’s Ochtends half zes is geen logische tijd om ‘gezellig’ te komen buurten. De neiging om me nog eens om te draaien en de klop op de deur te negeren won het dan ook bijna van het plichtsbesef dat me dwong de koude slaapkamervloer, de klamme kleren en de donkere gang naar de voordeur te trotseren. De zijdelinkse dreun die ik de echtgenoot gaf om hem uit z’n tevreden snurkslaap te rammen was zonder resultaat gebleven. Met moeite draaide ik het halsstarrige nachtslot van de voordeur en opende die achterdochtig op een kier. En keek in de kille tronie van de ‘baas’ van Turc, onze halve-adoptiehond. (Klik hier voor het hele verhaal.)
“Oui?”
Of die @€$%^#*&! hond hier misschien rondhing.
Dat had ie wel gedaan, de halve dag en bijna de hele avond, voordat hij maar weer eens op z’n kudde geiten afging, zo rond half twee ’s nachts.
“Non”, zei ik naar waarheid, en wilde de deur weer dichtdoen; hij zette zijn voet er tussen. Dat was niet handig. De voordeur is van massief olijvenhout, komt die massa eenmaal in beweging, dan is de remweg minstens zo lang als die van een olietanker op stoom. Het kraakte. En dat was niet de voordeur, die vloekt niet in plat Provençaals. De inmiddels toch nog gealarmeerde echtgenoot trok de deur weer open en gezamenlijk zagen we de geitenmelker vloekend en tierend het pad naar de weg op strompelen. Vonden we niet erg, we waren alleen bang voor de repercussies die dat weer op Turc zou hebben. Als ie weer eens bij ons is komen buurten – steeds vaker en steeds langer – wordt hij soms dagen achtereen opgesloten. Zonder eten. Maar zolang hij blijft pendelen tussen hier en daar kunnen we niks; tot nu toe valt er bovendien niet met die ‘boer’ te praten. Die hond is van hem!
De boze baas was nog niet uit het zicht verdween of Turc dook op voor de tuindeuren: “Hallo! Daar zijn we weer!” Een en al vrolijkheid en aanhankelijkheid. Hij bleef de hele dag, maar wel met pendeldienstjes tussendoor. Blijkbaar elke keer net buiten het bereik van zijn boze baas, die wellicht even iets minder mobiel was.
’s Avonds trok hij toch weer naar z’n kudde. Wanneer we ‘m terugzien? Straks, denk ik. En ik hoop het. Eigenlijk zou ik me met van alles en nog wat moeten bezighouden, werk en zo, maar ja. Mijn verhaaltje over dat spookdorp, ‘village fantôme’, waar ik gisteren was, dat ik tik morgen wel. En ja, heel Europa staat strak van de stress over migranten (die trouwens liever niet hier in de buurt willen wonen, lees maar na op de Facebookpagina van Côte & Provence), maar ik ben een beetje gepreoccupeerd. ‘t Zal best dom zijn, maar Turc gaat even voor. Misschien wordt het wel oorlog met zijn baas. Ik ben voorbereid, bijna handenwrijvend. Want deze heel speciale ‘migrant’ is meer dan bienvenu.
Pendelhond
Dit bericht delen op:
Honden zijn van zichzelf en kiezen hun eigen pad, net als de mensen.
Er is geen dier dat dichter bij de mens staat dan de trouwe viervoeter.
De hond symboliseert de trouw voor de mens naar zichzelf.
Turc is een goede hond, ben er zuunig op.
We zijn het helemaal eens Jos. En ja, we zijn heel zuinig op deze breekbare vriendschap. Blijkbaar is zijn vertrouwen in de mensheid nog niet definitief geschonden.
Turc a un bon bouille de toute façon; hij is veeeel beter af bij jullie!
Dat weet ie wel, maar ja, die loyaliteit hè…
Bon soir Renée, heb ook zo’n hond, al jaren. Hij heeft geen slecht baasje, maar ze zijn er nooit, geen aai, geen knuffel.
Als klein hondje kwam hij bij mij, bleef de hele dag en at en dronk zijn buikje vol, totdat zijn baasje het wel genoeg vond en de hond afgaf.
Ik wist van niets, miste mijn maatje en ontdekte toen, dat “onze hond” in Cap d’Antibes zat.
Na 1.5 jaar wilden de nieuwe eigenaars op vakantie, natuurlijk zonder hond en ze brachten hem terug, zouden ‘m na de vakantie weer ophalen. De hond werd aan de deur uit de auto gelaten en i.p.v. bij zijn oude baas binnen te gaan, liep hij meteen de weg over en stond bij ons voor de deur.
De hond is niet meer opgehaald en komt als vanouds de straat over.
Enige nadeel, hij eet lekker en poept vervolgens in de oprit, tja?
Het is een lieverd, nadeel, hij is jaloers op mijn 2 zwerfkatten en probeert die konsekwent te verjagen en dat lukt niet.
Groetjes,
Jacqui.
Dag Jacqui, jij weet dus als geen ander hoe gecompliceerd zo’n pendelhond is. Deze poept ook het liefst in de buurt, kwestie van je ‘handtekening’ achter laten en dus zo’n beetje je vers verworven territorium claimen. Met die katten zal het niet veel anders zijn; ze willen allemaal een stukkie ‘eigen’. Luid en duidelijk. C’est la nature. Sterkte daar! :-]
Ik ben geen hondenliefhebber, maar deze hond heeft mooie ogen
in een fraaie kop en een melancholieke blik, ik denk dat ik moeilijk weerstand zou kunnen bieden als hij mij zo aankeek…
Dat is het dus helemaal Henri, en hij is nog lief ook.
Hoi Rene ik lees je blogs met veel plezier zo ook je boeken! Hoe is het met Turc woont hij nu bij jullie? En hoe is het met Jip de hond die vergiftigd was afgelopen ik zie over beide honden niets terug in je blogs en hoop dat zo wel Turc als Jip een happy leventje hebben daar in de Provence. ben zelf net als jij en je man gek op honden .
Dank je wel Marina. En nee, Turc woont weer ergens in de bergen, bij een betere baas dus dat zit wel goed. Maar Jip heeft het helaas niet overleefd, zijn baasje is er nog steeds helemaal kapot van dus ik schrijf er maar niet over.
Wat sneu Renée voor Jip en zijn baasje! Wel fijn voor Turc dat hij nog goed terecht gekomen is. Je boeken en ook die van je man Provençaalse praatjes lees ik met heel veel plezier en ben nu ook zo een beetje door je blogs heen helaas. Kunnen we nog een leuk boek van jullie tegemoet zien? Ik kijk er in ieder geval naar uit.