Ik heb een probleem waar elke willekeurige psychiater ongetwijfeld een prachtig jeugdtrauma aan vast kan plakken. Of zoiets. Ik kan geen ‘nee’ zeggen.
Toen gisteren dus aan het begin van de middag de telefoon ging had ik gewoon niet moeten opnemen. Doe ik doorgaans ook nooit meteen. Eerst een keertje of vijf laten bellen. Houdt het daarna op, dan weet je vrijwel zeker dat je ontsnapt bent aan de zoveelste pertelefoonverkoper die je ondanks pacitel.fr (de Franse bel-me-niet-lijst) lastig meende te moeten vallen. Maar het ding blééf rinkelen en dan slaat de ongerustheid toe: er zal toch niks….. Maar nee, de Britse buuf, ik voelde meteen nattigheid. En ja hoor, die kwam in ruime mate mijn kant op klotsen.
“Hi Rennie, ehhhrm….” Het kwam er op neer dat de Franse familie van wie ze het ontbrekende stukje land dat aan hun twee jaar geleden verworven Franse territoir ontbrak en dat ze graag wilden verwerven, ineens voor de deur stond. Blijkbaar was er een oude familievete beslecht en kon het ‘parcelle’ dat door verkaveling aan een neef was toebedeeld, thans voor een vriendenprijsje worden overgedaan.
“But we want to get de details right, and they don’t speak a word of English, so….”
Zoek het uit! Was mijn eerste gedachte, gevolgd door ‘ga eens op Franse les’, maar dat zei ik niet: “Sure, I’ll be over in a minute.”
Dat werden er twee, drie, misschien wel vijf, want als ik net lekker een stukje zit te tikken wil ik eerst die ene zin nog afkrijgen voor ik ‘m vergeet. Plus die daarna natuurlijk, en de daaropvolgende. En dan krijg ik er acuut de pest in als er ongeduldig op de voordeur wordt geklopt. “What the f**k?!”
Ik heb het netjes gehouden, ik ben keurig meegegaan naar twee Franse dames die me op het paadje voor het Britse buurhuis vreugdevol ontvingen, ze konden hun ei en hun stukje land kwijt nu er iemand was die de bedoelingen kon vertalen van Frans naar Engels en omgekeerd. Ze zien elkaar straks dolgelukkig terug bij de notaris, alles naar tevredenheid geregeld.
Ik tijgerde terug naar huis (’t is bergop) en zette me weer aan het schrijven van het artikel waar ik net lekker in gevorderd was. Het mocht niet duren, na een uurtje of zo kwam de nieuwe klop op de deur. Alweer de buuf, ditmaal met een ‘litlle thank-you-present’. Lief, vast wel. Maar ze bleef twee uur hangen, drankje erbij, huiselijke verhalen en levensdetails die ik eigenlijk helemaal niet wil weten wegens genant als je ook de buurman weer eens tegenkomt. Elke hint in de richting van ‘werk’ werd luchtig weggewuifd: “welnee, ze had alle tijd”. Pas toen mijn man me met een zogenaamd dringend kantoorklusje kwam redden, kon ik haar de deur uit werken. Maar daarna was het ‘foutu’, een stukkie schrijven lukte voor geen meter meer.
Ik heb dus nu besloten om overal gewoon botweg ‘nee’ op te zeggen. Standvastig en definitief. Tot de volgende keer natuurlijk.
Gewoon nee zeggen
Dit bericht delen op:
awwww Renee, you will perfectly understand why we insisted of not having any neigbours in a wide angle of more than 5 km’s!
nee zeggen kan ik ook niet, moeilijk, maar aan de telefoon blijkt het zo makkelijk. wij nemen ID Masquee niet op en moeten het nummer kennen, anders bellen ze inderdaad maar tig keer terug. de vraag blijft of we er ‘zijn’, dat zal nooit iemand weten. Als je ooit besluit te verhuizen, ik ken wel een stilplekje, rust gegarandeerd.
Yes yes yes! Daarom wil ik ook graag verhuizen. Maar werktechnisch gezien moet ik dus in de Provence zijn en blijven…..
er komt een dag…
ipv
er was eens
Ik doe m’n best Tien.
Hahaha! Dan mis je wel dit soort sappige verhalen. Kostelijk om te lezen! Kussie, M
Ik ook van jou! Bs
Heerlijk verhaal weer…….aanrader: “Als ik nee zeg, voel ik me schuldig” van Manuel J. Smith……!
When I say no I feel guilty, ik ken het Frits, was een favoriet boek van m’n moeder…..
Heel leuk ! Dit kan mij ook overkomen …… Deja vu moment ! Artikel is genieten terwijl we op een eiland in Thailand zitten !
Groet Jose de Rooij
Tel.nr. Ned. 0031 235260125 Mob. Ned. 0031 (0)653253327
Tel Frankrijk. 0033 (0)494864915
Dus ik word gelezen in Thailand? Leuk!
Zoals iedere keer: wat een leuk verhaal, en zo herkenbaar!
Jouw aventuren ( net als de recepten) worden door mij trouw gevolgd!
Tot de volgende keer!
Groeten
Joyce.
Dank je wel Joyce.
Hi Renee,
Nee zeggen moet je leren en meteen ook je niet schuldig voelen.
Altijd een vluchtweg bij de hand hebben, bijv. Ik zou graag willen helpen, maar ik heb een afspraak.
Of, je weet dat ik journaliste ben en ik heb een deadline.
Als echt iemand je hulp nodig heeft, voel je dat zelf wel aan en de rest leggen beslag op jouw tijd.
Het duurt even, maar jij bent assertief genoeg om ervan af te komen.
Sukses,
Jacqui.
Ik gebruik smoezen bij de vleet Jacqui, maar meestal betekent dat alleen maar uitstel. Zo van: Komen jullie dit weekeinde lunchen. Nee, je moet werken? Nou dan doen we het toch gewoon een weekje later…..
Hahaaa Renée,
hoé bekend komt mij dit voor ! Ik hèb af en toe de wilskracht ‘ néé ‘ te zeggen maar hoé vaak tuin ik er toch weer in …
en niet alleen tegen buren of vrienden, maar ook ten opzichte van mezelf …. :-( :-P …
groetjes, hanny
Precies Hanny, we moeten gewoon meer ruggegraat kweken!
Misschien een idee: je bent een boek aan het schrijven, dat vergt concentratie.
Je wil voorlopig even rust .
En dat moeten ze dan maar accepteren, zoniet, jammer dan.
Weet je wat ze dan zeggen Jacqui? “O, maar dan moet je er nodig even uit!”
ja, deze is hilarisch en zo waar ;-)
Mensen die zo aan je zuigen zijn hardleers.
Op zo’n moment moet je koelbloedig weigeren
als je twijfelt ben je verloren.
Als ik je stukjes lees,spu ik je assertiviteit, nu nog in de praktijk brengen
Moet natuurlijk speur zijn.
Lieve dame
Blijf schrijven en ‘t liefst daar in de Provence.
Het is telkens weer genieten, ook een beetje leedvermaak omdat er ook eens door jullie (Nederlanders) geleden moet worden van buitenlandse invallers.
Ik ga het nog een tandje erger maken Jan Baptist, er komt straks een vervolgje….
Tja, altijd direct klaar staan voor een ander is vooral NEE tegen jezelf zeggen.
Mag ik het omdraaien?
Meer JA tegen jezelf zeggen is de oplossing.
Dat een ander dan even moet wachten is niet erg.
Vrolijke vakantiegroet,