Tag: beleven
Quatorze Juillet
In mijn Provençaalse gehucht wordt Quatorze Juillet bloedserieus genomen. Al dagen van tevoren komt er een speciaal team van ‘experts pyrotechnique’ uit de grote stad om het vuurwerk in stelling te brengen. En tot het ‘uur U’ daar is, wordt het feestkruit door de lokale champêtre en een gelegenheidscollega desnoods met hun leven verdedigd. Tussen...
Een echte bistrot de pays
Het café op ons dorp is zo goed als dood. Na een reeks van overnames en even zovele mislukkingen zijn we nu aanbeland bij de laatste gérant: een huiveringwekkende matrone van onbestemde leeftijd, die bij een recalcitrante klant onvervaard haar gewicht in de schaal gooit. Dat kan ik billijken, lastpakken mag je buitenwippen. Maar het...
De Tour komt langs, wij nemen er eentje op Fred
De Tour komt langs! Woensdag 3 juli rijdt het hele circus gewoon bij mij over de stoep. Nou ja, bijna dan. Dat is me één keer eerder overkomen, in 1989. Ik woonde pas een paar jaar aan de rafelrand van mijn Zuid-Franse gehucht. De eerste geruchten dat er iets groots te gebeuren stond werden al...
Daar is ie weer, de tijgermug!
Op het gevaar af dat ik vervelend word, wil ik toch nog een keertje aandacht vragen voor de tijgermug. Zoals elk jaar, inderdaad. Want dat valse kreng gaat niet meer weg hoor, nooit meer. En elk jaar worden het er meer. Dankzij het kletsnatte voorjaar en nu ineens die rare weersomslag naar broeiend warm, kunnen...
La télé, et Hallyday
Ik was zo’n kwart eeuw geleden nog maar amper naar Zuid-Frankrijk geëmigreerd, of ik moest al toegeven dat het gedroomde supersimpele plattelandsleven waarin zelfs een tv geen plaats zou kunnen krijgen, toch iets té simplistisch voor me was: ik moest televisie! En vlug een beetje! Het Rotterdamse gezegde ´niet lullen maar poetsen´ deed me dan...
Telefoonterreur
Ik ben nog nooit zo vaak gebeld als sinds ik hier in Zuid-Frankrijk op een ‘bel-me-niet-lijst’ sta. En die lui bellen niet op een beetje christelijke tijd. Nee, ze bellen bij voorkeur tijdens een maaltijd, maakt niet uit welke. Al moet ik toegeven dat ze de reclame-uitingen wel aan het tijdstip aanpassen. Zo mag ik...
De Tour op Corsica: hoe link is dat?
Beetje linkse soep om het vandaag de dag toe te geven, maar ik ben nog steeds wielerfan. Al dat gedoe over doping, het zal best. Ik zie wielrenners nog steeds als ‘slaven van de weg’, gebonden aan arbeidsvoorwaarden van ver voor het vakbondssocialisme, die onder vaak erbarmelijke en levensgevaarlijke omstandigheden hun werk moeten doen. Met...
De klop op de deur
Zondagmiddag. Een uur of half drie. De rafelranden van de lunch hadden nog best wat verder over de namiddag kunnen uitwaaieren als er niet ineens die ferme klop op de deur was geweest (we hebben geen bel). Onaangekondigd bezoek mag hoe dan ook op weinig sympathie rekenen, en op dit tijdstip al helemaal niet. Een...
IJstijd in de subtropen
Geloof het of niet, maar ik heb al twee dagen achter elkaar in de tuin geluncht. Is dat raar, in de Zuid-Franse subtropen? Nee, da’s een wonder tegenwoordig. Dit weekeinde nog, spoelden we zowat met huis en al van de berg af onder het donderend geweld van aanhoudende hoosregens. Op de mezzanine moesten -zoals zo...
Weg met het leed dat Moederdag heet
Het is weer zo ver, de dag die je wist dat zou komen: moederdag. En zo’n moederdag móet gevierd hè. En elk jaar opnieuw vraag ik me af waarom. Oké, de oude Grieken deden het al, en de katholieke kerk behartigt er sinds jaar en dag de pr van Maria mee. Maar de Amerikanen gingen...
