Toen ik ongeveer een kwart eeuw geleden naar Zuid-Frankrijk emigreerde, ging mijn fiets mee. Geen tuttige Batavus dan wel Gazelle, maar een serieuze Peugeot racefiets waarmee ik desnoods Keetie Van Oosten-Haage (werelduurrecord in München, 1978) moeiteloos had kunnen bijhouden. Tenminste, dat dacht ik toen. De beruchte Westfriesche Omringdijk, in de buurt waarvan ik toen woonde, was nooit een probleem, en als het vrouwenwielrennen in die tijd als professionele sport erkend was, had ik waarschijnlijk voor dat vak gekozen.
Ik had de lichaamsbouw van een klimmer, volgens beroemde Tour de France-coureurs die ik in die jaren wel eens sprak. Bergop had je lichtgewichten nodig als de Bolletjestrui de inzet vormde.
Maar eenmaal in Frankrijk gearriveerd en binnen de kortste keren vertrouwd geraakt met lange Provençaalse lunches, Ricard, rosé en gele Gitanes en ´papier maïs´, beet ik mijn sporttanden stuk op het verwoestende ´vals plat´ tussen mijn huis en het dorp. Een traject van een kilometer of vijf, en op het oog nauwelijks een hellingspercentage. De essentie van ´vals plat´ is echter dat het erg vals is.
Natuurlijk stapte ik ter inburgering aanvankelijk vol bravoure op, om even een verse ´baguette´ te scoren. Ik had zelfs zo´n rare stokbroodtas om mijn nek hangen. De waarheid is dat ik al een paar weken later zo lang over het ritje deed dat er in de huiselijke kring over de versheid van het dorpsbrood geklaagd werd. Dat ik echt uitgeput aan tafel verscheen, vond men minder interessant.
Mijn Peugeot staat inmiddels al een jaar of twintig in het schuurtje geparkeerd. Er zit al lang geen lucht meer in de ´tubes´. Ik koester het voertuig als een museumstuk, een relikwie uit vervlogen tijden. Mijn man gaat ´s ochtends met onze auto naar de bakker. Ook een Peugeot.
Kreeg ik onlangs een mailtje van mijn neef Klaas, die nog steeds in West-Friesland huist. In Koedijk, of all places. Hij had een elektrische fiets gekocht en hij oordeelde dat dit modernisme ook wel iets voor mij was. Op de televisie had ik eerder advertenties voor Spartamed (of hoe het allemaal heten mag) gezien. Voornamelijk hoogbejaarden in gedateerde mode, stralend op de fiets, moeiteloos tegen de wind in. Ik wist één ding zeker: never nooit niet op een tweewieler met elektro-hulpmotor. Zo oud en onsportief ben ik nou ook weer niet. En ik zie het verschil niet tussen een gedopeerde fiets en een wielrenner die voor epo heeft gekozen. ´t Is hoe dan ook vals spelen. Neef zag het probleem niet zo, die vond het allang best dat hij moeiteloos thuis kwam uit de kroeg; over doping gesproken….
Ik heb dus ook geen belangstelling voor het vers uit Tokio overgewaaide fenomeen van de zonnefiets. Twee vast en zeker ´groen bewuste´ jongens bieden te Nice elektro-fietsen aan waarvan het accuutje door de zon wordt volgetankt; zonnepaneeltjes op het dak van een stallinkje, draadje naar de fiets, gegarandeerd 50 km moeiteloos berg op en/of tegen de wind in. Het projectje is nog heel kleinschalig, maar met een jaartje of zo, moet ook het grote publiek bereikt en groengretig gemaakt worden.
Ik ben niet zo van de afdeling groen en ecologisch. Mijn hout gestookte kachel is milieutechnisch tegenwoordig even verdacht als centrale verwarming op olie. En een paar jaar geleden moest ik verhuizen omdat de buurman vijf kilometer verderop zijn talloze hectaren grond ineens vol bouwde met zonnepanelen. Niet alleen esthetisch gezien een dodelijke aanslag op het groen van de omgeving. Tevens verrezen er windmolens. Dan kun je nog beter naast een discotheek wonen.
Het is misschien wel heel verantwoord -in elk geval voor hun eigen onderneming- wat die meneren in Nice aan het doen zijn. Maar eerlijk fietsen is een ander verhaal. Dat gaat over lijden en afzien, dat doe je geheel op eigen kracht. En zonnedoping is ook doping. Maar het milieu is nog steeds trending topic, dus ze krijgen de wind vast wel mee, die twee.
Zonnedoping
Dit bericht delen op:
Weer een geweldig leuk verhaal, Renée…….klasse!
Dag Frits,
Tja, dat komt er van als je na twee mooie zonnedagen ineens zwaar bewolkt weer hebt, met in de verte een donderend naderend onweer. ;-[
Ha Renée, ja daar herken ik veel in.
hier in france zo’n 15 jaar geleden op aanraden van een kennis zo’n leuke fiets gekocht met 14 versnellingen peper duur maar het moest kunnen.
enfin ik zou wel even 20 km verder op in Mouroux, toen had het nog een hele goede bakker ,een broodje gaan halen/fietsen .
halverwege een aardige helling , had ik nooit zo gemerkt met mijn auto
nou aardig door tuffen dus en toen die zon.
enfin uitgeput kom ik aan en koop het broodje .
op de terugweg ben ik halverwege maar gaan lopen, het hoofd werd wel erg rood.
komt er een fransman aan in de auto doet zijn raampje open en zegt “het is wel de bedoeling dat je erop zit”.!
Dag Susan,
Ik doe nog steeds de Tour du Haut Var en de Tour de France mee; voor de buis, en soms langs de weg, als ze in de buurt zijn, maar dan wel als toeschouwer. Je moet jezelf ook niet overschatten hè. LOL
Mijn zuster heeft sinds 5 jaar zo’n electrisch ondersteunde fiets en geniet daar enorm van. Haar auto laat ze in de garage staan en ze zweeft magisch door de bossen en velden met haar vriendin.
Nederland van Noord naar Zuid, België en zelfs Frankrijk deed ze aan.
Als je ooit van fietsen hield zou ook jij weer van een electrofiets genieten. Het valse plat wordt een eeuwige langzame daling.
Huur maar eens zo’n fiets en verwonder je …!
Dag Henri,
Ja, dat klinkt prachtig allemaal, maar lees asje ook ff wat Jacqui hierover schrijft.
Enneh, het blijft fietsdoping natuurlijk…. ;-)
Hi Renée,
Evenals jij wonen wij hier in de Lot in een sterk hellende omgeving.
Als ik naar de brievenbus loop, moet ik al bergop.
Mijn man lacht me uit, hij is de sportieveling, die met gemak 21x de Cross du Mont Blanc in Chamonix heeft gelopen en nog 3x in de week zijn 15 km loopt of rent.Daarbij nog 1 of 2x p/w zijn 18 holes loopt.
ik ben te lui voor al die inspanningen, zwem wel elke dag, maar daar blijft het bij.
Tot mijn broer verleden jaar aankwam, met 2 vouwfietsjes + motortje, kekke modelletjes, meteen uitproberen.
Naar beneden naar het dorp ging angstaanjagend snel, terug moest ik bijtrappen. Verder ontdekte ik dat je er 25 km mee kon fietsen en dan weer opladen, droom in duigen.
Zou het liefste een squad hebben, maar dat staat een beetje zot in de stad.
Blijf dus bij de auto, wel jammer, er ontgaat je veel meer.
Prettige zondag nog,
Jacqui.
Dag Jacqui,
Ja, precies; het paadje naar de boite à lettres is ook hier ‘berggeitenwerk’. En ja, ik zwem ook, maar het seizoen kon pas twee dagen geleden geopend worden wegens ijskoud zwembadwater. ‘t Is nu net te doen, graadje of 18, dat zijn nog eens subtropen!
Overigens denk ik niet dat je squad wilt hebben ( http://bit.ly/JLy3ow ) hoor ;-) en met een quad gebeuren vaak hele enge ongelukken. Voor ons is er maar één echte oplossing, we nemen de auto, met chauffeur!
tikfout, dum dum.
Ons zwemwater was vandaag 24gr, was lekker.
En de page blijft inaccessible, rara?
Dag Jacqui,
Ik snap er echt niks van, heb absoluut niets veranderd. Is opnieuw abonneren misschien een optie?
Renée,
Kreeg net een mailtje om te bevestigen dat ik je berichten wil blijven ontvangen.
Als ik klik om te bevestigen, zie ik: Page Web Inaccessible.
Wil graag je mails ontvangen,
Jacqui.
Dag Jacqui,
Probeer het nog eens asje, ik heb niks veranderd, dus het zou gewoon moeten werken……
o heerlijk die afschuw van die foeilelijke windmolens
en ze kosten ook nog eens duizenden en duizenden vogels het leven
het (b?)lijkt ook economisch gezien een MONSTER
vlgs sommigen draaien ze namelijk vrnl. op SUBSIDIE
ja zo kan ik het ook
wat zonne energie betreft, dat lijkt toch andere koek te worden
ook die hangt nog aan het subsidie infuus maar die paneeltjes foeilelijk noemen …
nou neu, dat valt wel mee
ik vind ze wel futuristisch ogen en ergens, diep van binnen, vermoed ik dat ze toekomst hebben
tenslotte, elk grassprietje, elk groen blaadje functioneert op zonne energie
dat is weliswaar geen rechtsgeldig bewijs maar intuïtie is ook een ding….
dan het hoofdonderwerp:
de elektrieke fiets
mijn nichtje, die fysiotherapeut is, vindt ze ook maar nx
maar ziet er toch EEN groot voordeel in
m.b.v. deze fietsen is het voor veel van haar cliënten weer (nog) mogelijk zelfstandig naar buiten te gaan om gezellige tochtjes te ondernemen , of gewoon voor de dagelijkse boodschappen
zo we leggen nog maar eens een blokje op het haardvuur en tellen de weken die ons nog resten alvorens naar de zonnige provence te kunnen afreizen
een lang lange vakantie vol zon en mediterrane hapjes en slokjes tegemoet …………………………
Dag Maaike,
Ik snap best dat er aan alternatieven gewerkt moet worden voor het huidige energiegeslurp, maar dan vind ik windenergie niet alleen volstrekt onbetrouwbaar (teveel wind betekent dat het ding stil staat, te weinig ook) maar ook nog eens ernstige landschapsvervuiling, én bijzonder overlastig als je er dichtbij woont; bij elke wiekslag heb je het idee dat de guillotine langsscheert.
En verder gun ik iedereen zijn vervoer, o welke manier dan ook. Natuurlijk!
Haak nu af: het noodweer barst los!
De achilleshiel van de elektrisch ondersteunde fiets is inderdaad de actieradius. Je moet bij aanschaf heel precies bekijken welke actieradius je wilt en dat als uitgangspunt van je keuze nemen.
Goede fietsen komen met een actieradius van 40-50 km en als je er
een extra accu bij koopt dus op 80-100 km.
Je kunt hier zelf iets aan doen door de mate van ondersteuning te minimaliseren.
Ik begrijp wel dat je het allemaal niet zo serieus bedoelt, maar gezien je voorliefde voor die heerlijke etentjes in mooie restaurants met de bijbehorende wijnen zou het voor jou heel bevrijdend kunnen werken als
je naderhand niet zou hoeven chaufferen.
Dag Henri,
Ik heb een chauffeur!
Het is niet zo erg als het lijkt, Frans stokbrood droogt door gebrek aan conserveringsmiddelen gewoon snel uit. Meenemen in een katoenen doek helpt tegen uitdrogen, zie http://www.hurktoilet.nl/brood.php
Dag Peter,
Nou, het is misschien nog wel een tandje erger; ik stopte dat stokbrood in zo’n speciale katoenen tas…..
o, help renee
uit je antwoord proef ik dat je mijn reactie hebt begrepen als voor de wind
neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
ik vind die molens ook echt walgelijk
ZONNE energie
dat was het, dat is het en heeft ook de toekomst
weg met die molens die europawijd ook nog eens miljoenen vogels het leven kost
Dag Maaike,
Pas de panique! ;-)
Maar zie asje ook hoe erg het is dat hectaren en hectaren prachtig groen worden opgeofferd aan gruwelijke velden vol zonnepanelen; ik ben er echt voor verhuisd. Ik woonde in een schitterend natuurgebied, en ineens was het net of je op de maan woonde. Dat kan vast niet de bedoeling zijn van alternatieve energiewinning.
nee bah, zo moet het niet
gewoon ergens op schuine daken, nee dan weer niet op die mooie rooie provence dakpannnen maar hier op die grauwe nederlandse pannendaken daar kun je nauwelijks iets mee verknoeien
voor zuidelijke streken heb ik meer stukjes woestijn,(nee ook niet overal woestijnen hebben ook hun eigen schoonheid), en op de platte daken van al die foeilelijke hoogbouw kun je ook aardig wat paneelwerk kwijt
in elk geval geen mooie groene landschappen vernielen dat is het paard achter de wagen spannen ongetwijfeld heeft er iemand heeeeeeeel veel geld aan verdiend
Dag Maaike,
Dat is dus precies het probleem….
Dag Renée,
De windmolens in Nederland maakten ook lawaai en daar heeft nooit iemand iets van gezegd? Ze waren er gewoon. Ik denk dat het komt omdat er al zoveel lawaai is en dan komt dit er nog bij.?
Ik had tussen 1983 en 1990 een fiets met 3 versnellingen. Ik fietste iedere morgen met mijn dochtertje achterop de helling op dat heet “le beau rivage” en is toch behoorlijk stijl. In 1990 reed iemand mij van achteren aan en vloog ik 17 meter door de lucht (gelukkig zat mijn dochtertje toen niet achterop) 3 maanden ziekenhuis en 1 jaar uit de running maar NIETS gebroken. Sindsdien heb ik geen fiets meer. Er was weinig van over en de spaken zijn na 22 jaar nog te zien in mijn kuiten. Ik heb sindsdien een scooter, niet erg sportief maar wel erg makkelijk, vooral hier. Je ziet meer dan in de auto. De wind waait lekker langs je heen, Vooral lekker in de zomer bij 35 Buitenlanders, die hier komen schrikken zich dood van die dingen die je van alle kanten passeren (wat natuurlijk niet moet en ook niet mag,) maar wij zijn er hier aan gewend er zijn er zeker 10.000 en iedere week komt er een parkeerplaats voor scooters bij, want ze nemen minder parkeerplaats in dan een auto. Je kunt dus niet meer van doping spreken want het is gewoon een open auto. Je kunt wel van die electrische fietsen huren, ze staan op straat, je doet er 1€ in en weg ben je. En je kunt hem neerzetten op alle andere parkings die voor dit doel zijn ingericht. Soms heb ik wel eens zin om een eindje te fietsen,maar dat durf ik toch echt niet meer.
Dag Helen,
Toen ik nog in NL woonde bestonden er nog geen windmolens, dus dat heb ik niet meegemaakt, en ik kom er zelden, durf er daarom ook niks over te zeggen.
Maar wat een vreselijk fietsverhaal! Ik snap niet dat je nog wel op de scooter durft, mij niet gezien. Daar ben ik een keer op een haar na door een vrachtwagen vanaf gereden toen ik ‘m van m’n dochter had geleend. Ik voel me -vrees- ik toch het veiligst in mijn oude 4×4.