Tag: beleven
Winterterreur
“Zielige roodborstjes? Arrogant tuig is het!” Sputterend van verontwaardiging kwam mijn man het huis binnengestampt. Dan ben ik uiteraard net even druk met iets; een sputterende echtgenoot moet uitsputteren voor ie aanspreekbaar is. “Hm?” veinsde ik even later geïnteresseerd vanachter een keukenkastdeurtje, “zei je wat”? “Die rotvogels van je!” Uiteraard zijn het míjn vogels als...
De houthandelaar is filosoof
Maar liefst zes keer had de houthandelaar een forse aanloop nodig eergisterenavond, om het steile pad tussen ons huis en de openbare weg op te komen. En ja, ik had heus wel gestrooid, want ik wist dat hij kwam en hij had al diverse ritjes gemaakt die middag. Maar hij was blijven plakken nadat hij...
Zo serieus als het weer
Waarom geloof ik weermannen meer dan weervrouwen? Waarom heb ik meer vertrouwen in het BFM-TV-weerbericht als de schutterige Christophe Person het presenteert, dan wanneer Sandra Larue frivool de weerwolkjes aanwijst? Geen idee. Wellicht heeft het te maken met de eerste weerman met wie ik te maken kreeg toen ik zo’n ruime kwarteeuw geleden naar Zuid-Frankrijk...
Meebetalen aan het duurste stukje snelweg van Frankrijk
Per 1 februari gaan de tarieven van de autosnelwegen, zoals vrijwel elk jaar, weer omhoog. Hier in het zuiden -waar de autoroutes onder het beheer van Escota vallen- met maar liefst 2,05%. Dat lijkt misschien niet extreem, maar als je voor je werk dagelijks van die snelwegen gebruik moet maken en je baas niks vergoedt,...
De niet zo Werelddeals van KLM
En zo ontving ik dus een mailtje van de KLM. Reclame voor goedkope tickets onder het motto: Werelddeal Weken. Ik dacht (onuitroeibaar Hollands trekje) koopje? Toch even kijken. In beginsel vlieg ik niet meer. Met name vanwege de mensonterende behandeling die je als ‘bij voorbaat verdachte’ op luchthavens ten deel valt, maar de Franse buurman...
Zo trek je dus nooit van Drees
In mijn dorp ken ik iedereen en dus ook de beetje zonderlinge Nederlander Jan Zonderland, die hier nog langer verblijft dan ik. Nee, ik mag zijn echte naam niet zeggen, en ook niet dat ie hier ‘woont’. Mag ik trouwens ook niet zeggen van mijn man; de heren hebben in eigen waarneming slechts een ‘verblijfstatus’....
Dorpsdokters
Vandaag viel l’heure de l’apéro een beetje eerder dan de vijf in de klok verscheen. Al zeg ik altijd wel “om 15.55 uur zitten er maar liefst drie vijven in”, je moet niet teveel van je lever vragen: een crise de foie is geen pretje. Dus toen rond een uur of drie de buurman van...
Een soort van kerstverhaal
De eerste keer dat ik hem zag, zat hij op een bankje in het zonnetje, ergens ter hoogte van de jeu-de-boulesbaan van het Zuid-Franse dorpje waar ik kort daarvoor was komen wonen. Een keurig heertje, netjes in het pak, hoedje frivool scheef, aktetas onder de arm geklemd en glinsterende, afwezige oogjes achter het matglas van...
Hoe doe je een doggybag?
Heerlijk geluncht, gelukkig had ik een plastic zakje bij me. Ja ja, dat vraagt om uitleg. En vóór m’n kop eraf gaat, ik ben me zeer bewust van de vreselijke ongelijkheden in de wereld en van hoe schandalig goed ik het wel niet heb. Maar als je allerliefste lief je meevraagt naar je favoriete restaurant...
Kerstbonus
Kreeg gisteren bij het krantenwinkeltje middels het wisselgeld een raar muntstuk in de knip; een soort vergrote stuiver die ik niet meteen in het bestaande rijtje euro-pièces thuis kon brengen. Vals! Denk je dan meteen, en nog slecht nagemaakt ook. Onmiddellijk teruggeven, en om echt geld vragen. Ik weet ook niet meer waarom ik dat...
