Tijdens de bittere winterkou van de afgelopen weken waren ze even weg, maar vorige week stonden ze er weer: de hoertjes van het Lac de Saint-Cassien. Door de lokale bevolking eufemistisch ‘les dames du lac’ genoemd. Ze frequenteren al jaren -gewoon, overdag- de pistes en parkeerplaatsen langs het enorme stuwmeer aan de D37. En menige eerzame huisvader dan wel eenzame trucker maakt graag van hun diensten gebruik. In dat geval wordt er na enige onderhandeling de auto of de bosjes ingedoken voor verdere afwerking van de overeenkomst. Nooit tijdens het hoogseizoen; veel te druk met gezinnetjes en jolige tieners. Ze moeten het hebben van de rest van het jaar, als het meer er min of meer uitgestorven bijligt.
In míjn seizoen, zeg maar.
Ik ben allergisch voor de toeristische horden en de bijbehorende ge- en verboden. Pas als die allemaal weer zijn verdwenen kan ik ongestoord met m’n honden langs de oevers struinen, ze laten zwemmen en over de strandjes laten rennen. De dames van het meer komen zo ver niet, ze blijven liever in de buurt van mogelijke handel en gaan zelden aan de wandel. De laaggelegen oevers zijn bovendien een heel eind van de weg af en -zeker op naaldhakken- is dat een stevige tippel, dus ik zag ze eigenlijk alleen bij het parkeren. Tot ik een keer één van m’n honden kwijt was. Hoe ik ook floot en riep, hij kwam niet terug. Dat werd zoeken. Voor de zekerheid borg ik de andere twee vast in de auto op. Aan de twee dames van vederlichte zeden die een eindje verder stonden te koukleumen, vroeg ik of ze toevallig een roodbruine soort van ‘epagneul breton’ hadden zien langs stormen; ’t is namelijk een nogal uitbundig type. “Non madame, désolé”, zei de ene beleefd, terwijl de ander nee-schuddend een diepe haal aan haar sigaret nam.
“Merci quand-même. Son nom est Fabius”, voegde ik er voor de zekerheid aan toe. Toch een tikkie ongerust daalde ik opnieuw het pad naar het meer af, binnensmonds scheldend op dat eigenwijze kreng. Me realiserend dat hij net zo goed de andere kant op gerend zou kunnen zijn, richting autoroute.
Ik zocht de plekken af waar we geweest waren. Niks. Nog even en het zou donker worden, dan wilde ik hier toch wel weg.
Ineens hoorde ik een licht gedruis achter me op het rulle zandpad. De twee dames du lac! “Madame! Je crois que nous l’avons trouvé.” Ze waren dus helemaal op hun wankele hakken naar beneden gestrompeld om me dat te vertellen! Ik volgde ze naar boven, naar een enorme Oostblok-truck met oplegger. Uit het geopende raam van de cabine keek de hondsbrutale kop van mijn bloedeigen Fabi me aan. Riant op schoot bij de chauffeur, die hem enthousiast volpropte met dikke moppen onbestemde worst. “He hungry”, grijnsde hij naar me. Ja, dat zal best, dat is ie zo’n beetje vierentwintig uur per dag. Ik heb de hond aangelijnd en de man opgelucht bedankt voor de goede zorgen.
De dames stonden intussen weer bescheiden op hun plekje. Ook hen heb ik uitbundig bedankt. We praatten nog even na.
De volgende keren dat ik ze zag groetten we elkaar, soms maakten we een praatje. Ik leerde ze beter kennen, we werden zo’n beetje bevriend.
En nu zijn ze weg, voorgoed. Ze mogen van Jean-Pierre Bottero, de burgemeester van Montauroux, niet meer langs ‘zijn’ deel van het meer paraderen. De burgemeester van Les-Adrets-de-l’Estérel, waaronder de rest van het meer valt, neemt dat gemeentelijke besluit binnenkort over. En dan kan iedere dame die “zich op of in de nabijheid van de parkeerplaatsen ophoudt” zonder pardon worden opgepakt. Ik vind het lullig voor mijn gelegenheids-vriendinnen, die liever hier werkten dan in de stad. Maar ik heb ook iets om over na te denken. Want al ben ik niet bepaald het prototype van de sexbom, ik loop net zo goed in m’n eentje op en in de nabijheid van die parkeerplaatsen rond.
Dat wordt nog eens brommen.