Auto-nostalgie

Er is op de Franse televisie een reclamespot van Citroën te zien. Ze gaan dit nieuwe jaar vol inzetten op elektrisch, wel hybride natuurlijk; helemáál stekkeren is onhandig in een land waar de laadpalen op één hand te tellen zijn. Al hebben we er wel eentje op het dorp, onze burgemeester is groener dan groen. Niet dat er hier ooit een auto aan dat eco-infuus hangt, vrijwel iedere dorpeling berijdt een klassiek dieseltje, maar het gaat om de groene gedachte. En om de verkiezingen die er over een paar maanden aan zitten te komen.
Maar goed, die Citroën reclamespot (kijk hier ff mee) trof bij mij een soft spot. Noem het pure nostalgie maar het raakte een snaar. Ik ben zelf na het behalen van m’n rijbewijs begonnen in een honderdste-hands Eendje. Dat was wat. Achterstevoren schakelen – en ook nog via een trekmechanisme als een flipperkast op het dashboard – terwijl je net had geleerd hoe dat met zo’n pookje naast je stoeltje moest. Maar het wende. De deinende vering, de airco (luchtklepje onder de voorruit open), het comfort van vier riante zitplaatsen, dat geheel afrolbare dak: heerlijk! Natuurlijk gaf dat Eendje na een paar maanden de geest. Op weg van de randgemeente naar de krant in de grote stad waar ik toen als beginnend journalist werkte, vielen tijdens een formidabele regenbui een voor een alle functies uit. Tot ik tenslotte op de vluchtstrook nog eenmaal de ruitenwissertjes over de voorruit zag zwoegen om het daarna ook definitief op te geven. Met m’n mobiele bestaan was het gedaan.
Er moest een nieuw autootje, dat was duidelijk. Ik kon er eentje overnemen van een collega op de redactie economie en ik mocht ’m in termijnen betalen, een bronsgroen Renaultje 4. Al bij de eerste aanblik was ik er verliefd op. De dag dat ik de aanbetaling bij elkaar had en er verzaligd van geluk mee naar huis reed, kon ik de hele wereld aan. Die stortte een paar maanden na de laatste aflossingstermijn met een doffe klap ineen, toen het motorblok midden op een kruising onder het wagentje uit viel. De twee potige bouwvakkers die vooraan in de door mij veroorzaakte opstopping stonden en die probeerden mijn gestrande liefde van het kruispunt te duwen, bereikten niet meer dan een rooie kop. Het motorblok hield het karkas muurvast op z’n plek. Maar ze waren vindingrijk, met nog twee spierbundels erbij tilden ze de carrosserie eenvoudigweg boven het motorblok uit en zetten die in de berm. Het motorblok liet zich daarna redelijk gewillig van de weg kantelen.
‘Draagbalken verrot’, was de conclusie van de garagehouder die de wrakstukken de volgende dag wegsleepte.
‘Is dat nog te repareren?’
Hij keek me meewarig aan: “Za’k je maar een vrijwaringsbewijssie geven? Breng ’k ’m zeffes wel naar de sloop.”
Hij had ook nog wel een nieuw wagentje voor me, een afgeragde Eend. Ik had hem evengoed graag genomen, maar aan krediet deed de garagist niet, “ik ben geen bank van lening!”
Na een klein jaar had ik weer een ‘wrak’ bij elkaar gespaard, een Dyane. Die heeft het zelfs anderhalf jaar volgehouden voordat ik ‘m slooprijp had gereden.
Later volgden een Ami, een Mehari, een BX, een CX. En ik mocht ooit een stukje meerijden in een DS, m’n droomauto. Ik heb nogal een verleden met Citroën. Dus was ik heel blij dat er tijdens de foire afgelopen zomer op het dorp een aangename selectie Eendjes, Mehari’s, Ami-tjes en – oké – ook R4-tjes en zowaar een Dauphientje plus een paar Tractions Avant te zien waren.
Gaat dit jaar niet meer gebeuren. De groene burgemeester focust op eco-friendly. Hij wil de retro-nostalgie van de klassiekers niet meer over de vloer hebben. Te vervuilend. Uitsluitend nog stekkermobilité.
’t Is hoogstmodern natuurlijk, maar ik vraag me af of hij hier de komende verkiezingen mee gaat winnen. Die ouwe autootjes, daar kwamen flink wat toeristen op af, daar had de lokale middenstand wat aan. Moet je ze niet afnemen. En die laadpaal waaraan zelden een Tesla aan lurkt is op z’n minst zo controversieel. Want als er wél zo’n modern slagschip aanlegt, is er meteen een probleem. De laadpaalplek bij de boulesbaan is namelijk slechts geschikt voor hele kleine Franse autootjes. Even niet ‘groter’ gedacht bij het ontwerp ervan. Dus staat die elektro-bolide als een ware wegversperring urenlang het doorgaande verkeer te belemmeren. Zou me niks verbazen als er tijdens een pittig potje pétanque ‘per ongeluk’ zo’n metalen bal op de motorkap terecht kwam.