Kreeg een mailtje van een boekenuitgever in Nederland. Of ik hier misschien reclame wilde maken voor een bij hem te verschijnen boekje, getiteld ‘Provençaalse Praatjes’ van journalist/columnist Peter Hooft. Ging over Zuid-Frankrijk. En nou, daar wist ik toch alles vanaf?
Ja? En waarom zou ik dan ineens reclame moeten maken voor zo’n zoveelste bundeltje? Dat schrijf ik zelf wel..
“Ho ho’, zei de echtgenoot, “niet meteen de boom in. Laat eerst maar eens opsturen, dat boekje.” Als ex-Hollander nog altijd geïnteresseerd in ‘gratis en voor niks’.
Bon. “Doe maar een exemplaar”, zei ik tegen die uitgever. Dus kreeg ik vorige week de digitale versie per email toegestuurd; het boekje gaat in het ‘echie’ pas vanaf vandaag in de verkoop, vandaar.
“Krent”, vond de echtgenoot van de uitgever, “ik wil papier in de vingers, ik lees geen boek op de pc.”
Ik wel, al heb ook ik liever een papieren boek. Maar ik was nieuwsgierig. En ik kende die Hooft al wel zo’n beetje. Een nurkse sigarenroker met een tamelijk ironische – zeg maar cynische visie op Zuid-Frankrijk, waar ie eigenlijk tegen zijn zin terecht gekomen is. Kan. Mag best. Maar overdrijven is ook een vak. En je hebt het natuurlijk nog wel steeds over míjn Provence ja! Zeker, ik loop ook niet altijd halleluja juichend rond, maar ik hou wel van dit stukje Frankrijk, zo’n beetje het mooiste deel van heel Europa. Dus ik word een tikkie link als je dat gaat afbranden.
Nou, dat bleek mee te vallen. Ik heb z’n boekje inmiddels uit en ik moet toegeven dat ik er zelfs af en toe om gegrim/glimlacht heb. Er staan wel wat vrolijke teksten in, en voor mij is een deel heel herkenbaar. Met name als die Hooft het over zijn Provençaalse dorpsgenoten heeft kon ik soms een grijns niet onderdrukken. Tja, zo heb ik hier ook wel wat eigenaardige mensen ontmoet. Mwah, eigenaardig…, eigenzinnig is eigenlijk beter.
Dat lachen vergaat me dan weer als ik lees wat hij schrijft over het gif van Tsjernobyl en de ellende van het massa-toerisme dat net zo goed hier in de Provence terechtkwam. Ook waar, en Hooft is een van de weinigen die niet oeverloos doorjubelt over Zuid-Frankrijk.
“Maar ja, wat moet ík daar nou over schrijven?” sputterde ik tegen de echtgenoot die druk in gesprek was met de oesters op zijn bordje, hoogstpersoonlijk door mij geopend (heb ik een trucje voor dat hij nooit onder de knie zal krijgen), die al zijn aandacht opslorpten.
“Gewoon, wat je er van vindt,” slurpte hij. “Of nee, doe maar niet!”
Ineens werd de Hollandse koopman in hem wakker: “Had jij niet ook net zo’n ‘boekkie’ geschreven? Komt toch ook binnenkort uit? Dan zou ik zeker geen reclame gaan maken voor de concurrentie.” Slurp.
“Dat is geen boekkie, dat is een bundel”, zei ik waardig. “En die heet ‘Kijk, nog meer Zuid-Frankrijk!” en is een vervolg op mijn eerste bundel ‘Kijk, Zuid-Frankrijk!’. Die heeft heel leuk verkocht, de uitgever wilde dolgraag een deel twee.”
“Juist!” zei de echtgenoot, “dan moet je dáár dus reclame voor maken, niet voor zo’n Provençaalse praatjesmaker.”
“Alsof dat mekaar zou bijten! Ik vind het juist prima als er veel over Zuid-Frankrijk geschreven wordt! Het is hier – wat jij er ook van vindt – fantastisch. Oké, die Hooft kijkt er anders tegenaan dan ik. Mooi meegenomen, verschil moet er zijn. Ik zou zeggen, léés die boeken eerst eens, leg ze naast elkaar en roep dan pas wat.”
De echtgenoot keek me aan een wist: ‘mefiez vous des petites’, pas op voor de kleintjes.
“Waar zei je ook alweer dat ik die onmisbare geschiedschrijving over de Provence kon vinden?” klonk het vals.
“Naast je bed in de logeerkamer”, mompelde ik net iets valser terug.