en zelfs geen Vauvenargues, maar toch een beetje lente. De lente die begon in het Massif de la Sainte-Baume.
Waar te koop?
- Domaine Saint Mitre : domainesaintmitre.com
- Wijnhuis Machiel : wijnhuismachiel.nl
- Siersma wijnadvies: wijnadvies.nl
