Lunch op zondagmiddag in een gewild restaurant, dan mag je je handjes dichtknijpen als je een tafeltje te pakken krijgt. Ik had voor de zekerheid al op donderdag gereserveerd, en nog net een ‘tweetje’ kunnen bemachtigen.
Bij binnenkomst klonk ons een aangenaam geroezemoes van stemmen en bestekgekletter tegemoet, gelukkig geen muzikale stemmingmakerij maar eerlijke eetgeluiden. Dat beloofde wat!
Ons tafeltje in de bomvolle ‘salle’ bevond zich min of meer ingeklemd tussen een ander tweetje met een jeugdig stel, en een tafel van drie met een ouder echtpaar plus oma. Oma was een beetje doof dus de conversatie was ook aan de belendende tafeltjes goed te volgen, ondanks het geroezemoes. De onderwerpen die gedurende de maaltijd langskwamen waren nou niet echt bevorderlijk voor de eetlust, maar het lukte me vrij aardig de aandacht bij m’n bord te houden. Nou ja, tot oma naar het toilet moest dan. Dat gebeurde in totaal vijf keer: toen de amuse werd geserveerd, toen het voorgerecht op tafel kwam, toen het hoofdgerecht voor haar neus werd gezet, toen de koffie doorkwam en voordat ze naar huis werd afgevoerd. Waarschijnlijk had ze bij binnenkomst ook al de gang naar het toilet gemaakt, maar toen was ik er nog niet. Het toilet bevond zich schuin tegenover onze tafeltjes, de wc-geluiden kwamen prima door het flinterdunne scheidingswandje heen. Ik kreeg oprecht medelijden met het begeleidende echtpaar dat niet alleen bij elke toiletgang van oma met een snel afkoelend bord voor de neus zat te wachten tot ze haar ding gedaan had, maar dat ook nog eens wist dat iedereen in de buurt daarvan kon meegenieten. Ze geneerden zich zichtbaar, je zag ze bij elke toiletbeurt een stukje verder ineenkrimpen.
In een restaurant of op een terrasje mag ik graag om me heen kijken, niets leukers dan mensen observeren. Nee nee, niet schaamteloos gaan zitten opnemen, gewoon een beetje rondkijken en de kleine dingen zien die het leven leuk maken. Of juist treurig, dat kan ook. Ik kan me bijvoorbeeld oneindig verbazen over mensen die – waar dan ook – voortdurend met hun mobieltje in de weer zijn. Zoals het stelletje aan het andere tafeltje naast ons. Volgens mij ga je naar een eethuis om te eten, om te genieten van een mooie maaltijd en als het even kan, van elkaars gezelschap. Dus niét om permanent je Facebook, Twitter, Whatsapp, Instagram of wat voor accounts dan ook te checken. Of om van elk bord dat voor je wordt neergezet een Instagramable foto te maken en die meteen te posten. Maar de enige keer dat de telefoongekkies aan het buurtafeltje met elkaar in contact kwamen was om hun portables naast elkaar te houden en te vergelijken wie de beste foodpic wel niet had gemaakt. Ik geloof niet dat ze geproefd hebben wat ze aten, maar ik geloof ook niet dat dat er toe deed, ze dronken er water bij.
Een tafeltje verder was de verdeling wijn/water half om half. Hij nam de wijn voor z’n rekening, zij hield het bij water. Kan, maar hier leek een echtelijke twist de onderliggende oorzaak. Hij bestelde zijn wijn demonstratief per glas, maar met zodanige frequentie dat een hele fles een flink stuk voordeliger zou hebben uitgepakt. Het maakte hem wel milder, naarmate de maaltijd vorderde. Bij de dessertkaart aanbeland deed hij duidelijk een poging de vrede te tekenen door haar een toetje + glaasje voor te stellen. Ze weigerde beide. Hij keek haar na terwijl ze met een afgezakt nylon kniekousje op haar stugge enkellaarsjes naar het toilet strompelde. Er verscheen een grijns op zijn gezicht toen hij afrekende, opstond en het pand verliet, haar handtas eenzaam op tafel achterlatend.
Het was kortom, een heerlijke middag en ik heb uitstekend gegeten.
Nee, daar zijn geen foto’s van.