Was een paar dagen in Nice, waar het vooral warm en er erg druk was. Weer thuis vroeg ik me af wat de door mij bewonderde schrijver Luois Cuperus (1863-1923) zoal over la capitale de la Côte d’Azur gezegd en geschreven had. Tenslotte woonde hij er van 1900 tot 1910 en in de loop van die periode kantelde zijn mening over de stad nogal. Nice was destijds bij uitstek een mondaine stad, de attractie voor de rijken der aarde, overwinteraars als koningin Victoria en tsaar Nicolaas II en koning Leopold II. Een beetje decadent uitgaansleven dat de schrijver vast betoverde.

Misschien kun je verdedigen dat Couperus een wispelturig type was. Toen hij er pas woonde, oordeelde hij: ‘En Nice is heerlijk, bijna te heerlijk, want je droomt hier weg in zon, in zalige lucht … on sort … on sort, il y a du soleil … la mer … bleu, bleu … et on sort. Zeg dat nu na met een vaag gebaar, een vage blik en je hebt de stemming van de Niçoise flânerie.’

‘Nice hooft niets te doen dan mooi zijn’

Hij is nog steeds enthousiast als hij iets later noteert: ‘Nice is heel vrouwelijk. Nice is de vrouwelijke sultana-stad die niets heeft te doen dan mooi te zijn, te glimlachen, aan te lokken (…) een diep transparante hemel waaruit overvloedig de zegen van de Zonnegod neer over haar zinkt.’

Wreed egoïsme

Maar tien later, kort voor zijn vertrek, is hij veel minder te spreken over de stad en vooral de Fransen als hij boosaardig schrijft dat ‘het wrede egoïsme van de Fransen de oorzaak is van hun zichtbare achteruitgang.’

Van standpunt naar stondpunt

Ik ken een paar mensen die een paar jaar geleden als toerist in Nice belandden, er verliefd op werden en zich er vestigden. Nu willen ze er vooral weg. De zee is er nog, maar de sfeer is sterk veranderd. Er zijn quartiers waar je maar beter niet kunt komen en de lucht is vervuild. Couperus was de enige niet die zijn standpunt over Nice na een aantal jaren in stondpunt herzag.