Nieuw: de column ‘Couleur locale’ die eerder elders verscheen, vanaf nu exclusief op Kijk, Zuid-Frankrijk!

Verkiezingsdag en het café, de huiskamer van het dorp, op slot. Op het terras stonden de tafels en stoeltjes er vertrouwd bij en ik trof er een paar van de ‘usual suspects’. Zonder een glas voor hun neus boden ze een trieste aanblik. Met het handen schudden, corona of niet, was ik gauw klaar. Als het onder normale omstandigheden druk is ben je er al gauw vijf minuten mee bezig. Of langer, als er gejurkte klessebessen bij zijn die gekust moeten worden en die de ‘étranger’ steevast hartelijk trakteren op nieuwtjes van minimaal of nog minder belang. Qua interesse veinzen kan ik zo het toneel op. Als het niet te lang duurt en ik moet er wel wat te drinken bij hebben.
Francis, mijn vriend de aannemer, was er niet. Dat verbaasde me. Geen interesse in een drooggelegd apéro? Of zou hij zijn gaan stemmen? Die kans leek me gering. We hadden het er van de week – toen de glazen nog gevuld mochten worden – over gehad, de raadsverkiezingen.
Toen hij alsnog opdook zag hij er onder zijn even onafscheidelijke als verfomfaaide wielerpetje verschrikt uit. Volgaarne had ik me naar de bar gehaast om een ‘bébé’ voor ‘m te scoren, een beetje whisky in een borrelglas. Op grond van jarenlange ervaring weet ik dat zijn gemoed opfleurt na inname van gezegend wijwater uit de Schotse Hooglanden. Franse whisky acht hij niet ‘potable’, waarmee niet gezegd is dat hij de Europese gedachte toegedaan is. Berg je als je per ongeluk over ‘Bruxelles’ begint. Maar ja, de regering had de toog vergrengeld.
Ik informeerde wat hem overkomen was. Nou, hij was bij de boulanger door de burgemeester aangesproken. Het leek me geen incident dat een tweetje rechtvaardigde. Samen hadden we al lang geleden uitgemaakt dat monsieur le maire – exclusief in de categorie ‘quantité négociable’ – een serieuze kans op een medaille maakt. Hij was al twee keer herkozen en was deze zondag in de race voor zijn derde mandaat. Niet dat er van een stembusrace sprake was. Hij was de enige kandidaat en hij wist zich opnieuw bij voorbaat verzekerd van een Noord-Koreaans resultaat: 100% van de stemmen.
Een paar maanden geleden had Francis op het terras met de gedachte gespeeld een tegenpartij te beginnen. Toen hij de burgemeester langs zag lopen en die zelfs geen hand opstak. Ik had het hem afgeraden. Ik ben ooit één keer bij m’n vriend thuis geweest en laten we zeggen dat zijn optreden in de huiselijke kring me niet aan inspraak, medezeggenschap of democratie deed denken. Mevrouw Francis komt ook nooit in de kroeg.
Hij had toen ook gevraagd of ik mee wilde doen, met zijn tegenpartij. Een beetje internationale kandidatenlijst, dat was misschien wel wat. Ik haalde in de bar twee glazen uit het assortiment van de bij ons nog immer populaire alcoholmonarch. Waarschijnlijk kon Francis aan mijn rug al zien dat ik niet in de markt was. Je schijnt als EU-burger wel aan raadsverkiezingen mee te mogen doen. Maar voor zover ik het begrepen heb, vergt dat een hele reeks administratieve handelingen in bureaucratische kring en ik ben nu eenmaal in mindere mate van gedoe geporteerd. Tevens heb ik iets te vaak vastgesteld dat qua tempo in het ambtelijk milieu van de Provence de maximumsnelheid van de trekschuit de hoogst haalbare is.
Inmiddels wilde ik wel eens weten wat er bij de bakker was voorgevallen. Betaald parkeren! Het enige nieuwe idee in het verkiezingsprogramma van de magistraat. Francis had in het café vele malen betoogd dat er hier van idioterie in het kwadraat sprake was. Hij was zelfs een petitie begonnen en had al 78 handtekeningen opgehaald. Nu had de hoogste gezagsdrager hem met een baguette in de hand uitgerekend op deze feestdag van de democratie te verstaan gegeven dat betaald parkeren er hoe dan ook zou komen.
Om hem op te monteren opperde ik een aanpassing van zijn petitie: betaald parkeren ja, maar alleen voor toeristen. Ultra dom. Met suf Nederlands gepolder hoef je in de Provence niet aan te komen, gelukkig maar. Francis keek me aan, ik had hem diep teleurgesteld. En er stonden geen glazen op tafel. Ook dat nog.

Peter Hagtingius