Yes! Voetballen vanavond. En het kon weleens een hele leuke avond worden: Frankrijk-Nederland! En voor er verwarring ontstaat, ik ben voor Frankrijk, ook al heb ik een bloedhekel aan Ribéry. Maar die blijft vanavond geblesseerd aan de kant, dus laten Les Bleus dat Oranje maar eens lekker afstoffen. Oké, ´t is maar een oefenwedstrijdje dat nergens over gaat. En toch zou ik het hinderlijk vinden als Van Gaal straks als een dolgedraaide Romeinse triomfator van het veld stapt en tegen publiek en pers kraait: “Juichen!” (Dat ziet er zo uit, klik hier.) Je schaamt je toch plaatsvervangend dood.
Mijn zoon, die het in Nederland blijkbaar nog volhoudt, maakt mij al sinds 2008 voor ´overloper´ uit. Op 13 juni van dat jaar keken we samen in de dorpskroeg hier, naar het EK-duel Nederland-Frankrijk en Oranje won met 4-1. Het gevreesde vakantieseizoen was al zo´n beetje begonnen, er waren ook een paar toeristen uit de polderdelta naar de match komen kijken die op een bejaard tv-scherm werd vertoond. Hun euforie (en die van mijn zoon) wekte een milde vorm van hooligan-agressie bij me op. Wat nou juichen? ‘We’ hadden verloren. Ineens realiseerde ik me dat mijn chauvinisme in Franse handen was gevallen. “Eindelijk herboren als Française”, concludeerde mijn man, tevreden mijn sikkeneurige gelaatstrekken opnemend. Pinnig wees ik hem erop dat ik in 2000 al volop op straat had meegedanst toen we als Frankrijk, Europees kampioen waren geworden. Het ´on a gagné´ had ik uit volle borst meegezongen. “Eh….” zei mijn man, “die finale werd dus niet van Nederland gewonnen.” Shit, dat was waar. Maar maakte het eigenlijk wat uit? Ik weet het niet precies, maar misschien is het wel zo dat chauvinisme in sport-verband veel meer zegt over je ´nationaliteit´ dan een paspoort.
Van dat hele begrip ´nationaliteit´ heb ik trouwens nooit iets begrepen. Er zal vast wel in een of ander archief te lezen staan dat ik in Rotterdam geboren ben. En een bepaald stukkie Rotterdam krijg je er nooit meer uit. Maar ik ben meer Française, of beter nog Provençaalse, dan Nederlandse. Wat ambtelijke hokjesgeesten er ook van vinden.
Dus als ‘wij’ straks gewonnen hebben, schenk ik tevreden nog een glaasje in. En wacht ik handenwrijvend op het onvermijdelijke telefoontje van mijn zoon.