Dorpsfeest

di 19 juli 2011

Verjaardagen vier ik niet en nooit. Ongetwijfeld is dat afwijkend gedrag, maar het bevalt uitstekend. Ik ben nou eenmaal niet van de ‘knusse gezelligheid’, zal ik maar zeggen. Ik voel me al snel een beetje opgezet wild, als visite verplicht wordt. Doe mij maar mensen die spontaan langs komen -liefst met een mooie fles in de aanslag- waarmee het nog lang onrustig blijft in mijn woonkeuken, waar het goed aanschuiven is, als ik volstrekt partijdige (dat spreekt) getuigen mag geloven. Maar ja, soms moet je eraan geloven. Zeker als je dochter uit NL is ingevlogen die op Quatorze Juillet (de nationale Franse feestdag) jarig is en er beslist het hoogtepunt van het jaar van wil maken. ’t Is haar van harte gegund, al is ook zij niet op vroege visite gesteld. Dus we doen een mooie lunch aan het strand, ondanks de files op de heen- en terugweg. We drinken een apertiefje in het lokale café dat je, ondanks de nieuwe gerant, als klant nog steeds het gevoel geeft aan onverantwoorde stervensbegeleiding te doen, terwijl euthanasie meer op z’n plaats zou zijn. ’t Heeft niet echt sfeer, zullen we maar zeggen. Maar je treft er op zo’n feestdag vrienden en bekenden, soms van jaren geleden en dan komt die sfeer vanzelf wel.
Diner bovenin het dorp, dat staat vast. Op het pittoreske pleintje met aan weerszijden van de rustieke fontein een aantrekkelijk restaurantje. Het ene heeft de vriendelijkste uitbater, maar een matige keuken. Het andere heeft een bitch als restaurateur (ze haalde landelijke bekendheid in de kook-tvserie ‘Oui chef’) en wint het ruimschoots qua menukaart. We kennen ze allebei, al jaren. En ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Schuif je bij de een aan, dan schoffeer je de ander. Als je vanaf de parkeerplaats naar het pleintje loopt, wordt er vanaf beide terrassen uitbundig naar je gezwaaid: hier! Kom dan hierheen! ’t Is crisis; iederéén kan de omzet goed gebruiken. We lieten -lafhartig- het Salomonsoordeel aan onze dochter over. Ze ging voor de mooie menukaart.
Bij het dessert werd ze onrustig; het vuurwerk zou zo beginnen en daarna was het bal! We verslikten ons bijna in de koffie om maar op tijd op de een ‘berge’ hoger gelegen jeu-de-boulesbaan te arriveren, vanwaar we een riant uitzicht op het ‘feu artifice’ zouden hebben. De dorpslantaarns werden gedoofd, de kermiskraampjes met antiek vermaak als ‘eendje-hengelen-uit-een-bak-met-water’, ‘ballen-gooien-tegen-een-ei’ en ‘touwtje-trekken-voor-een-prul’ vielen stil. Alleen het meisje achter de suikerspinmachine draaide op volle toeren door. Ze had gelijk. Pas een minuut of twintig later ging het eerste miezerige vuurpijltje de ongelijke strijd aan met de schitterende volle maan die het feestterrein verlichtte. Maar daarna kwam het helemaal goed met een spetterend vuurwerk dat tot in de wijde omgeving voor kruitdampen heeft gezorgd.
En toen was het bal.
Een sixties-bandje verzorgde -niet onverdienstelijk- oude hits van de Stones, de Beatles, Boney M, The Frogs. Er werd gedanst, gehopst, geschuifeld. Oma’s met kleinkinderen, vaders met tienerdochters, toeristische stelletjes met een slok teveel op: veel onschuldiger kun je het niet krijgen. Terwijl ik stond te kijken, werd naast me een forse kale man door een viertal gendarmes ingesloten en in de polsmofjes afgevoerd. Geen idee waarom, maar het gaf meteen iets grimmigs aan wat een gemoedelijk dorpsfeestje was. “Zullen we naar huis?” vroeg m’n dochter. “Ja”, zei ik, “the party is over. Que la fête commence”. Dus thuis hebben we nog een lekker flesje opengetrokken. Want als je jarig bent op Quatorze Juillet heb je recht op je feestje. Ook al wordt het dorp nooit meer hetzelfde.

2 gedachten over “Dorpsfeest”

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven