Ik heb een paar keer in het vermaarde Carlton-hotel in Cannes geslapen. Waarom, ga ik hier nu niet uitleggen, maar de laatste keer kreeg ik voor de prijs van een gewone kamer spontaan de Clint Eastwood-suite aangeboden. ’t Is crisis, dus er staat ook in fameuze hotels nogal wat leeg. Het leek me wel wat: een salon met twee slaap- en twee badkamers om zomaar in te verdwalen. Het venijn zat in de verstopte kosten. Voor het ontbijtje werd € 37 in rekening gebracht. De minibar heb ik niet eens durven aanraken.
Maar met Cannes heb ik wel wat, als ik toch aan de kust moet zijn. Ik woon ´par désir´ in een verbouwde boerenschuur in de bergen van het achterland, dus het moet niet al te hectisch worden, in zo’n grote stad. Cannes is redelijk overzichtelijk, en ik weet waar ik mijn auto veilig kwijt kan, op loopafstand van de boulevard. Bovendien ken ik er een paar adresjes voor een even prima als betaalbare maaltijd. Die staan niet in de ´gidsen´, waardoor je er nog ongestoord kunt binnenvallen.
Het beeld van pensioengerechtigde paarsharige matrones in bont, die met hun onvermijdelijke ‘toutou’ langs de Croisette flaneren klopt, maar ik zie hen meer als een toeristische attractie. Cannes is geen gevreesd bejaardenreservaat.
Sterker nog, Cannes is booming, sinds Qatar er zijn blik op heeft laten vallen.
‘Mijn’ Carlton -overigens ook de vaste herberg van de ‘celebs’ tijdens het filmfestival in mei- is door een investeerder uit Qatar is overgenomen. Er schijnt voor iets van 100 miljoen verbouwd te gaan worden, volgend jaar mei staan Clint Eastwood, Tom Cruise, de Brangelina’s en hoe ze ook allemaal mogen heten, voor een gesloten deur.
Mij is ook mijn laatste keer niet opgevallen dat het Carlton zo nodig verbouwd moest worden, maar daar ging het blijkbaar niet om. Want ook het Martinez Hotel aan de Croisette is opgekocht, en het Palais de la Méditerrnée in Nice. In het Martinez was onlangs zelfs een kleine protestmanifestatie in de lobby, waarbij actievoerders riepen: “ Ni Qatar, ni finance, ici c´est la Provence”. Op hun t-shirts stond: “ Le Qatar y en marre”. Heel vrij vertaald: Qatar kan de pot op. De CRS, de mobiele eenheid, kwam eraan te pas.
Ik had er bijna positief over geschreven. Tot ik ontdekte dat het om een demonstratie van de Cannoise afdeling van het ´Bloc identitaire´ ging, sinds 2003 een minuscule ´mouvement social europénne´ die bang is voor islamisering van Europa in het algemeen en Frankrijk in het bijzonder. Volgens een woordvoerder van dat Bloc was Qatar bezig de hele Côte d´Azur over te nemen. Dankzij de lafheid van ´la classe politique´ werd er geen strobreed in de weg gelegd.
Zijn woorden.
En met dat soort xenofobe clubjes wil ik niks te maken hebben.
Maar het is wel zo dat de Qatari via allerlei beleggingsmaatschappijen als Katara Hospitality en Qatari Diar, inmiddels ook sjieke hotels als Concorde Lafayette en Hôtel du Louvre in Parijs hebben opgekocht. En dankzij de petro-dollars heeft Qatar nu ook een minderheidsbelang in de casino´s van Cannes en zelfs in de Société de Bains-de-Mer (SBM) die zo ongeveer alle vooraanstaande hotels en restaurants in Monaco exploiteert.
Zou het toeval zijn dat we sinds kort dagelijks rechtstreeks van Nice naar Dubai en vice versa kunnen vliegen?
Intussen is ook voetbalclub Paris Saint-Germain door Qatar gekocht. De bedoeling is dat die club de Champions League wint. Zlatan Ibrahimovic is als goalgetter binnengehaald en verdient nu iets van 15 miljoen per jaar. Netto. Van de belastingverhoging voor veelverdieners die president Hollande doorvoert, zal hij geen last hebben.
En Qatar ging nog een stapje verder. Er komt een investeringsfonds voor de banlieu’s, de achterstandswijken in de grote steden. Frankrijk stort 50 miljoen, en Qatar ook. Ontwikkelingshulp voor Frankrijk!
Het rechtse weekblad Le Figaro sprak er schande van: “Qatar gedraagt zich als een kolonist in een ontwikkelingsland.”
Dat gaat ver. Maar om nou te zeggen dat het bij ons in Frankrijk goed gaat? Het begrotingstekort, de staatsschuld. En over een jaar of vijf à tien moeten ook de pensioenen nog geregeld worden. Er staat ´Brussel´ nog heel wat te wachten.
In ons café vragen we ons steeds vaker af of Frankrijk wat de euro-crisis betreft, nu bij Noord- of bij Zuid-Europa hoort. Meestal nemen we dan nog een glaasje, dus we zullen wel bij het zuiden horen. Griekse toestanden hebben we hier nog niet, maar mocht het zover komen, dan maakt het voor mijn dorpsgenoten ook niet meer uit of de noodhulp uit Brussel of uit het Midden-Oosten komt. Met de huiskamermoskee in de Grand’Rue heeft ook niemand een probleem.
Alleen: zo’n hoofddoekje, dat doe ik niet. Tenzij ik het plafond moet verven.