Tja, en dan heb je ineens twee van enthousiasme en ambitie overlopende leerling-journalisten over de vloer. Zij 19, hij 20, zij met een spervuur van vragen, hij meer van het beschouwende type. In opdracht van Radio Rijnmond maken ze een portrettenreeks van Rijnmonders in Frankrijk. En ze krijgen er studiepunten voor van hun school voor de journalistiek in Ede. Leuk, dacht ik toen ze me via m’n weblog benaderden met de vraag of ik ze aan namen kon helpen. Tuurlijk! Tot ik begreep dat ik er zelf ook aan zou moeten geloven; geboren en getogen in Rotterdam, regelmatig Twittercontact met Chantal Quak van het onnavolgbare en vaak hilarische radioprogramma ‘Dwars door Rijnmond’…. dan zeg je geen nee. Had ik wat te melden dan? Mwah, blijkbaar vonden ze dat 25 jaar Zuid-Frankrijk (met een tussendoortje van 5 jaar Portugal) en een mal kookboekje genoeg gesprekstof zou moeten opleveren. Dat klopte. Om klokslag 11.00 uur meldden ze zich mobiel, om opgepikt te worden bij het lokale tankstation want ons huis is zelfs met de meest eigengereide Tomtom niet te vinden. We babbelden wat op het terras. Het bandopnameapparaat ging aan, we babbelden verder. We ‘deden’ keukengeluiden in de keuken, we wandelden door de tuin met authentiek bijengezoem rond de lavendelstruiken en voor we het wisten hadden we wel erg veel materiaal voor amper vier minuten uitzending.
Ik de keuken in, zij het zwembad. En daarna werd het heel gezellig, tot een uurtje of drie, want een Provençaalse lunch heb je nu eenmaal niet zomaar achter de kiezen. Toen ik ze uiteindelijk na de knoflooksoep, de salade niçoise, de pasta à la carbonara, de lokale kaasplank en de espresso met friandises uitzwaaide naar hun volgende afspraak enkele honderden kilometers verderop, was ik dan ook wel een beetje bezorgd. Bon, ze hadden het niet op een zuipen gezet (was in mijn debuutperiode wel anders…) en het keurig bij een enkel glaasje wijn gehouden. Maar zij moest het hele stuk in haar eentje rijden, want hij had nog geen rijbewijs en was ook vast van plan om in de auto ‘bij te slapen’. Bovendien waren ze al 12 (!) dagen kriskras door Frankrijk op pad in de van haar moeder geleende -en al behoorlijk gemaltraiteerde- Fiat Seicento. Maar via hun weblog zag ik dat ze het gered hadden. Mooi zo.
Ik vind het geweldig dat jong talent de ambitie heeft en de moeite neemt om op pad te gaan, op een budget dat ze veroordeelt tot een verblijf op een slaapzaaltje in een jeugdherberg. Nee, niks mis mee, maar hoeveel leeftijdgenoten trekken er niet de neus voor op? Pakken liever die uitkering, en blijven lekker hangen in hun ‘comfortzone’? Las ik laatst in NRC/Handelsblad, een of ander onderzoek. Oké, ze krijgen er studiepunten voor, dus dat telt mee bij het eindexamen ofzo vermoed ik. Maar ze dóen het toch maar. Dat vind ik leuk. Ik zal ze dus blijven volgen. Wie dat ook wil, kijk op http://www.squatremedia.nl/ want het viertal heeft zich een professionele website aangemeten. Jorinda en Lukas (hier op bezoek), Melissa en Steef: bonne chance! S’acò’s pas vuei, sara deman! (lukt het niet vandaag, dan morgen) Jullie dagelijks brood komt beslist wel op de plank!