Mijn vriend Francies de aannemer met wie ik dagelijks rond midi voor het apéro op het caféterras aanschuif en ik hadden het vastgesteld: achteruitgang.

Het begon ermee dat het café werd overgenomen door alweer een nieuwe uitbater. Bij diens eerste optreden stelden we vast dat ’m niet verteld was dat we sinds het begin van de jaartelling van onze dagelijks onderhoud een eigen tafeltje met twee stoelen gereserveerd hebben. In het hoogseizoen weleens een akkefietje als toeristen zo hun hun eigen tamelijk eigenaardige opvattingen hebben. Bij de aanblik van een onbezet tafeltje.

We vonden het niet erg dat we de nieuwe gérant even moesten bijspijkeren, er zal ’m wel meer niets verteld zijn, we doen zo moeilijk niet. Meestal.

Record-inflatie

Zelfs niet toen we de prijsverhoging voor onze kiezen kregen: glas rosé in één keer van € 1,50 naar € 2. En toen moest inflatie-crisis nog echt toeslaan.

Francies ging wel grommend op z’n telefoon iets zitten uitrekenen. Ik ben hopelijk dat laatste Europeaan zonder zo’n mobieltje (haal ik toch nog een soort record), en ik snap de charme van permanente bereikbaarheid niet. Ik wil vooral zo min mogelijk lastiggevallen worden, ‘tranquille’ (rust) is toch ook zo’n trefwoord en Provence? In het dorp ben ik al wel vrijwel zeker de allerlaatste zonder eigentijds gecommuniceer.

Tante Céline van het tribunaal

Dat weet ik dankzij Tante Céline, een nicht van Francies, die in het maison de retraite (bejaardenhuis) nogal nadrukkelijk aanwezig is. La Présidente van het medezeggenschapstribunaal van de bewoners dat natuurlijk helemaal niet bestaat, maar ‘so what’ vindt Tante. Ik mag, nee móét Tante zeggen, ik heb een paar keer bij haar in dat maison (weduwen, bijna geen weduwnaars) gegeten, uit beleefdheid nooit naar haar leeftijd gevraagd. Francies weet het ook niet precies, hij denkt iets van 83 jaar.

Naast haar bordje lag steevast zo’n telefoon. Ik wees erop en ze zei: ‘oh, die hebben we hier bijna allemaal.’ Ik wist me op m’n plaats gezet.

Panische angst?

Ik begrijp best dat Francies zelfs tijdens ons apéro een telefoonadept is. Ondernemers en zo. Maar ik zal nooit doorgronden waarom toeristen die naast ons op het terras gaan zitten, eerst en vooral naar hun mobieltje grijpen. Panische angst iets gemist te hebben? Als de oorlog doorzet, gaat zelfs in ons dorp het alarm wel af. Elke vrijdag om 12 uur wordt getest of ie het nog doet.

Francies was uitgespeeld met zijn rekenwonderbaarlijke telefoon en zei glimlachend de rosé-inflatie in het dorp de geldontwaarding in Frankrijk had overtroffen. ‘Gescoord!’, zei ik. ‘Hebben we iets om trots op te zijn.’

De traditie van een dorpsmaaltijd

We besloten tot nog een glaasje en kwamen te spreken over hoe het allemaal anders was. Ook dit jaar weer geen maaltijd met muziek op de boulesbaan, al jaren een traditie om te vieren dat ‘het seizoen’ voorbij was en we weer onder elkaar waren. Toen corona zijn vuile terreur kwam uitspoken, ging het allemaal niet door. En dit jaar ook niet. Ik vond het niet erg. Het was altijd iets van een gaarkeukenlunch en musette (traditionele walsjesmuziek met veel accordeons) is in mindere mate aan me besteed. Er gingen altijd koppels dansen die op hun manier de reuma trotseerden. Dat had wel wat. Vooral als Eros, de hond van de tabac zich ermee kwam bemoeien.

Bel de burgemeester

Francies was teleurgesteld dat het festoentje opnieuw niet was doorgegaan. Hij vond: die traditie moet in ere hersteld.

Terwijl we naar onze auto’s liepen nadat we € 8 hadden afgerekend waar het in those days nog € 6 was geweest, zei ik tegen ’m: ‘Weet je wat, bel nu de burgemeester. Je hebt zo’n ding niet voor niks’.

Maar hij was al ingestapt.