“Niet te geloven”, mompelde ik gisteren tegen zessen vanachter m’n PC, toen ik het tv-programma van die avond bekeek.
“Wàt?” vroeg mijn man, die net de laatste hand legde aan een tekst waarvan de deadline al geruime tijd verstreken was.
Maar, zoals hij altijd beweert, “De deadline is pas als ik mijn stukje af heb.”
“De tv van vanavond”, verduidelijkte ik. “Paul de Leeuw, Paul de Leeuw, en Paul de Leeuw! Oké, tussendoor nog even ‘the making of’ een bejaardenkoor, de herhaling van het verborgen verleden van Joost Prinsen, en de slappe soaplol van De TV-kantine. Maar verder, De Leeuw! Ik ben allergisch voor die vleesgeworden platitude.”
Ik wist ook wel dat we de hele avond zoet zouden kunnen zijn met bijlezen: de NRC’s, de Nice Matin’s, de Figaro’s, en al het andere leesvoer dat niet via het scherm binnenkwam stapelde zich al weer geruime tijd op. Maar dat vond ik meer iets voor een gezapige zondag.
“Er is wèl voetbal.”
“Jawel, maar dat duurt ook maar een uurtje. En dat wordt ’s avonds laat herhaald.” Soms moet je een klein voorzetje geven om de denkraderen aan het draaien te krijgen.
“Dan gaan we vanavond uit eten!” riep mijn man ‘spontaan’.
Mooi zo, dat was geregeld. Met dank aan Paul de Leeuw.
Het werd het vorige zomer heropende eethuisje op het dorp, je moet je hand niet overspelen. Lekker dichtbij, redelijke keuken, vriendelijk geprijsd, en je hoeft er niet voor ‘op sjiek’.
Het was er knus, met een overwegend Franse bezetting die beschaafd keuvelend door de maaltijd kabbelde. Tot de deur met veel kabaal werd opengeworpen en er een tot in de nok opgetuigd trio glitterdames op leeftijd binnengolfde, dat uitvloeide rond het tafeltje naast ons. Even later gevolgd door een bolbuikige joviaal, type zelfstandig ondernemer in de bouw. Hollanders.
Het gezelschap vond -zo bleek al snel- zichzelf buitengewoon geslaagd. Niks mis mee, maar maak er niet zo’n pokkenherrie bij. De sfeer was weg, en aan aanpalende tafeltjes werd versneld om de rekening gevraagd.
Wij besloten het uit te zitten: alles beter dan Paul de Leeuw, al leek dit wel verdacht veel op De TV-kantine. We vervolgden ons gesprek voor de zekerheid in het Frans.
“Iets bij de koffie?” vroeg de bevriende gérant, die de hele avond fabelachtig in de plooi was gebleven. Hij ruimde de dessertborden af, z’n rug naar ‘dat andere’ tafeltje. Je zag bij wijze van spreken die rug ogen hebben, boze ogen.
“Een Rataplan!” riep ik enthousiast, “heb je dat?”
“Een wát?”
“Een ratafia!” Een soort versterkte wijn, zoiets als port. De vorige uitbater van het restaurantje had er vele liters van uit Italië gesmokkeld. Om een ratafia mocht je niet vragen, vandaar Rataplan, naar de hond van Lucky Luke.
Breed grijnzend kwam hij even later met een bestofte etiketloze fles met troebel vocht langszij: “Lag nog in de cave, maar er vraagt nooit iemand naar.”
Ik rook eraan. Perfect.
“Doe mij maar een kelkje schavuitenwater dan”, zei mijn man hoopvol. Maar een oude klare behoorde niet tot de mogelijkheden. Het werd afgemaakt op een marc de Provence. “Ook niet verkeerd”, mompelde mijn man, tevreden het amberkleurige vocht in zijn glas rondwalsend. “Dampertje erbij”, droomde hij weg.” Maar ja, dat mocht alleen maar buiten. Het hoosregende inmiddels.
De pets in zijn nek vanaf het achtergelegen tafeltje deed hem verstijven. Eén van de drie belegen gratiëen -ook een flesje verder- had met veel fysiek iets uitgelegd over de afmetingen van haar salon.
Beheerst haalde mijn man zijn sigarendoos tevoorschijn, doopte de kont van een dikke havanna in zijn glas en stak hem genietend in de brand. Daarna goot hij het bodempje marc achterover, hielp me -al dampend- galant in m’n jas.
Op weg naar de uitgang kon ik het niet laten. Terwijl er ostentatief gekucht en gewapperd werd, voegde ik het tafeltje in het Nederlands een hartgrondig “prettige avond nog” toe. De ogen in de rug van de gérant applaudiseerden in stilte.
Laat maar, De Leeuw
Dit bericht delen op:
Tsja, smaken verschillen… Gelukkig…
Zo is dat. :-]
“Een prettige avond nog” tegen dat “soort”, zich zeer vaak misdragende, Nederlanders….heerlijk!! Zelf ook vaak gedaan :-)
:-] Helemaal goed!
Nou Renée, Ik voel heel erg met je mee, Zozeer dat je het gevoel van nijd en gêne die ik elke zomer in bv de supermarché wel een keertje voel bij aanschouwen van landgenoten, dit jaar al vroeg bij me hebt opgewekt. De houdster van een klein supermarktje ergens in de Lot hield zozeer van me dat ze toen wij een keer als enige klant bij haar waren, de winkel sloot en ons liet kennismaken met het vocht. Zingend kwamen we op de camping, waarop de eigenaar zei: jullie zijn bij Lili geweest……. In mijn Nederlandse boekenkast vond ik in mijn moeders kookboek uit 1931 (Wat de tong streelt) het recept. het begint zo: Men giet enige flessen Franschen brandewijn in een zeer grote flesch met bijvoeging van kandijsuiker, nagelen, pijpkaneel. Hierin doet men wat het seizoen oplevert, verschillende vruchten als…. En dan volgt er een opsomming. Voorlopig hebben we het recept niet hoeven te maken want na wat gevraag, gefluister vonden we via vele kastjes een deur. Een oude vader, twee niet helemaal toffe zoons, maar de ratafia hadden we.
Dag Fré,
Mooi verhaal. Koester dat adresje. Want hoewel ratafia ook ‘gewoon’ in de handel is tegenwoordig, háált de commerciële versie het niet bij de authentieke versie!
Helemaal mee eens, kochten het ook een keer, de laatste.
Inmiddels wonen we alweer jaren in de Cognac-streek. Een cognacje is na de maaltijd natuurlijk ook niet te versmaden, maar iets reguliers smaakt toch minder lekker dan iets clandestiens. Gelukkig hebben we over een maand hier de clandestiene asperges weer.
fre dank voor de tip
het leven zonder wikipedia is niet meer voor te stellen
oftewel stelt niets meer voor
clandestine is altijd beter ja
nee niet echt crimineel
zo een beetje om de regels heen en waar het even kan er ver buiten
zo lang je er anderen niet mee schaadt veraangenaamt dit ‘t leven
maar………………..
clandestine asperges
wat moet een mens zich daar bij voorstellen ??
Dag Fré,
Clandestiene asperges? Die noemen wij hier wilde asperges. En die pluk je gewoon op je eigen terrein… :-]
Zo herkenbaar
Helaas….
En je had een illustere voorganger, heel lang gelee! Wel eens “Een Hollander in Parijs” van Carmiggelt gelezen? Daar staat een hilarisch vergelijkbaar verhaal in over een cafeetje waarin de clientéle uiteindelijk alleen uit Nederlanders blijkt te bestaan, die, zonder dit van elkaar te weten, mekander flink aan het bekritiseren waren. Vermakelijk.
Dag Dineke,
Ik heb veel gelezen van Carmiggelt, maar deze kende ik niet. Dank voor de tip, het boekje is nog te koop!
Gelukkig zijn er ook nog beschaafde Hollanders…. jammer dat jij ze nooit tegen komt?
Dag MmeEI,
Natuurlijk kom ik ook die tegen. Maar ja, dat levert zelden een leuke anecdote op…… Wel af en toe een mooie vriendschap trouwens.
Dag Renee, grappig hoor maar in MmeEL is jouw L een i. Per ongeluk?
Dag Anje,
Ik ben je echt helemaal kwijt. Sorry.
Tja, het was een grapje. Bovenstaande reactie van MmeEI (EL), ze heeft Elly. En ji schrijft Dag Mme EI ( e i ) . Da’s alles. Verwijder dit geneuzel maar van mij, heeft geen toegevoegde waarde voor je blog, denk ik.
Dag Anje (of zal ik Anjei schrijven ;-])
Het zal aan het lettertype liggen, maar voor mij stond er gewoon EI. Geeft niks, onbedoeld toch een leuke grap gemaakt!
ja weer zo’n moment vol van plaatsvervangende schaamte waarop wij altijd zeggen van belgie te komen
en die paul de leeuw …………
dat hij op tv. komt is nog tot daar aan toe
maar dat er mensen zijn die naar hem kijken…………
kan dat niet vatten
waar zijn toch de tijden van wim kan, sonneveld , desnoods toon hermans
nee ik heb niets met ‘de goeie ouwe tijd’ in het algemeen
maar soms
ja soms wel een beetje heimwee
tot slot een klein verzoek
kan iemand het volledige recept van die GODENDRANK verschaffen?
wij zijn dol op kokkerellen en mixen
willen het graag eens uit proberen
Ja hoor Maaike, ik begon hierboven al met een recept wat ik in een Nederlands kookboek uit 1931 vond. Maar eigenlijk denk ik dat de schrijver van het recept in de war was met wat men nu een rumtopf noemt. Als je op wikipedia kijkt zie je dat de meeste recepten uitgaan van most. En dat laatste is wellicht een probleem. In veel streken van Frankrijk kun je die kopen van oktober tot december. En voor de rest kun je je fantasie de vrije loop laten; vandaar ook al die soorten. En daar je gek bent op kokkerellen en mixen zou het me niet verbazen dat de lekkerste ratafia vanaf volgend jaar in jouw kelder staan…….. We komen graag proeven.
:-) Vraag me ook altijd af: “waarom moet dit zo luid?”!
Precies Zettie!
Ieder volk krijgt de televisieprogramma’s dat het verdient. Jij kijkt na zoveel jaar in Frankrijk nog steeds ook naar de Nederlandse televisie. Ik ben al ruim 25 jaar weg uit Frankrijk en kijk af en toe nog steeds naar TV5 en A2, maar vooral naar de BBC en België. Jammer dat we hier geen TF1 hebben. A.s. zaterdag is weer de uitzending van de Enfoirés. Dat wordt dus wachten op de dvd.
Ergerlijk hè, die luidruchtige Nederlanders. Een volgende keer kan je ze ook op hun nummer zetten met ” ik vond het zóó leuk om weer een Nederlands te horen praten”
Dag Paul,
Ja, ik kijk nog steeds NL-tv en lees nog steeds NL-kranten. Kan niet anders, ik ben behalve schrijver, ook journalist en dan moet je (onder meer) op de hoogte zijn en blijven van wat er speelt in de lage landen.
Tip: als alternatief voor de BBC kun je Sky News volgen, en in plaats van TF1 kun je kijken naar BFM-TV. Maar dat zijn wel nieuwszenders, dus weinig amusement. Tenzij je het nieuws af en toe net zo hilarisch vindt als ik. ;-]
Overigens heb ik niks tegen Hollanders. ‘t Is meer dat ik moeite heb met een bepaald slag mensen. En dat zal vast wel wederzijds zijn. :-]
Ratafia, dat krijgen wij van onze garage, met zijn logo erop!
Dag Ineke,
En daarna gewoon rijden? ;-]
Nee hoor, prima garage zeg! Jullie boffen.
En dit alles gebeurt rondom Fayence?
Dag Johan,
???????????