Ik weet ook wel dat statistici desgewenst ´bewijzen´ dat het regent als het droog is. Maar er zijn onderzoeken, zoals recent van het Insée (Frans Bureau voor de Statistiek) die ik soms een beetje wil geloven. Over de lunchcultuur dit keer. En ik schrok.
Kennelijk is het zo dat we bij ons in Frankrijk gemiddeld nog maar 40 minuten voor het déjeuner uittrekken. Twintig jaar geleden praatte je over één uur en 40 minuten.
Ik hecht aan een serieuze maaltijd zo omstreeks het middaguur. Tussen twaalf en drie of daaromtrent. En dan niet alleen op zondag. Toen ik vele jaren geleden tot emigratie besloot, was het vooruitzicht op lange lunches beslist een mede-bepalend gegeven. Het kleffe-kaaskadetje-met-mokje-melk in de bedrijfskantine van mijn toenmalige werkgever hielp ook. Ik gruw nog steeds bij die gedachte. En ik kan niet snel genoeg een glaasje rosé bij mijn salade Niçoise intappen om dat doembeeld weg te spoelen.
Dat lukt steeds minder, nu ook in Frankrijk de dagelijkse lunch meer en meer wordt afgewaardeerd.
Volgens het Insée is de klassieke Franse lunch het slachtoffer van de nieuwe tijd. In de grote steden, waar ik overigens liever niet kom, wordt al 40 procent van de lunches met ´snacks´ afgeraffeld. Nog maar 60 procent van de middagmaaltijden wordt in restaurants genoten. En dan is er de vraag wat je onder restaurants verstaat. Is een McDo een restaurant? Ik vind van niet. In mijn optiek is een McDo een ordinaire snacktent. In Frankrijk kun je er wijn bij je bordkartonnen hamburger krijgen, maar met een serieus restaurant heeft het niks te maken. Twee dorpen verderop hebben we aan de doorgaande weg zo´n filiaal. Altijd een bomvol parkeerterrein; ook hier kiest met name de jeugd eerder voor vulling dan voor voeding. Met de traditionele Provençaalse adresjes in de buurt gaat het dus minder jofel.
En de snackterreur gaat verder.
Wat ik in het oude vaderland altijd vreselijk vond, en wat nu ook het Franse openbare leven begint te teisteren, is dat ge-eet op straat. Ik heb niets tegen een Hema-rookworst, of een kroket, en desnoods zo´n haring. Echt, ik gun iedereen zijn eetplezier, iedereen peuzelt maar wat hij of zij lekker vindt. Maar waarom moet ik dat op elk moment van de dag, gewoon op straat, meebeleven? Waarom een intiem genoegen als eten prijsgeven aan de openbaarheid?
Er zijn mooie termen voor gevonden: ´la cuisine de la rue´, ´restauration nomade´. Of als het bijvoorbeeld om sushi gaat: ´pause déjeuner comme voyage gustatif´. Briljant bedacht. Maar ondertussen blijft ik het ordinair vinden, eten op straat. En onaangenaam. Ik wil liever niet geconfronteerd worden met smakkende kaken, stinkende snacks en volvette bekken als ik een trottoir langsloop, een warenhuis bezoek, of een treinstel binnenstap. Eten doe je thuis, of in een daartoe bedoelde eetgelegenheid. Dat is beter voor de middenstand, dat is beter voor mij, en voor al die anderen die er ook niet van gediend zijn om tegen zo’n ongegeneerd malende broodmolen op te lopen. Kwestie van beschaving, vind ik. Maar da’s vast hopeloos ouderwets. Ga ik nu even een superieure drie-gangen-lunch bij elkaar koken.
Smakkend over straat
Dit bericht delen op:
Dit is inderdaad een algemene trend…spijtig genoeg. De werkdruk is enorm toegenomen en met de komst van smartphones loopt dit nog verder op….dus, misschien een hema worstententje openen in het centrum van Fayence ipv te gaan lunchen op het terras van “Le France”
Dag Peter,
Over die spijtige trend zijn we het eens, maar verder….
Op straat in snacks lopen happen wijt ik eerder aan een gebrek aan beschaving, dan aan werkdruk: je ziet het namelijk op elk moment van de dag. Verder kots ik van baggervette Hemaworst, dus zo’n tentje zit er niet in. En ik zou ook niet weten wat ik bij Le France in Fayence te zoeken heb.
Dag Renee, dank voor alle stukjes die ik altijd met plezier en een glimlach lees.
s’Lands wijs s” lands eer , want b.v. in Thailand is het helemaal niet onbeschaafd om op straat te eten, weliswaar gaat het daar niet over druipende vette worsten, maat toch…..het gaat de hele dag door ! Overigens merk ik hier in de Var niet zo veel van etende mensen op straat . Hier spoed men zich nog steeds om 12.00hr. naar het cafe voor de apero om daarna met de “cheque dejeuner” de locale restaurants in te duiken en gezamenlijk de lunch te gebruiken zoals men dat gewend is vanaf schoolleeftijd (kantine).
Ik hoop ook dat het voorlopig zo zal blijven ;-) Veel erger vind ik het rokende deel der fransen die pal voor de entree van restaurants of winkels staan te paffen zodat ik al met stinkende kleding en haren ,proestend mij een weg moet banen om binnen te komen.
Oplossing : een streep op de stoep minimaal 3 mtr. van de ingang om daar achter hun pleziertje van roken niet te onthouden…
Dag Coco,
Dank je wel. Maar ik vind (lopend) eten op straat -waar dan ook- getuigen van weinig respect voor voedsel en voor de privacy van jezelf en van anderen. En hier in de Var merk ik wel degelijk dat er steeds meer op straat gesnackt wordt. Wandel in dat verband ook eens op lunchtijd door Grasse, Cannes, Aix, Nice, Draguignan of een andere grote stad, dan geef je me vast gelijk.
Is het trouwens niet een beetje overdreven om te roepen dat je je ‘met stinkende kleding en haren, proestend een weg moet banen om binnen te komen’ als er ergens een paar rokers voor de deur staan?
Ik erger me er juist weer aan dat ik na de maaltijd geen sigaartje kan opsteken vanwege de terreur van de anti-rookmaffia….
‘t Is ook altijd wat hè?
Rebonjour Renee , het toeval wil dat ik ook sigaartjes rook na de maaltijd en zoek dus altijd een plekje daarvoor daar waar anderen er geen last van hebben. M
daar roken op straat is ook weer zo erg ! Dus of terras ( makkelijk in de zomer ) of snel naar huis hi,hi…inderdaad er is ook altijd wat (!) Zou leuk zijn daar eens een artikel over te lezen , of heb ik dat wellicht gemist ?
Dag Coco,
Misschien heb je deze gemist? http://reneevonk.wordpress.com/2010/09/05/benidorm-bastards-en-fawlty-towers-in-zuid-frankrijk/
Bonjour Renee,
Ik behoor kennelijk tot het zelfde ” hopeloos” ouderwetse type als jij wat betreft deze opvattingen….tegelijkertijd kan ik me gelukkig prijzen dat we er hier op de campagne gelukkig helemaal geen last van hebben, w.s. domweg omdat dit soort ” snack”- voorzieningen ontbreken. Hier duikt men nog massaal de traditionele eetgelegenheden in, maar ook met een ” paffie” bij de voordeur, dat dan weer wel….!
Dag Frits,
Hier in het afgelegen achterland valt het wel mee hoor, maar zodra je wat meer de bewoonde wereld in komt is het meteen helemaal mis. Ik schreef er al eens over: http://reneevonk.wordpress.com/2010/12/15/help-een-mcdonald%e2%80%99s-in-de-buurt/
Ja het verbaast mij sterk dat juist in Frankrijk Mc Donald zo succesvol is, temeer daar die Hamburgers naar mijn smaak de slechtste zijn.
Mogelijkerwijze zijn jonge Fransen die lange 3 of 4 gangen maaltijden zat en willen ze juist kort en snel.
Wij genoten vandaag uitgebreid van een ‘repas dansant’ bij de plaatselijke bejaardenclub ‘La Joie de Vivre’, het menu:
Apéritif de bienvenue avec assortiment de petis fours salés;
………..
Croustillant de veau à l’ancienne avec son foie gras poëlé;
………..
Mijoté de saumon fondant aux noix de St Jacques, Gambas au jus de crustaces;
…………
Pause glacée;
…………
Filet de veau poëlé à la crème de morilles et légumes grillés;
…………
Duo de Fromage (Coulommiers en Bleu d’Auvergne);
…………
Profiteroles au chocolat fondant;
…………
Café;
…………
Vins des trois Couleurs;
…………
Vin mousseux.
———–
Daarbij levende muziek: Paso Doble, Weense wals, Engelse wals, tango, Rumba , Cha-cha-cha, Madison, Rcok-and-Roll etcetera.
Het begon officieel om 12h00 , maar pas nadat de burgemeester rond 12h45 gesproken had kwam de Pasis op tafel en de koffie kwam om 16h30.
Een heerlijke middag met gezellige tafelgenoten spijs, drank, en dansen tussen de gangen. In Nederland sinds de 60 er jaren verdwenen, maar hier in de Hérault springlevend, want er is iedere maand wel een club die een ‘repas dansant’ organiseert in ons stadje aan de Etang de Thau.
Vive la Sud de France …!!!