Nee, natuurlijk niet. Wachtwoorden mag je nooit, never ever, opschrijven. En nee, natuurlijk doe ik dat niet. Officieel dan. Ja hoor, ik ken er een paar uit het hoofd, de meest gebruikte. En verder heb ik geen idee; Max’s geheugentrainer is niet aan mij besteed, zullen we maar zeggen. Dus de overige kluwen aan al dan niet belangrijke wachtwoorden zoek ik bij gelegenheid op in mijn blauwe boekje. Een stokoud introductiegidsje van de postgiro dat van ellende uit elkaar valt maar met genoeg witruimte in de marges van de pagina’s om een – voor mij en niemand anders – begrijpelijk overzichtje te huisvesten van gecodeerde codes en entreebewijzen tot sites waar ik ook weleens moet wezen.
Dat blauwe boekje is zoek. Sinds de verhuizing. Nee hoor, natuurlijk beschuldig ik niemand. Maar het is wel weg. En ik heb echt alles afgezocht, maar het blijft weg. Intussen heb ik visioenen. Van iemand die in een noodtempo boeken- en archiefkasten verdeelt tussen vuilniszakken en verhuisdozen, terwijl ik computers ontkabel en liveboxen probeer te saven, omdat het inpakken langer duurde dan het geduld van de verhuizers die dus besloten even de helpende hand te bieden. Van iemand die op de déchetterie hele papiercontainers vult met afgedankte ordners en een zee aan verouderde reisgidsen, handleidingen, bedrijfsbrochures en andere aangroeisels die door de jaren heen tot vertrouwde medebewoners waren geworden. Dat blauwe boekje zou er tussen gezeten kunnen hebben. Feit is, dat het weg is.
“je had ze toch ook op je computer kunnen opslaan?” zegt de echtgenoot lichtelijk verwonderd.
“Ja, en dan is er weer eens een stroomstoring en dan kan ik er niet bij”, snib ik terug.
“Dan heb je ze ook niet nodig, want dan is er toch geen internet.” Daar zit een tergende logica in die me nog kwaaier maakt. Maar ik zeg het niet, van die verhuisvuilvermissing. Al garandeer ik niks voor de toekomst.
Intussen heb ik de meeste wachtwoorden weer terug en/of vervangen door nieuwe. Maar er zijn er een paar die doorzeuren. Die van de ING bijvoorbeeld, om m’n kaartjesoverzicht te kunnen volgen. Mailtje gestuurd, geen antwoord. Nog een mailtje gestuurd, weer niks. Gebeld. “Weet u uw gebruiksnaam nog?”
“Tuurlijk.”
“Dan krijgt u een mailtje met uw wachtwoordhint.”
“Maar ik wil gewoon een nieuw wachtwoord! Ik heb geen idee meer waar die wachtwoordhint van zoveel jaar geleden op sloeg.”
“U krijgt een mail.”
Tot op heden niet, dus.
Intussen tikt de specht die aan de oever van de rivier woont dagelijks zijn code in op een boomstam naar keuze, en schateren de eksters een eik of wat verderop hun ongecodeerde lachsalvo’s naar de rest van de meute: “niet serieus nemen die lui, ’t is maar mensvolk.” De eenden die pal onder het huis aan de oever van de rivier een nest hebben gehuisvest snateren er net zo vrolijk op los, maar geven toch hun alarmcode af als een van de honden te dichtbij komt. Hoog in de lucht schrijven de zwaluwen hun lenteboodschap tegen het helblauwe zwerk, geen email voor nodig.
Dan zijn wachtwoorden ver weg, je zit nog met een glaasje even op het terras, de avond valt.
En dan vraagt even later de echtgenoot met de afstandsbediening van de tv in de hand: “Wat was ook alweer de code voor…? Er is voetbal vanavond.”